Να 'τες πάλι οι σκόρπιες σκέψεις...

Από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες εδώ στον χώρο του ιστολόγιου είναι η επιλογή και αναζήτηση μουσικών κομματιών. Μάλιστα, όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο, μπορεί και να βρω και να ακούσω πάρα πολλά τραγούδια, που δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα, τα οποία συχνά τα φυλάω σε περίπτωση που τα χρειαστώ. Πολλές φορές το ίδιο το μουσικό κομμάτι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μένα, ώστε να δημιουργήσω μια ανάρτηση ορμώμενη από αυτό και να οδηγήσω το θέμα σε άλλα μονοπάτια. Την χαίρομαι πάρα πολύ αυτή τη διαδικασία και με εκτονώνει πραγματικά.

Έτσι, λοιπόν, θέλοντας να βρω μουσική της Ρεμπούτσικα, την οποία αγαπώ πολύ, βρέθηκα σε ένα βίντεο στο You Tube με υπέροχες εικόνες είναι η αλήθεια, αλλά περιέλαμβανε και σκέψεις της δημιουργού του. Δεν μου αρέσει να αναρτώ μουσικά βίντεο εδώ με προσωπικές σκέψεις άλλων ή τελοσπάντων είναι πολύ σπάνιο. Διαβάζοντάς τες όμως, στάθηκα σε μερικές, τις οποίες θα δείτε παρακάτω, κι αυτές συνειρμικά με πήγαν παραπέρα...

Σκόρπιες σκέψεις, λοιπόν, με αφορμή ένα μουσικό βίντεο...

Ξεκινώ με αυτές που με έκαναν να σταθώ και να συμφωνήσω και τις σχολιάζω σχετικά σύντομα:

"Ξεπέρασες τον εαυτό σου για κάποιους ανθρώπους 

και αυτοί ξεπέρασαν εσένα τόσο εύκολα!"  

(Μάλλον, ή αγάπησε κανείς πολύ, σαν ποτέ άλλοτε, ή εκτίμησε λάθος τους άλλους.) 

"Τις γυναίκες που ξέρουν να χρησιμοποιούν το κεφάλι τους για να σκέφτονται
και την καρδιά τους να αγαπούν"
"Όποιος τις έχει δεν βρίσκει τη δύναμη να τις κρατήσει"

(Συμβαίνει πολλές φορές αυτό δυστυχώς και υπάρχουν παραδείγματα καθημερινά... Το "γιατί" ας μην το ψάχνουμε.)

"Οι άνθρωποι ξεχνούν, δεν εκτιμούν, δε σέβονται, προδίδουν, πληγώνουν."

(Πολλοί το έχουν αναγάγει σε επάγγελμα και είναι πλέον συνηθισμένο γύρω μας. Σίγουρα είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, αλλά δυστυχώς έχει χαθεί ο έλεγχος.)

"Ποτέ μην κάνεις το λάθος να βγεις στη ζητιανιά για λίγη αγάπη..."

(Συμφωνώ ότι δεν είναι πρέπον και δεν ταιριάζει σε κανέναν περήφανο κι ευαίσθητο άνθρωπο, όμως συμβαίνει κι ας γνωρίζει κανείς ότι είναι λάθος. Είναι πολύ ανθρώπινο, όπως και γι' αυτόν που δεν είναι σε θέση να την προσφέρει.)

Συνεχίζω και με δικές μου σκόρπιες σκέψεις...

Αυτό το "πρέπον" το ενστερνίστηκα ως ένα βαθμό από μικρή και από το στενό αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον που μεγάλωσα, όμως μας έχει καταβροχθίσει... Αυτό το "καθώς πρέπει" αλλοιώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου και φτάνει να μην σχετίζεται όπως πραγματικά επιθυμεί με τους άλλους , να μην ζει όπως του ταιριάζει. 

Ναι, δεν τους θέλησα ποτέ τους καθωσπρεπισμούς και προσπαθούσα να τους αποφεύγω όσο μπορούσα, πράγμα όχι εύκολο στην κοινωνία που ζούμε, αλλά τώρα τους βαρέθηκα κυριολεκτικά. Κανένα πηγαίο συναίσθημα δεν γνωρίζει όρια, φιλτραρισμένες λέξεις και συμπεριφορές. Το ξέρουμε όλοι κι ας διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας έναντι όλου του κόσμου κάποιες στιγμές. 

Για να μην παρεξηγηθώ, μια και είναι εύκολο από εδώ κάτι τέτοιο, δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις ακραίες που αφορούν στην απόλυτη αναρχία ή ασυδοσία, δηλ. του θα κάνω ό,τι θέλω πατώντας επί πτωμάτων..., αλλά στην καταπίεση που επιβάλλουμε όλοι μας, θάβοντας επιμελώς το πώς αισθανόμαστε αληθινά και τι επιθυμούμε, για να μην τυχόν ενοχλήσουμε τους άλλους ή μερικές φορές από ανασφάλεια.

Ως άνθρωπος ειλικρινής και ευθύς, που του γυρίζουν τα έντερα με την υποψία υποκρισίας ή επιφανειακής επαφής, μάχομαι ανάμεσα σε αυτά τα χαρακτηριστικά μου και την φυσική ευγένεια που είχα από παιδί, την ιδιαίτερη ευαισθησία και την έννοια μου να μην στενοχωρήσω τους άλλους. Όταν όμως χρειάστηκε να "πάρει ο διάολος" εκείνους που θέλησαν να περάσουν ως οδοστρωτήρες πάνω μου, από τη μία το ευχαριστήθηκα και από την άλλη με έθλιβε η ακραία συμπεριφορά μου. Όμως δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευαισθησίες... 

Ευτυχώς, που υπήρξαν και οι στιγμές όπου κατάφερα με το γάντι να βάλω τους άλλους στην θέση τους και μάλλον ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου.

Γενικά, η πολλή αξιοπρέπεια βλάπτει σοβαρά την υγεία...!

Και μερικές τελευταίες... 

Συνηθίζουν οι άνθρωποι να λαμβάνουν πρώτα είκοσι για να ανταποδώσουν δέκα ή ακόμα και τίποτα. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. 

Πόση ευλογία είναι εκείνος ο άνθρωπος που θα τσακιστεί να 'ρθει να σε βρει όπου κι αν είσαι, ό,τι ώρα κι αν είναι! Κι αυτό, γιατί θα έρθει, επειδή γουστάρει, επειδή σε αγαπάει, επειδή σε νοιάζεται. Όχι, γιατί πρέπει να του αποδείξεις ότι τον χρειάζεσαι ή πως σου αξίζει.