"Ψεύτικε κόσμε, ψεύτικε"

 Harding Meyer

"Ψεύτικε κόσμε, ψεύτικε
η αλήθεια σε ερωτεύτηκε
κι έκανε όνειρα γλυκά
που δε μπορεί να τα νικά "

Στίχοι στους οποίους στάθηκα από ένα νέο τραγούδι του Θοδωρή Κοτονιά, που όμως το τραγουδά παρέα με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Και οι δύο αγαπημένοι. Συνυπάρχουν σε μια πολύ γλυκιά δημιουργία. Παραμένοντας σε ένα ύψος που κάνει αυτόν τον κόσμο τον ψεύτικο να δείχνει αποστροφή σε κάτι τέτοια.

 

 

Έπειτα από το παραπάνω συνάντησα στην αναζήτησή μου ένα ακόμη καινούριο σχετικά (περσινό) μουσικό κομμάτι μιας εξαιρετικής καλλιτέχνιδας. Φωτεινή Βελετσιώτου και...

"Γιατί το δάκρυ της καρδιάς μέσα σε μια ψυχρή ματιά παγώνει"

 

 

Γιατί εκείνη ξέρει...

 

 

Πώς να αντισταθώ μετά από αυτό στη γοητεία της φωνής της και να μην ακούσω κι άλλες δικές της μουσικές ομορφιές; Πάμε απλά λίγο πίσω στον χρόνο μετρώντας πέντε, έξι και εφτά χρόνια με τη σειρά κυκλοφορίας των τραγουδιών που ακολουθούν.

" Είχες την πόρτα ανοιχτή,
αμπαρωμένη την πληγή
κι εμένα στα ξεθωριασμένα.
Να μπω απόψε ή να μην μπω
κι αν έρθω πες μου τι να πω
που μου `χεις τα φτερά δεμένα."

 

 

 

 

 
" Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε
και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα.
Άγγελοι σα θνητοί θα σ’ αγκαλιάζουνε
εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα. "

 

 

 

Όλα έχουν θαυμάσιους στίχους!

Αλήθεια "εδώ που φτάσαμε, ποια παραμύθια έχουν μείνει" "έτσι που τη ζωή χαλάσαμε και η φλόγα τρεμοσβήνει"; Πόσα, άραγε "διόδια" έχουμε ακόμα να "πληρώσουμε" σε τούτη τη ζωή; 

Και να λέγαμε με "αποθυμιά", "τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια, που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη", ο κόσμος μας θα μοιάζει πιο ωραίος!