Μοναδικό μου χρώμα, εσύ

Μέσα στο μουσκεμένο μαύρο
ήρθε σαν ξυραφιά, σαν να μην υπάρχει αύριο
το τόξο το ουράνιο
να χυθεί μες στην ψυχή το χρώμα λάγνο.

Πάνω στο ακίνητο μαύρο
στερημένο από κάθε ήχου την χαρά
ήχησε εντονότερα κάθε χρώμα καθαρά
να μυηθεί το σώμα αισθησιακά στο τάγκο.

Το κίτρινο είχε αιφνίδια την πρωτιά
έφερε το φως, το κέφι για ζωή.
Το κόκκινο έδωσε με πάθος ολόφρεσκια πνοή
κι ο τόπος πλημμύρισε φωτιά.

Το χρυσό άπλωσε χαλί την αφθονία
κατακλυσμός απ’ του ήλιου τη θερμότητα
έρωτος ψίθυρος ως την αιωνιότητα.
Το γκρι έσυρε μάταια την απελπισία.

Το μωβ ανέλαβε ήπια τη σκυτάλη
τα πάντα ψύχοντας με θλίψη
σαν το κόκκινο που ’χει αποσυρθεί, μακριά απ’ τη σήψη.
Το μπλε σοφά πρότεινε μια θεραπεία άλλη.

Το πράσινο να εγκατασταθεί μες στην ψυχή
ηρεμία, χωρίς παρήχηση καμιά
δίχως χαρά, πάθος, λύπη, ερημιά.
Το πορτοκαλί θα εμπνεύσει πάλι, θα διεγείρει ελπιδοφόρα την ζωή.

Το τριανταφυλλί πια πρωταγωνιστεί γαλήνια στην καρδιά
νικήτρια στη μάχη η αγάπη τολμηρή
βάσανο γλυκό, δύναμη παντοτινή.
Στο λευκό φόντο χρώμα μοναδικό είσαι εσύ, δική μου γιατρειά.


(Αλλιώς, η αφήγηση με ποιητικό τρόπο μιας μεγάλης αγάπης, που όπως κάθε αγάπη έχει μέσα της όλα τα χρώματα, αλλά πάντα αυτό που πρωταγωνιστεί ανάμεσά τους και τα θαμπώνει με τη μοναδικότητά του είναι το πρόσωπο του συντρόφου.)

Αυτό είναι το μουσικό κομμάτι που με ενέπνευσε να γράψω το παραπάνω ποίημα, το οποίο ήταν και η συμμετοχή μου στο πολύχρωμο και γοητευτικότατο 13ο Συμπόσιο ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας. Την ευχαριστώ για πολλοστή φορά, γιατί μας ενεργοποιεί και είναι σαν να μας γυμνάζει, ώστε να διατηρούμε την φόρμα μας!