"Η νύχτα δίψασε για ίσκιους"

Τραγούδι 

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή.

Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς
δίχως φεγγάρια δίχως κρίνους
και δίχως έρωτες νεκρούς.

Ένα τραγούδι όλο γαλήνη
ένα τραγούδι φωτεινό
παρθένο από την αγωνία
κι από τη θλίψη ορφανό.

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει μέσα στη ψυχή.

Όταν στον έρωτα συνυπάρχουν η χαρά και η μελαγχολία, τότε συναντάμε την ποίηση του Λόρκα για το ερωτικό πάθος, το οποίο είναι ταυτισμένο με τον αισθησιασμό - χωρίς χυδαιότητα, εκφράζοντας πάντα το ανεκπλήρωτο.

Μια σταγόνα από το σπουδαίο έργο του Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μέσα στο ρεύμα της  ευρωπαϊκής avant-garde θεωρείται ο ανανεωτής του ποιητικού και θεατρικού λόγου του 20ου αιώνα.

Άλλη μία απόδοση του ίδιου τραγουδιού, που μου αρέσει ίσως λίγο παραπάνω, αν και η πρώτη είναι και η αρχική μελοποίηση και απόδοσή του από τον Μίνωα Θεοχάρη.

 Και λίγο άρωμα από τον εκπληκτικό "Ματωμένο γάμο"...

"Και τι κέρδισα γω με την περηφάνια μου που σε παράτησα να αγρυπνάς νύχτες και νύχτες ολάκερες χωρίς να σε βλέπω;
Τίποτα. Κέρδισα μόνο τη φωτιά που φούντωσε μεγαλύτερη μέσα μου.

Εσύ θαρρείς πως ο καιρός μπορεί να γιάνει, και τα ντουβάρια να κρύψουν πίσω τους τον καημό, μα είναι ψέμματα. Σα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο κανείς δεν μπορεί να το βγάλει."

@ Ο πίνακας του Γουναρόπουλου, πολύ αγαπημένου μου ζωγράφου, που με το ονερικό και λυρικό του έργο εισήγαγε την ελληνική ζωγραφική στο ρεύμα της avant-garde.