Τελικά, πάντα βρίσκεις τα χαμένα...

Να μια φορά που γράφω σε φάση της νέας σελήνης και όχι σε πανσέληνο που πάντα με καθηλώνει. Να πρωτοτυπήσω και να μην είμαι προβλέψιμη...:)) Από εκεί και η έμπνευση της εικόνας, διότι είναι άσχετη με όσα ακολουθούν.
Ήρθα να γράψω κάτι ανάλαφρο μέσα από συνηθισμένες καθημερινές καταστάσεις που λίγο πολύ όλοι βιώνουμε αρκετά συχνά. Πέρσι την ίδια εποχή είχα γράψει για ένα στυλό που είχε χαθεί για δεκαπέντε χρόνια και τον βρήκα τυχαία σε μια απίστευτη θέση σε κάποια τσάντα που τραβολογούσα όλο το περσινό καλοκαίρι. Η ανάρτηση εδώ... 

Τότε είχα αναφερθεί σε μια συνήθεια (ελαφρώς μαγική ή υπερφυσική) που είχαν οι Κωνσταντινοπολίτες στην περίπτωση που έχαναν αντικείμενα και την οποία έβαζαν σε εφαρμογή προκειμένου να βρουν ότι τους είχε εξαφανίσει ο άτακτος "διαβολάκος" (έτσι λέγανε)... Όπως είχα πει σε εκείνο το κείμενο, κάρφωναν πάνω σε ξύλο μια καρφίτσα κι έπειτα σταματούσαν να ασχολούνται με το ψάξιμο του απολεσθέντος.

Τελικά, μάλλον, κάπου είχαν δίκιο, διότι δεν υπάρχει ούτε μία φορά από όσους δοκίμασαν αυτή την τακτική και να μην βρέθηκε ό,τι είχε χαθεί - μάλιστα εντός ελάχιστων ωρών. 

Το σίγουρο είναι ότι σταματά να αγχώνεται κανείς, το αφήνει για λίγο και στη συνέχεια με πιο καθαρό πνεύμα καταφέρνει να σκεφτεί τα πιο απίθανα μέρη που μπορεί να βρίσκεται το χαμένο του.

 

Έτσι, λοιπόν, την έπαθα πριν δυο μέρες όπου έχασα ένα σημαντικό εργαλείο της δουλειάς μου... το μέσο αποθήκευσης των ηλεκτρονικών αρχείων μου, που έχω πάντα μαζί μου, το καταραμένο "στικάκι" που έχει γίνει η εξάρτησή μας σε πολλούς, το δεξί μας χέρι κλπ, κλπ! Άλλοι έχουν τον κόσμο τους όλο εκεί μέσα!!! Εννοείται ότι οι παθόντες και όσοι είναι πιο υποψιασμένοι κι όχι ανέμελοι έχουν φροντίσει να έχει γίνει backup  σε κάποιο εξωτερικό δίσκο πέραν του υπολογιστή και ενός απλού stick. 

Ως οργανωτικός άνθρωπος που προβλέπει και ετοιμάζεται έγκαιρα, είχα ετοιμάσει τα πάντα για την πρώτη μέρα μαθήματος στο σχολειό. Φτάνοντας εκεί με σιγουριά ανοίγω την τσάντα να βγάλω τον πολυπόθητο αρχειομεταφορέα (δική μου λέξη...). Πουθενά. Άφαντος. Ένας πανικός με πιάνει, τον οποίο δεν δείχνω και πολύ προς τα έξω, για ευνόητους λόγους. Ψάχνω παντού στην τσάντα. Τίποτα! Με γλιτώνει η συνεργάτιδά μου, που της είχα δώσει μέρος του υλικού... Ευτυχώς, πάει αυτό! Σταθήκαμε στο ύψος της περίστασης!

Επιστρέφω στο σπίτι και γυρίζω σαν την ανεμοδούρα μήπως βγάλω άκρη. Ψάχνω στα πιο πιθανά και απίθανα μέρη. Είναι και μικρό πανάθεμά το! Ποιος θα σκεφτόταν, ας πούμε να ψάξει, στο τσαντάκι με τα μανό που είχα χρησιμοποιήσει την προηγούμενη μέρα ή στο πορσελάνινο δοχείο στο μπάνιο που βρίσκονται τα κοκαλάκια για τα μαλλιά; Ε, λέω, μέσα στην αφηρημάδα που με πιάνει ώρες-ώρες, θα μπορούσα να το είχα βάλει εκεί αντί για την τσάντα μου. Αφού πια δεν καταφέρνω να το βρω πουθενά, καρφώνω τον "διαβολάκο" με τη βοήθεια της καρφίτσας και πάω να κάνω τη δουλειά μου, διότι μέσα στη μουρμούρα και τη γκρίνια που με είχε πιάσει δεν ήμουν σε θέση να συγκεντρωθώ για να εργαστώ...

Κι όμως... δούλεψε το μαγικό κόλπο!

Κάποια στιγμή - μετά από περίπου δυο ώρες - σταματώ την εργασία που έκανα και πάω στο γραφείο του σπιτιού να δώσω ένα φιλάκι στην κόρη μου, χωρίς άλλο λόγο και αιτία... Δίνω το φιλάκι και τα μάτια μου πέφτουν στο καλαθάκι των πεταμένων χαρτιών δίπλα στο δικό της χώρο εργασίας... Και σκέφτομαι: "Βρε να ρίξω μια ματιά;" 

Και φυσικά... ήταν εκεί, κάτω από χαρτιά και άλλα άχρηστα, τα οποία θα κατέληγαν εντός ολίγων ωρών στα σκουπίδια! 

Τι είχε συμβεί; 

Πολύ απλά, την προηγούμενη μέρα, ενώ πήγαινα να βάλω το μικροσκοπικό πραγματάκι της ταλαιπωρίας στη τσάντα μου, θυμήθηκα μια άλλη δουλειά, το αφήνω, λοιπόν, στο γραφείο της κόρης μου και μένει εκεί, όπου στη συνέχεια το ξέχασα εντελώς... Η νεαρή, γκρρρ, το έσπρωξε κατά λάθος με το χέρι της κι έπεσε στο καλάθι, χωρίς να δώσει καμία σημασία, κι ας άκουσε έναν μικρό θόρυβο... και πάλι γκρρρ!

Η καρφίτσα έπαιξε τον ρόλο του "σωτήρα" για ακόμη μία φορά κι ας τα κοροϊδεύω κάτι τέτοια! Καλά να πάθω! Δεν ξεχνάμε όμως να την αποσύρουμε από το ξύλο, γιατί σε επόμενη φάση δεν κάνει τη δουλειά της... :))

Αυτή ήταν μια ιστορία μικρής καθημερινής τρέλας μέσα σε άπειρες μεγάλες καθημερινές τρέλες ετούτου του κόσμου.

Μια και λέω αυτό, μήπως είναι μια λύση το κάρφωμα του "διαβολάκου", ώστε να βρεθούν οι άνθρωποι που θα νοιαστούν επιτέλους τον τόπο μας και θα λειτουργήσουν δίχως μεγαλομανίες, ιδεοληψίες, ανικανότητα, υστεροβουλία και χυδαιότητα!

Λέτε;

@ Οι τίτλοι των τραγουδιών θα μπορούσαν να έχουν μια ελαφριά σχέση με τα όσα αναφέρθηκαν (εν μέσω μπόλικης φλυαρίας)...