Ήταν κάποτε δύο αδέρφια

Πριν πολλά χρόνια ένα κορίτσι κι ένα αγόρι γεννήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη και από εκεί ξεκίνησαν χέρι-χέρι την παράλληλη διαδρομή τους με την ελάχιστη ηλικιακή διαφορά που μπορούν να έχουν δύο αδέρφια μεταξύ τους.

Αυτό που τους ένωσε από την πρώτη στιγμή ήταν ο δεσμός της βαθιάς αγάπης. 

Το μεγάλο ανέλαβε τον ρόλο του προστάτη, συμπαραστάτη, καθοδηγητή, ίσως του γονέα, χωρίς κανείς να του τον δώσει. Το μικρό από την άλλη πλευρά ακολουθούσε κάθε βήμα του μεγάλου, μιμούνταν συμπεριφορές και δράσεις του, έδειχνε τον θαυμασμό του προς εκείνο σε κάθε ευκαιρία και επιθυμούσε διακαώς να παντρευτεί το μεγάλο, καθώς όταν το ρωτούσαν ποια θα παντρευτεί μεγαλώνοντας, αυτό απαντούσε κάθε φορά πως γυναίκα του θα ήταν η αδερφή του και φυσικά όλοι γελούσαν κι άρχιζαν τα πειράγματα.

Μοιράζονταν τα περισσότερα παιχνίδια, όπου τότε εξαφανιζόταν οποιαδήποτε διάκριση αγορίστικου και κοριτσίστικου παιχνιδιού. Τι φορέματα για κούκλες ράφτηκαν από κοινού - εκστρατεία ολόκληρη γινόταν γι' αυτό τον σκοπό με τα κουρελάκια και τα μωρουδιακά ρούχα να γίνονται υφάσματα για τις πιο τρελές δημιουργίες, τι αγώνες με αυτοκινητάκια εξελίσσονταν στις τρομερές πίστες του γυαλιστερού δαπέδου του σπιτιού, τι χαρτοκοπτικές ή ξυλουργικές κατασκευές γέμιζαν ασφυκτικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Οι πολυθρόνες γίνονταν χωρίς πολλή σκέψη  αυτοκίνητα, λεωφορεία, και άλλα φανταστικά οχήματα, των οποίων οι οδηγοί ταξίδευαν στις πιο απίστευτες διαδρομές από τη γη μέχρι το φεγγάρι.

Οι πιο περιπετειώδεις στιγμές ήταν όσες αφορούσαν τις γενναίες εξορμήσεις στον κήπο με τα τεράστια πεύκα να ενσαρκώνουν τους γίγαντες των παραμυθιών, τους αμέτρητους πυράκανθους να προσφέρουν τους μικρούς πορτοκαλί καρπούς τους για βολές στο πεδίο της μάχης, όπου τα μοσχοβολιστά δεντρολίβανα στη σειρά έπαιρναν τον ρόλο των στρατιωτών - συμμάχων ενάντια στους θεόρατους εχθρούς. Τα στρογγυλά ολάνθιστα παρτέρια βίωναν ώρες μεγάλης ζάλης από τις συνεχείς βόλτες γύρω από αυτά, με τα ποδήλατα να μεταμορφώνονται πάραυτα σε θαρραλέα και περήφανα άλογα.

Η μεγάλη, βαθιά στέρνα παραπέρα μετατρεπόταν με άνεση από απροσπέλαστο οχυρό σε καλοστημένος χώρος παντός είδους ακροβατικών και οι τέσσερις καταπράσινες μουριές σχηματίζοντας τις άκρες ενός τέλειου τετραγώνου έφτιαχναν ιδανικά, μαζί με τους θάμνους ολόγυρά τους, το κέντρο καταφυγής, ένα ονειρικό χωριό με τα ασφαλή σπιτάκια του.

Τα χρόνια περνούσαν και οι μικροί ήρωες είχαν πλέον να μοιραστούν τις σχολικές κι εφηβικές ανησυχίες τους, κάποιες κοινές συντροφιές, πολλές χαρές, άλλες τόσες λύπες κι όνειρα για το μέλλον.
Τα παιχνίδια πια σταμάτησαν. Ίσως να παιζόταν κάποιος ποδοσφαιρικός αγώνας στις αλάνες της γειτονιάς με άλλη συντροφιά, όπου συμμετείχε και το μεγάλο πάντα στο τέρμα... Άντε, και τα ποδήλατα που γίνονταν βίδες, για να έχουν την χαρά να τα συναρμολογήσουν και πάλι παρέα.
 
Το μεγάλο προστάτευε ακόμα το μικρό από αδικίες ή πειράγματα, που συνέβαιναν στον σχολικό χώρο. Μια κουβέντα να άκουγε μεταλλασσόταν από ντροπαλό και μαζεμένο κορίτσι σε μαινόμενο ταύρο και όλα έμπαιναν στη θέση τους. Στην πορεία δεν την χρειαζόταν ως σωματοφύλακα, διότι έλυνε τις διαφορές μόνο του το μικρό, έφτασε μάλιστα να είναι πολύ πιο κοινωνικό από εκείνη, δημοφιλές και αγαπητό - κάτι που διατήρησε μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής του.
Κάποιες από τις κακές του συνήθειες ήταν να θέλει πάντα παραπάνω από αυτά που μπορούσε να έχει, γιατί ήταν το προσεγμένο της μαμάς, μια και κόντεψε να το χάσει όταν ήταν μωρό. Άλλη μία του ήταν όταν επέμενε να πηγαίνει μαζί με το μεγάλο σε κάθε έξοδο, να μαθαίνει όλα τα κουτσομπολιά και τα μυστικά των φίλων του μεγάλου, να μην αφήνει τίποτε χωρίς να του διαφύγει - πάντα με το βλέμμα που έχουν τα διαβολάκια, μέχρι που κάποια στιγμή επαναστάτησε το μεγάλο και το απέκλεισε από παντού. Από τότε χωρίστηκαν οι δρόμοι τους.

