Τίτλο έβαλα; Μπα, πάλι τον ξέχασα...

Για ακόμη μία φορά στο επίκεντρο του λόγου εδώ είναι ο άνθρωπος, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση όπως και σε πολλές άλλες. Το μέγα θηρίο και ο μέγα άγιος. 

Μια διαπίστωση πικρή ήρθα να μοιραστώ έπειτα από αρκετές συζητήσεις που συμπτωματικά έκανα τις τελευταίες μέρες με φίλους ή άλλους γνωστούς μου. Στάθηκα σ' αυτές, διότι είχαν κάποια κοινά σημεία, τα οποία με έχουν απασχολήσει κατά καιρούς και είδα με έκπληξη να αναφέρονται και από εκείνους. 

Κοινός τόπος των συζητήσεων ήταν ότι οι άνθρωποι γύρω μας είτε είναι εντελώς στον "κόσμο" τους και το μόνο που επιδιώκουν είναι η βόλεψή τους και η πάρτη τους πάση θυσία είτε πονούν ψυχικά (πιθανόν και σωματικά) για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ίσως γιατί είναι πιο ευαίσθητοι από τους πρώτους. Σίγουρα δε λέω κάτι καινούριο, αφού αυτό συνέβαινε πάντα, με τη διαφορά μόνο ότι τώρα είναι σε υπερβολικό βαθμό πια.

Σε αυτό όμως που επέμειναν περισσότερο κατά τη διάρκεια της κουβέντας ήταν όσον αφορά τον ψυχικό πόνο που προέρχεται από την προδοσία όσων θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Συνήθως αυτό περιλαμβάνει τους γονείς, τα αδέρφια, την ευρύτερη οικογένεια, τους συντρόφους, τους πολύ στενούς φίλους. Εκείνους που αναμένουμε να είναι πλάι μας σε ό,τι και να συμβαίνει ή πως θα μπορούμε να στηριχθούμε επάνω τους αν χρειαστεί σε δύσκολες στιγμές ή θα έχουμε τη δυνατότητα μιας καλής συνεργασίας προκειμένου ν' αντιμετωπίσουμε πολύ απαιτητικές καταστάσεις. 
Είναι όμως έτσι;
Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ένα από τα πρόσωπα που είχα συνομιλία τούτες τις μέρες: "Δεν μπορεί να νοιάστηκε για την κατάσταση της υγείας της μητέρας μου η διευθύντρια του σχολείου του παιδιού μου, την οποία θεωρώ ένα δύστροπο και ψυχρό άτομο, ενώ η αδερφή μου φέρεται σκληρά και αδιάφορα!" Φυσικά, της απάντησα ότι μπορεί να συμβεί και συμβαίνει δυστυχώς. Παρεμπιπτόντως, η συγκεκριμένη αδερφή ζει πλουσιοπάροχα... αλλά με φτήνια στην ψυχή, όπως και πολλοί όμοιοί της!

Αυτό ήταν ένα παράδειγμα από όσα αντάλλαξα με ένα από τα άτομα που ήρθα σε επαφή. Όμως, πολλά από όσα ακούστηκαν είχαν σχέση με άτομα κυρίως του οικογενειακού περιβάλλοντος. 
Αδέρφια, που ο ένας αδιαφορεί εντελώς για την κατάσταση και τη φροντίδα γονέα που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει το φορτίο μόνο ο ένας, ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκει και τον μπελά του αν δεν τα κάνει καλά (πάντα κατά την άποψη του άλλου)... ή θα του βρει αυτός ο άλλος (ο ελλειμματικός) ότι κάτι δεν κάνει καλά...! Προφανώς, για να καλύψει τις δικές του ανεπάρκειες.

Γονείς, που διακρίνουν τα παιδιά τους μέσα από τη συμπεριφορά και τη στάση τους απέναντι σ' αυτά. Στηρίζουν πάντα εκείνον που στέκει στη ζωή με "υποστυλώματα", ενώ στον άλλο, τον ανεξάρτητο, υπεύθυνο, δοτικό και δυνατό, δεν δίνουν ούτε τη βοήθεια που χρειάζεται όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη (που συνήθως δεν τη ζητά κιόλας). "Οι αδικίες όμως πάντα πληρώνονται" κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο, όπως λέγανε οι παλαιότεροι και μάλλον είχαν δίκιο.

