Τελικά, τι είναι αυτό που έχει αξία;

Οι πολιτικές ιδεολογίες απογυμνώθηκαν, έχασαν τον στόχο τους και την αίγλη τους. 

Έπαψαν για πολλούς να είναι το στήριγμα και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. 

Δεν φταίνε φυσικά αυτές αλλά οι πιστοί ακόλουθοί τους, που έβαλαν πάνω από εκείνες τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και παντός είδους αδυναμίες, αλλά πολύ περισσότερο την κοντόφθαλμη ματιά τους απέναντι σε όλα.

Οι ιδέες από μόνες τους δεν προδίδουν ποτέ και κανέναν, ίσως μόνο να αποδειχθούν αταίριαστες σε κάποιους και στον τρόπο σκέψης τους  ή ανεφάρμοστες για την αχόρταγη κι ανόητη πραγματικότητα του ανθρώπινου είδους.

Οι άνθρωποι όμως προδίδουν και συχνά χωρίς καμία αναστολή, ενοχή, με καθαρά υστερόβουλο τρόπο, διόλου τυχαία.

Ο άνθρωπος ζει έτσι κι αλλιώς το παράλογο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Προσπαθεί να μην το βλέπει, όταν δεν το αγνοεί πλήρως. Σε αυτή την περίπτωση αποφασίζει να ζει στον μικρόκοσμό του, που έχει πιθανότητες να του προσφέρει μικρές στιγμές ευτυχίας, όμως μέχρι εκεί και παραπέρα δεν έχει. Στο τέλος της ζωής του θα αναρωτιέται ίσως για ποιο λόγο ήρθε στον κόσμο. Αν είχε κάποιο νόημα η πορεία του στη γη. Μπορεί και να μην αναρωτιέται καν, οπότε μακάριος μέσα στην πνευματική του φτώχεια θα αφήνει όλο το φορτίο της ανυπαρξίας του στο ότι πάντα κάποιος άλλος ή κάτι θα του έφταιγε. Εκείνος ήταν απών.

Στην περίπτωση που δείξει το σθένος να το αντικρίσει κατάματα, τότε η πορεία του είναι μονόδρομος και δεν είναι άλλος από την ατομική συνειδητοποίηση αυτού του παράλογου ακόμα και του θανάτου, οπότε θα επαναστατήσει μέσα από την ατομική του προσπάθεια, η οποία θα συμπεριλαμβάνεται και σε μία  συλλογική. Έτσι αποκτά νόημα η ζωή και ο κόσμος και έχει τη δυνατότητα να οδηγηθεί στην ευτυχία.

Δυστυχώς, ο άνθρωπος αποφασίζει να δράσει συλλογικά, πιθανόν αναλαμβάνοντας και την ατομική ευθύνη, όταν μια δοκιμασία που περνά φτάσει στην κορύφωσή της. 

Όμως, μέχρι τώρα έχει φανεί πως όταν τελειώσει κι αυτή του η ταλαιπωρία, έχοντας καταφέρει δυναμικά να την ξεπεράσει, θα χαρεί με την ψυχή του την σωτηρία του, θα πανηγυρίσει επιδιδόμενος σε υλικές απολαύσεις χωρίς μέτρο, λησμονώντας για ακόμη μία φορά ότι το κακό διατηρείται σε λανθάνουσα κατάσταση και κάποια στιγμή θα επανέλθει. Γι' αυτό είναι ανάγκη να επαγρυπνά.

Τελικά, τι είναι αυτό που έχει αξία στην ζωή μας και σε αυτό τον παράλογο κόσμο;

Θα απαντούσα μέσα από τη σκέψη και τον λόγο του Αλμπέρ Καμύ:

"Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να ζούμε και να πεθαίνουμε γι' αυτό που αγαπάμε".

Εννοείται ότι θα έχουμε βρει κατά τη διάρκεια της ζωής μας ποια είναι όλα αυτά που αγαπάμε αληθινά, ώστε να έχει κάποια αξία η ύπαρξή μας και το τέλος της.

Μουσική όπως πάντα, καθώς είναι μια διαχρονική αγάπη...

Ήρθα, έτσι, γιατί είχα κάτι να σας πω, κι ας πέσει χάμω...

Καλή συνέχεια στον προσωπικό μας αγώνα ο καθείς!

 Μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλη μια παρέα σε τούτο το πλοίο, που αξίζει να κάνει όνειρα για κάτι καλύτερο!