Το σημερινό αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου που υποφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Όχι, δεν είναι μια ημέρα ανάμνησης κάποιου γεγονότος ή από εκείνες που είναι αφιερωμένες κάπου, καθώς κάθε ημέρα ή καλύτερα κάθε λεπτό συμβαίνει κάτι που θα άξιζε την προσοχή μας και "τα μάτια της καρδιάς" ανοιχτά.
Έτσι, λοιπόν, και αυτή η ανάρτηση γίνεται για το κάθε λεπτό του πόνου και της θλίψης των παιδικών ματιών.
Δεν λέω τίποτε άλλο, μια και οι στίχοι που ακολουθούν λένε πολλά...
Έτσι, λοιπόν, και αυτή η ανάρτηση γίνεται για το κάθε λεπτό του πόνου και της θλίψης των παιδικών ματιών.
Δεν λέω τίποτε άλλο, μια και οι στίχοι που ακολουθούν λένε πολλά...
Για μια ακόμα φορά είσαι συγκλονιστική! Και αποδεικνύεται η δεδομένη σου ευαισθησία σε κοινωνικά ζητήματα με τον πιο καθάριο τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαύκη την καλησπέρα μου.
Σ' ευχαριστώ, Γιάννη!
ΔιαγραφήΔυστυχώς, οι ευαίσθητοι υποφέρουν!
Νάνα Μούσχουρη - Το παιδί με το ταμπούρλο: http://www.youtube.com/watch?v=HNtQfGVeEhU
ΑπάντησηΔιαγραφήΔωράκι - σε όποιο πλαίσιο και να το βάλεις, είναι σπαραχτικό.
Φανταστικό το τραγούδι!
ΔιαγραφήΈνα πολύ γλυκό δώρο!
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Με σημαδεύει οτιδήποτε ακούω να συμβαίνει γυρω μας εναντίον των παιδιών. Με συγκλονίζει τόσο που μου έρχονται μερικές φορές στο μυαλό, έτσι χωρίς κανένα λόγο. Αυτές τις στιγμές κοιταζω το μωρό μου και αναρωτιέμαι με λύπη και φρίκη μαζί:Πως μπορούν και κακομεταχειριζονται τα παιδιά με οποιοδήποτε τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω κι εγώ ούτε να το δεχτώ με βάση οποιαδήποτε αιτιολόγηση!
ΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο!
Έχουμε πολλά άγρια θηρία γύρω μας και δεν έχουν κανένα έλεος. Τα ψυχιατρεία και οι φυλακές δεν τους χωρούν...
Κοιτάμε μέσα απ' τα δικά σου μάτια Γλαύκη μου, μέσα απ' τα φίλτρα της ατόφιας αγάπης και της δοτικότητας που διαθέτεις. Πολλές φορές έχω νιώσει άβολα στο αθώο βλέμμα ενός παιδιού. Ίσως γιατί -μοιραία- έχω απολέσει την αθωότητά μου στον άγριο κόσμο των ενηλίκων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη μουσική διάλεξες. Και υπέροχο θέμα...
Μαρία, κοκκινίζω με αυτά που λες.
ΔιαγραφήΔεν μου ταιριάζει η εικόνα που παρουσιάζεις για τον εαυτό σου απέναντι στα παιδιά... Δε θα το έλεγα!
Ενώ εγώ με τόσα παιδιά γύρω μου τόσα χρόνια αντιστέκομαι σθεναρά στον άγριο κόσμο των ενηλίκων κι ας με θεωρούν κάποιοι ρομαντική ακόμα και αγαθιάρα ίσως (που φυσικά δείχνει πολύ περισσότερη ωριμότητα σε σχέση με όλους αυτούς τους "άγριους ενήλικες" της συμφοράς)!
Να είσαι καλά!