Ευρύτεροι συγγενείς, που το μόνο που ξέρουν είναι να κρίνουν εκ του ασφαλούς όντας απέξω, χωρίς να νοιάζονται πώς αισθάνεται ο άλλος, πώς τα βγάζει πέρα, που ποτέ δε νοιάστηκαν να τον γνωρίσουν πραγματικά. Κοινώς "χέστηκαν", αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει (ίσως και να τους "καίει") είναι να γεμίσουν την άδεια τους ζωή με την ικανοποίηση από τις κακοτυχίες αυτού του άλλου πάντα. Εννοείται ότι τον "σκανάρουν" από πάνω μέχρι κάτω όταν τον συναντούν μια φορά στα τόσα, μήπως και του βρουν ψεγάδι κι αν δεν βρουν, "ψήνονται" από τη ζήλια τους, οπότε κάτι θα εφεύρουν... Αν, δε, προκύψει ανάγκη παροχής βοήθειας ή συμπαράστασης, λίγα ψεύτικα συμπονετικά λόγια αρκούν και... πολλά είναι.

Φίλοι, που φθονούν κατά βάθος τις όμορφες στιγμές του άλλου, ενώ υποκρίνονται - συχνά με ατάλαντο τρόπο -  πως χαίρονται με τη χαρά του. Δε συζητάμε πως μόλις δουν ζόρικη φάση την κάνουν με ελαφρά, ίσως διπλωματικά (πιο chic), "βηματάκια"... "Έλα, μωρέ, καμιά μαλακία να λέμε να περνά η ώρα χωρίς να πιεζόμαστε κιόλας", σκέφτονται. Αν έχουν να λάβουν κάτι από τούτο τον άλλο, "παίζει" να σταθούν λίγο παραπάνω κοντά του, ώστε να μη χάσουν αυτό που αναμένουν. Ειδάλλως, πάνε γι' άλλα (άλλους) πιο "εύπεπτα"...

Σύντροφοι (όχι κομματικοί)... Εδώ δε θα πω τίποτε (άντε κάτι ψιλά μόνο), γιατί η ποικιλία είναι τεράστια σε συμπεριφορές και καταστάσεις, οπότε θα το "κουράσω", αν ανοίξω την "κάνουλα"... Πώς γίνεται άραγε μόνο ο ένας να τα ξέρει όλα, να έχει σχεδόν πάντα δίκιο, να έχει πολλές δουλειές και μόνο εκείνος (κι ας κάνει τα μισά), να του φταίει πάντα ο άλλος και ποτέ ο εαυτός του και άλλα πολλά, πάρα πολλά...;
Κλείνω με ένα ακόμα παράδειγμα από ένα από τα φιλικά πρόσωπα που ανέφερα στην αρχή. Ενώ τρέχει εκείνη σαν το διάολο όλη μέρα, ζητά κάποια στιγμή μια βοήθεια από τον σύζυγο και αργότερα τον ρωτά:
"Πήρες το παιδί από το σχολείο;"
"Ωχ, όχι, το ξέχασα..."


Η διαπίστωση που έλεγα...
"Ζητείται Άνθρωπος" (κατά το "Ζητείται Ελπίς" του Σαμαράκη) πρώτα στα απλά καθημερινά κι έπειτα στα άλλα τα παραέξω και τα πιο μεγάλα, καθώς από εκεί ξεκινούν όλα! Εκεί δίνονται οι "εισαγωγικές" εξετάσεις για το "Πανεπιστήμιο της Ανθρωπιάς"! Βρε μπας και πρέπει να γίνει κι αυτό ιδιωτικό, για να πάρει αξία...; 


Υ.Γ.
Όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω εννοείται έχουν και την εντελώς αντίθετη όψη τους σε όλες τις περιπτώσεις που σχολιάστηκαν. Ευτυχώς!

Η εικόνα της ανάρτησης παραπλανά μέσα από τη συμβολική χρήση που της κάνω. Το τρένο για τον άνθρωπο φεύγει, ίσως το φιλί προστατεύει και διατηρεί τη βαθύτερη σχέση ανάμεσα σε εκείνον και τον όποιο άλλο. Μικραίνει τις αποστάσεις.

Και τα τραγούδια που ακολουθούν έχουν πάντα τη σημασία τους... Ξεκινώ με την κραυγή του πρώτου, καθώς μετά τα όσα γράφτηκαν εδώ και όσα ακούμε, βλέπουμε, ζούμε κάθε μέρα γύρω μας μπορούν να εκφραστούν μόνο με μια κραυγή!