"Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου"

Μια "έξοδο κινδύνου" ψάχνουμε αυτές τις μέρες λόγω προεκλογικής περιόδου, οπότε άφησα την Αλκυόνη Παπαδάκη να πει άλλη μια φορά τα δικά της, στα οποία φυλάσσεται πάντα ένα μεγάλο δίκιο, κι ας είναι άσχετα με την πολιτική κατάσταση. Εξάλλου, κι αυτοί που λογίζονται για σχετικοί με τα πολιτικά, τραγικά άσχετοι αποδεικνύονται ή το "παίζουν", διότι συμφέρει.

 

"Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά…"

"Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ…
Ζήσε για να μάθεις…
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι…
Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο...
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!
Για κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...
περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν" 

"Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου."
 

"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!"

"Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές."

 

"Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα."

"Πού ξέρω; Μπορεί να της είπαν, πως μόνος του κανείς γίνεται από σκουλήκι πεταλούδα. Μόνο που πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Μπορεί να της είπαν, πως όλ’ αυτά τελικά είναι όνειρο, μια φαντασίωση, μια κυριακάτικη εκδρομή στο βλέμμα του Θεού... Πού ξέρω;"

"Έμαθα να χτίζω τείχη όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου, αλλά για να δω ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου..."

 

"Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν
το μυστικό σημείωμα, που άφησε μέσα τους ο Θεός..
Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν..
Και τ’ άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σ’ ένα μικρό
συρταράκι της ψυχής…"

Ένα νοσταλγικό "Hello" στα όνειρά μας κι ίσως ένα ταυτόχρονο "Goodbye", αφού όπως λέει η αγαπημένη συγγραφέας "τα όνειρα συνήθως προδίδουν". Αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος σταματά να πλάθει όνειρα, γιατί ορισμένα γίνονται πραγματικότητα. Δεν το λέω εγώ μα η ίδια η ζωή.