Το καθένα είχε πλέον τις δικές του παρέες, τους δικούς του φίλους και διαφορετικά εντελώς γούστα, ίσως να έφτασαν να είναι η ημέρα με τη νύχτα, όμως εξακολουθούσε να τους ενώνει η έννοια του ενός για τον άλλο και η φροντίδα. Το μικρό ως αληθινός ιππότης θα συνόδευε το μεγάλο, όταν υπήρχε ανάγκη, θα έτρεχε να το πάρει σε μέρες που δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο, για να επιστρέψει από τα μαθήματα που παρέδιδε, χωρίς ποτέ να του το ζητήσει εκείνο. Το απειλούσε από την άλλη ότι δεν θα πήγαινε πουθενά μαζί του, αν το μεγάλο φορούσε ένα ρούχο που ήταν άκομψο για τα γούστα του μικρού. Πάντα όμως υπήρχε αλληλοσεβασμός και γνήσιο ενδιαφέρον. 

Στις πιο κρίσιμες φάσεις της ζωής του το μικρό μετρούσε πάνω από όλα τη γνώμη του μεγάλου κι εκείνο αντίστοιχα έδινε τον καλύτερο εαυτό του, προκειμένου να δει ευτυχισμένο το προστατευόμενό του. Πάντα ήθελε να το σώσει, πάντα είχε την αγωνία μην το χάσει και πάντα είχε βαθιά μέσα του ριζωμένη την μαύρη εικόνα ότι το μικρό θα φύγει νωρίς. Κάτι που ποτέ δεν κατάφερε να εξηγήσει με τη λογική. 
Το μεγάλο αισθανόταν και έπρεπε να είναι το πιο δυνατό, το πιο λογικό, το πιο υπεύθυνο και ώριμο. Έπαιρνε από τα πρώτα χρόνια αποφάσεις μαζί με τους γονείς για όλη την οικογένεια, ενώ το μικρό μπήκε σε αυτό τον ρόλο πολύ αργότερα.

Στην πορεία ήρθαν στιγμές που οι δυο τους - ως μεγάλοι ενήλικες πλέον - τσακώθηκαν άσχημα, μίλησαν με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και ένιωσαν αρνητικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο, ακόμα κι εκείνα της ζήλιας και του ανταγωνισμού, που δεν είχαν βιώσει ποτέ μέχρι τότε. Οι διαδρομές τους ήταν αλλιώτικες και μακριά η μία από την άλλη, οι συνθήκες είχαν αλλάξει στην καθημερινότητά τους, στην ζωή τους είχαν μπει μόνιμα νέα πρόσωπα που τους συντρόφευαν και όλα είχαν γίνει ιδιαίτερα πολύπλοκα και οι ισορροπίες που επιβαλλόταν να τηρηθούν ήταν εξαιρετικά λεπτές. Παρόλα αυτά κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις δοκιμασίες, να ξεπεράσουν τις τεράστιες διαφορές να στήσουν το υπόλοιπο της διαδρομής πάνω σε όσα τους συνέδεαν άρρηκτα πάντα. 

Εκεί στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής τους ήρθε αιφνίδια και τραγικά η μοίρα να κόψει το νήμα της ζωής του μικρού. Όλα έμειναν στη μέση μετέωρα. Τα όνειρα που έκαναν για την υπόλοιπη πορεία τους, για τις οικογένειές τους, για τα παιδιά που θα έκαναν - το μικρό δεν πρόλαβε να χαρεί δικά του παιδιά που τόσο αγαπούσε, μόνο το ένα και μοναδικό ανήψι του, τα όνειρα για το πώς θα ήταν μετά τα σαράντα τους, όλα όσα ήθελαν να δημιουργήσουν, όλα διακόπηκαν στον δρόμο μια μέρα με ψιλόβροχο εντελώς βίαια και άδικα. Κανείς όμως και ποτέ δεν μας υποσχέθηκε ότι η ζωή θα είναι δίκαιη μαζί μας. Όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση η ζωή δεν θα πάψει να είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα και μόνο έτσι θα πρέπει να τη βλέπουμε, αλλά να μη δειλιάζουμε να τη ζήσουμε περήφανα και δυναμικά μέχρι το τέλος. 



"Αντίο, παιδικέ μου σύντροφε, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και σ' ευχαριστώ για όλα.
Χρειάστηκε να περάσουν δώδεκα χρόνια, για να μπορέσω να γράψω για σένα και μόλις πριν τρία χρόνια να μιλώ για ό,τι συνέβη χωρίς να υποφέρω.
Σου το χρωστούσα.
Πάντως θα ήμασταν όμορφοι μετά τα σαράντα, γεμάτοι ζωντάνια  και θα απολαμβάναμε  την κάθε ημέρα... Τώρα μπορώ να είμαι σίγουρη γι' αυτό που σου λέω.
Ό,τι άφησες θα το συνεχίσει η μπουκλωτή ανηψιά σου, για την οποία θα μπορούσες να είσαι περήφανος. Είναι η τελευταία των "Μοϊκανών". "