Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Αφορμή για το σημερινό η θέσπιση ημέρας αφιερωμένης στην προστασία της ζωής του Αγέννητου παιδιού από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Μια ακόμη ημέρα αφιερωμένη σε κάτι, όπως πολλές άλλες, έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Μόνο γι' αυτά είναι εξάλλου όλες αυτές οι ημέρες μνήμης, αφού όλες τις υπόλοιπες η λήθη πρωταγωνιστεί. Προσωπικά όλα αυτά αποτελούν ένα επιπλέον πανηγύρι υποκρισίας, δυστυχώς.

Δε θα πω πάρα πολλά, διότι πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, το οποίο αφορά στο σύστημα αξιών που έχει οικοδομήσει κάθε άτομο μα και την φιλοσοφία ζωής που έχει αναπτύξει. Πάνω σ' αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να πει οτιδήποτε παραπέρα. 

Σχετικά με το δημογραφικό πρόβλημα, που έφεραν ως επιχείρημα οι ιερείς και όσοι εν γένει υποστηρίζουν με ζήλο την ζωή που μόλις ξεκινά, δε νομίζω ότι η καθιέρωση μιας τέτοιας ημέρας έχει να προσφέρει τίποτα, όπως και το επίδομα στις γυναίκες κάτω των τριάντα, προκειμένου να τεκνοποιήσουν.

Ρίξανε μια άσφαιρη τουφεκιά στο πεδίο της μάχης, θεωρώντας μάλιστα ότι έπραξαν κάτι σπουδαίο. Λυπάμαι, γιατί στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι με εξαιρετικό μορφωτικό επίπεδο και ανοιχτό πνεύμα, που θα μπορούσαν να δουν και να αποδεχτούν τη σημερινή πραγματικότητα ως έχει, ώστε να ενεργοποιηθούν περνώντας σε δράσεις ουσιαστικές και απόλυτα εύστοχες.

Έχουν αντιληφθεί ότι το δημογραφικό πρόβλημα έχει αλλού τις ρίζες του; Πώς να φτάσει να υπάρξει το αγέννητο παιδί, όταν ένα πολύ μεγάλο μέρος των νέων ανθρώπων ή και κάπως μεγαλύτερων είναι μόνοι τους και συχνά δεν καταφέρνουν για χρόνια να έχουν ούτε σεξουαλική επαφή με κάποιον; Συνήθως ψάχνουν τον άνθρωπο που θα τους ταιριάζει  με το "δίκανο", μέχρι που στο τέλος εθίζονται στον εργένικο τρόπο ζωής και τη μοναχικότητα.

Ας ψάξει η Εκκλησία, καθώς και άλλοι σημαντικοί φορείς της πολιτείας, τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί, πώς τους επηρεάζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ο απεχθής κόσμος που τους περιβάλλει (δε θα περάσω σε αναφορά παραδειγμάτων και επεξηγήσεων, αφού είναι ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα), πώς η οικονομική κρίση επέδρασε αφενός στην ψυχοσύνθεσή τους κι αφετέρου στην καθημερινότητά τους.

Ας ψάξει, όπως και άλλοι φορείς πρέπει να κάνουν, πώς θα υπάρξει μεγαλύτερη, οργανωμένη και σε βάθος ενημέρωση των εφήβων (όλων των ηλικιών) σε θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης - μάλιστα σε επίπεδο ανοιχτών συζητήσεων με την απόλυτα ενεργή συμμετοχή των παιδιών σε αυτές. Εφευρίσκοντας ίσως και κατάλληλους ελκυστικούς τρόπους, που συνάδουν με την αναπτυξιακή τους φάση και τα ενδιαφέροντά τους, για να επιθυμήσουν να λάβουν μέρος σε κάτι τέτοιο. 

Αν θέλει πραγματικά κανείς, όλα τα μπορεί.

Θέλει;

Εννοείται ότι, ανεξάρτητα από τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, δεν αρνούμαι την ύπαρξη της υπογεννητικότητας στη χώρα μας και στενοχωριέμαι στη σκέψη ενός τόπου που γερνάει. Όμως, εδώ απαιτείται θέληση, σχεδιασμός και δράση επί της ουσίας κι όχι φιοριτούρες, γιατί μας νοιάζει αληθινά.

Όσον αφορά στο θέμα των αμβλώσεων δε βγήκα στο ιστολόγιο να κάνω κήρυγμα προς καμία κατεύθυνση, μια και το θεωρώ πολύ προσωπικό ζήτημα, όπως είπα στην αρχή, μέσα στα πλαίσια της ατομικής ελευθερίας του ανθρώπου.

Έχω άποψη φυσικά και θα την καταθέσω, ώστε να μη σκεφτεί κανείς πως έρχομαι, λέω διάφορα "δασκαλίστικα" και δεν παίρνω θέση. 

Από τότε που άρχισα να έχω σεξουαλικές σχέσεις δεν μπορούσα να φανταστώ ότι, σε περίπτωση που έμενα κατά λάθος έγκυος, θα σταματούσα την κύηση - κάτι που είχα συζητήσει και με τους γονείς μου, οι οποίοι συμφωνούσαν, γιατί τους ενδιέφερε το παιδί τους κι όχι τι θα πει ο κόσμος.

Σε κάποιους θα ακούγεται ιδιαίτερα συναισθηματικό, μα για μένα θα ήταν η διακοπή μιας ζωής από δική μου υπαιτιότητα. Το θεωρούσα ευθύνη μου. Σ' αυτή τη διακοπή θα συμφωνούσα (πάντα για τον εαυτό μιλάω και μόνο) σε περιπτώσεις πολύ σοβαρών προβλημάτων υγείας της μητέρας ή του παιδιού, σε περίπτωση βιασμού ή μη υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος έως ανύπαρκτου.

Το τελευταίο έχει να κάνει κυρίως με το ότι η χώρα μας δε στηρίζει τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους ένα παιδί εξαρχής, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και κατά βάθος δεν τις αποδέχεται θα έλεγα. Κατά τα άλλα μας καίει να λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημα. Εδώ και παντρεμένες να είναι, αν μείνουν έγκυες, τις πετούν έξω από τον εργασιακό τους χώρο. Έτσι, απλά, σαν την τρίχα από το γάλα. Δε συμφέρουν.

@ Οι εικόνες κάνουν το χιούμορ μπλακ...