"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής"

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Από τον "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι το μελοποιημένο απόσπασμα του ποιήματος "Ελένη" του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή "Προσανατολισμοί".

Αφορμή για το παραπάνω και όσα μουσικά κομμάτια ακολουθούν οι πρώτες σταγόνες του φθινοπώρου κι όχι μόνο.

Δεν επέλεξα την πρώτη ερμηνεία του αποσπάσματος από τον Δημήτρη Ψαριανό, αλλά αυτή που μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Σαν μια πολύωρη περιπλάνηση μες στο ψιλόβροχο πάνω στα γυαλιστερά από την υγρασία σοκάκια της Πλάκας, του πιο γραφικού σημείου της Αθήνας, έως κάτω στο λιμάνι του Πειραιά.

 

Βαδίζοντας στην προβλήτα πλάι στον έντονο παφλασμό της ευχάριστα αναστατωμένης θάλασσας, που δεν αφήνει τον επισκέπτη να αποχωρήσει δίχως τα χνάρια των μυριάδων σταγόνων που δραπετεύουν σε κάθε γενναία της κρούση στη στεριά. Είναι ο δικός της, λίγο απότομος, χαιρετισμός, μια γλυκιά αφύπνιση για  τον αποδέκτη.

Κάπου ανάμεσα λοιπόν, εκεί που ενώνονται οι ουράνιες σταγόνες μ' εκείνες του επίγειου αλμυρού υδάτινου στοιχείου.

Για τις μοναχικές μελαγχολικές στιγμές του βροχερού φθινοπώρου, όπου αναζητείται ξανά το καλοκαίρι στην φύση, το "καλοκαίρι" στην ψυχή. Να βγαίνουν από τα χείλη μόνο τέτοιοι στίχοι:

"Σήμερα, τα χρώματα ζωντάνεψαν μετά τη βροχή 

Σήμερα, τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική 

Κι εγώ από μέσα θα περάσω η πόρτα είν' ανοιχτή 

Στη μαγική σου εικόνα 

που όλα μονοιάζουν μάτια μου 

κι όλα είναι μέσα σ' όλα 

έσβησαν τα σκοτάδια μου "

Για όλα όσα φωλιάζουν μέσα μας παρέα "με την πρώτη σταγόνα της βροχής"...