Προσδοκίες και άλλα... έτσι, για να έχουμε να λέμε

Η ελπίδα είναι ζωή (έχω γράψει εκτενώς παλαιότερα εδώ για εκείνη και δε θα το επαναλάβω).

Οι προσδοκίες όμως μπορεί να είναι και «θάνατος».

Καμία προσδοκία σε ό,τι αφορά τους άλλους, καμία προσδοκία από τον εαυτό μας.

Από τους άλλους δεν έχουμε λόγο να αναμένουμε τίποτε, διότι δεν είναι «εμείς».

Ο εαυτός μας αυτό που μπορεί να κάνει με ειλικρίνεια, γνώση, ενίοτε με επιθυμία και πάθος είναι να θέτει στόχους προς υλοποίηση μέσα από κατάλληλο σχεδιασμό, οργάνωση, θυσίες (όποτε απαιτείται) και κόπο. Διατηρώντας πάντα την ελπίδα για το καλύτερο δυνατό και δείχνοντας «ψυχή» σε όλη τη διάρκεια της πορείας.

Το τέρμα αποζημιώνει όποια κι αν είναι η εξέλιξη της διαδρομής, διότι μαθαίνεις κάθε μέρα τι είσαι και τι μπορείς να κάνεις.

Η ανταπόκριση ή όχι των άλλων σε όσα λες, προτείνεις ή πράττεις είναι δικό τους θέμα, δική τους ευθύνη.

Εσύ έχεις τη δική σου.



Θα συμπληρώσω τους παραπάνω προβληματισμούς με λίγες σκέψεις του Καζαντζάκη από την «Ασκητική», που ταιριάζουν στην εσωτερική μου αναζήτηση αυτών των ημερών.

"Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου. […] "

"Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

"Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.

Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομότερο δρόμο. Όχι βρίσκει, δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης. […] "

"Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. […]"