Με ένα "άβαταρ" ξεχνιέμαι κάμποση ώρα!

Ένα θέμα σήμερα με απίστευτη ελαφράδα, διότι αισθάνθηκα αρκετά άβολα με το προηγούμενο, που έφερε έντονη συναισθηματική φόρτιση και πιθανόν προκαλούσε την αμηχανία στους αναγνώστες. Το κείμενο εκείνο δεν γράφτηκε για να δεχτεί σχόλια αλλά μέσα από μια εσωτερική ανάγκη, το αποτέλεσμα της οποίας θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο ίσως σε κάποιο αναγνώστη, τώρα ή σε κάποια άλλη στιγμή. Αυτός είναι ο λόγος που το δημοσιοποίησα και δεν το κράτησα σε προσωπικό ημερολόγιο. Τα σχόλια επίσης δεν τα διατήρησα κλειστά, γιατί δεν μου αρέσει να αποκλείω όποιον θα ήθελε να εκφράσει οτιδήποτε, όπως και πολύ σπάνια το κάνω και το έχω ξαναπεί.

Ευχαριστώ όλους θερμότατα για όσα κατέθεσαν εκεί.

Σαν την ζωή, λοιπόν, που χαρακτηρίζεται από τα πάνω της και τα κάτω της, είπα να κάνω το κλίμα πολύ πιο ελαφρύ εδώ. Πιο ελαφρύ δε γίνεται...

"Φλέγον" θέμα τα γνωστά "αβαταράκια" της Google!

Έφτασε η ώρα να βαρεθώ το προηγούμενο "άβαταρ" που είχα από τον πίνακα του Waterhouse "Flora and the Zephyrs" και να το αντικαταστήσω με μια φωτογραφία που θα μπορούσα να είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι...

Αποφεύγω να χρησιμοποιώ στο διαδίκτυο τα προσωπικά μου στοιχεία, όπως κάνει αρκετός κόσμος, και δεν δημοσιεύω ποτέ φωτογραφίες μου ή άλλων δικών μου προσώπων. Είναι μία αρχή που δεν την παραβιάζω καθαρά για λόγους ασφάλειας.  

Μια που έχω βρει εδώ και δύο χρόνια τη σωσία μου κι εκείνη τη δική της - αλλά δεν το ξέρει, αποφάσισα να  δημιουργήσω νέο "άβαταρ" με μία φωτογραφία της. Ο λόγος για τη γνωστή δημιουργό και τραγουδίστρια Τζόαν Μπαέζ.

Γι' αυτή την ομοιότητα είχα κάνει σχετική χιουμοριστική ανάρτηση την περίοδο που είχα ανακαλύψει πόσο της μοιάζω. Ιδού:

Μια ανακάλυψη πίσω - πίσω...

Έτσι, ξεκίνησα να ψάχνω για κάποια φωτογραφία της που να μου αρέσει, αλλά, και το τονίζω αυτό το αλλά, να ταιριάζει στο μέγεθος, προκειμένου να τη δεχτεί το σύστημα του Blogger. Θεωρώντας για ακόμη μία φορά ότι πρόκειται για μια απλή και σύντομη διαδικασία, το έκανα με χαρά, έτσι για την ανανέωση θα λέγαμε. Έλα όμως που κατέληξε σε έναν μαραθώνιο προσπαθειών να εισάγω μία και μόνη εικόνα στο σύστημα! Είχα ξεχάσει από την προηγούμενη αλλαγή του πρώτου μου "άβαταρ" πόσο χρονοβόρα μπορεί να γίνει. Να μην ταιριάζουν αφενός εκείνες οι φωτογραφίες που είχα επιλέξει αρχικά και αφετέρου να μην καταλαβαίνω πού έχω κάνει λάθος. Όσο σχετική είμαι δε με άλλα πράγματα που αφορούν στους υπολογιστές τόσο άσχετη φαίνομαι σε τούτα ορισμένες φορές και κολλάω απίστευτα. Κάτι που προκαλεί γέλιο σε άλλους και εκνευρισμό σε μένα.
Κατάφερα μετά από ένα δίωρο να περάσω την παραπάνω εικόνα της κι ας είναι στα νεανικά της χρόνια. Παρόλα αυτά η ομοιότητα υπάρχει κι ας μην έχω καμία σχέση με το τραγούδι... Αγαπώ μόνο πολύ τη μουσική κι αυτό φτάνει!
Αυτό που μου στοίχισε πάνω απ' όλα και είναι ο λόγος που έκανα την σημερινή ανάρτηση, είναι ο χρόνος που διέθεσα για κάτι τέτοιο εντελώς επουσιώδες, από εκεί και ο τίτλος... Μια αφορμή να αναρωτηθούμε ξανά για τον χρόνο που μας απορροφούν τελικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι παράλογο, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Πού να συζητήσουμε για την ενημέρωση, τις αναρτήσεις, τις επισκέψεις και τον σχολιασμό! Προσπαθώ να κρατώ κάποια απόσταση, γιατί ανησυχώ, όπως και από την αρχή, ότι δεν θέλει πολύ να σε καταπιεί κυριολεκτικά ο δαιδαλώδης κόσμος του διαδικτύου!
Αυτά. Και έδωσα κάποιες εξηγήσεις για το νέο "αβαταράκι", για να αποφευχθούν οι "παρεξηγήσεις"... είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι! 

Ένα δικό της μουσικό κομμάτι...

 

 

Ένα του Leonard Cohen...