"Μυρωδιά από ανοιξιάτικη μέρα..."

Ναι, "μυρωδιά από ανοιξιάτικη μέρα" πλημμύρισε τον αέρα!

Για μένα, ετούτη η Άνοιξη έρχεται σαν παιδί με όλη του τη φρεσκάδα, την τρυφερότητα και τη γλυκύτητα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του, όμως παράδοξα με ύφος σοβαρό και βλέμμα μελαγχολικό, γεμάτο προβληματισμό.

Στην ταπεινή αγκαλιά του κρατά όλη τη χλωράδα και μοσχοβολιά τής πιο πολύχρωμης εποχής. Εκείνης της εποχής του χρόνου που έχει ταυτιστεί απόλυτα με την ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων.

Μοναδικό του ένδυμα μια λευκή πουκαμίσα, ξυπόλητο, με τα γυμνά του ποδαράκια να αγκαλιάζουν απαλά την αναγεννημένη γη μοιάζει απελευθερωμένο από κάθε σύμβαση και είναι σαν να λέει: 

"Δε με νοιάζει τι θα πούνε όλοι αυτοί που με κοιτούνε".

Ίσως να προσθέτει, για να αφυπνίσει τον κόσμο, όπως έχει χρέος της η φωτεινότερη εποχή του έτους: 
"Και δεν προσποιούμαι τάχα για των αλλονών τα μάτια", αφού...

"κρίματα, γύρω απ’ το λαιμό σφίξαν τα νήματα. 

Γέννησε η ανάγκη μας συνθήματα 

απ’ της ζωής τα χτυπήματα".

 

Να μας θυμίζει κάτι που πολλοί ξεχνάμε: 

"Όσοι εκμεταλλεύονται αυτούς που ονειρεύονται 

στο τέλος πάντα μένει μια γεύση από ενοχές, 

γιατί δεν είναι παιχνίδι οι ψυχές και είμαστε ίδιοι 

σ' έναν κόσμο που βουλιάζει από ψεύτικες χαρές". 

Άντε να μπει κι αυτή η άνοιξη να δούμε πού θα μας βγάλει. Η κατάσταση μυρίζει ανατροπές τόσο προσωπικές όσο και παγκόσμιες, μια και η συγκεριμένη εποχιακή περίοδος κυοφορεί την αλλαγή, την ανατροπή από την φύση της. 
Ας είναι μόνο για καλό!
Ό,τι κι αν γίνει, απαιτείται δύναμη και υπομονή, οπότε το μικρό μας το κορίτσι μάς προσφέρει ένα δώρο που δεν θα πρέπει να λησμονούμε μέσα από όποια δυσκολία κι αν περνάμε:

"Κερνώ το δίκαιο ντουνιά
απ’ το λαούτο μια πενιά
να ξεθαρρέψει
να βγει η ψυχή απ’ τα βαθιά
κι από του χάρου την πλαγιά
να ζωντανέψει."

Πορευόμαστε πια με το ότι:

"σ' αυτόν τον κόσμο μέσα ούτε μια στάλα μπέσα
ξέρουνε να μιλούνε μα δεν ακούνε."

Μα δε μας πτοεί πλέον. 

Και από εδώ και κάτω ας κρατήσουμε καλά το παρακάτω και σε όποιον αρέσει εν τέλει...

"Ο καθένας έχει κάτι για να πει
Μ' αν δεν είν' απ' την καρδιά του
δεν αξίζει η μιλιά του."

@ Έτσι, προϋπαντώ τη φετινή Άνοιξη, μάλιστα δίχως να περιμένω την επίσημη είσοδό της στην εαρινή ισημερία. Ήρθα ανυπόμονα και παρορμητικά όπως είναι η φύση μου και η φύση τούτης της εποχής. Εξάλλου, είμαι παιδί της... και πρέπει να την τιμώ ιδιαιτέρως.

Οι στίχοι που συμπληρώνουν το κείμενο είναι από τα ακόλουθα  τραγούδια του Λεωνίδα Μπαλάφα, τα οποία έχουν εξαιρετικούς στίχους, που αξίζει κανείς να τους δώσει προσοχή...

Τα τραγούδια του αγαπημένου δημιουργού και ο πίνακας του William Adolphe Bouguereau αποτελέσαν την έμπνευση για την ανάρτηση της Άνοιξης!