Μικρά καλοκαιρινά αξιοσημείωτα...

Μέσα στον κακό χαμό όσον αφορά στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών - μάλλον αναμενόμενες, αφού για όλα είναι ικανοί - θεώρησα χρήσιμο να αφιερώσω λίγο χρόνο και χώρο εδώ για κάποιες όμορφες στιγμές των φετινών θερινών διακοπών. Μικρά αξιοσημείωτα για μένα από τη φύση την τέχνη και εν γένει τον πολιτισμό.

 

Ξεκινώ με την τέχνη...

Παρακολούθησα πριν αρκετές μέρες ίσως την καλύτερη θεατρική παράσταση αρχαίου δράματος - από όσες έχω δει εδώ και αρκετά χρόνια - και μάλιστα στον γαλήνια μαγευτικό χώρο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων (κλικ). Δυστυχώς δεν το πέτυχα πέρσι την ίδια εποχή, αφού είναι η δεύτερη χρονιά που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Πρόκειται για το "Προμηθέας Δεσμώτης" του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, παραγωγή Θέατρο Πορεία σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Μια θαυμάσια δουλειά για την οποία όλοι κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους, μπορεί και πάνω από αυτό. Δε συζητώ ότι ο Στάνκογλου ως Προμηθέας είναι εκπληκτικός, όπως και ο χορός που είναι κατά τη γνώμη μου σπουδαίος, διότι συμβαίνει σπάνια στις σύγχρονες παραστάσεις. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο, καθώς είναι μια παράσταση που εμπλέκει τον θεατή ψυχικά, πνευματικά και σωματικά στη ροή του έργου από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι το οποίο έπραξαν επί σκηνής οι ηθοποιοί αλλά και όσοι εργάστηκαν πίσω από αυτήν για τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση, τα σκηνικά και τα κοστούμια, τη μουσική και τον φωτισμό. Μια πραγματικά ξεχωριστή προσπάθεια! Μακάρι να γίνονταν πολλές τέτοιες...!

Πολύ περισσότερες πληροφορίες και το πρόγραμμα των υπόλοιπων παραστάσεων εδώ...

Συνεχίζω με τη φύση...

Έχω επισκεφτεί κατά καιρούς πολλά αξιομνημόνευτα μέρη στο κομμάτι της Βόρειας Ελλάδας που κάνω διακοπές εδώ και πολλά χρόνια (και λυπάμαι που δεν έχω γράψει κάτι για όλα αυτά, μα πρέπει να υπάρχει και η διάθεση), έτσι και φέτος βρέθηκα σε ένα σημείο της φύσης, το οποίο είναι ένα από τα πολλά πολλά αστεράκια που κλείνει με θέρμη στην αγκαλιά της η χώρα μας! Ο λόγος αφορά τον καταρράκτη του Λειβαδίτη που είναι ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων και ανήκει στον Ν. Ξάνθης. Νιώθει κανείς να γίνεται ένα με τη φύση, να γαληνεύει η ψυχή και ο νους εντελώς στο πυκνό καταπράσινο δάσος από οξιές, φλαμουριές, σφεντάμια, να φαντάζεται τους σάτυρους να χορεύουν σε διονυσιακούς ρυθμούς και τις νεράιδες να λούζονται στα κρυστάλλινα νερά του. Η διαδρομή είναι βατή με πεζοπορία μίας ώρας περίπου, καθώς υπάρχει στενό μονοπατάκι που θέλει την προσοχή του στην κάθοδο, γιατί γλιστρά το χώμα σε κάποια σημεία. Η άνοδος (άλλη μία ώρα) θέλει με ρέγουλα, λόγω του ότι έχει λίγη ανηφοριά... Όπως και να 'χει το τέρμα σε αποζημιώνει με τον εντυπωσιακό καταρράκτη να χύνεται με ορμή σε βάθος 60 μ., όπου ο επισκέπτης καθήμενος στα βραχάκια γεμίζει το σώμα του φύση και ειρήνη. Και πράγμα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα όλος ο χώρος είναι προσεγμένος δίχως σκουπίδια από τους περιπατητές και διαμορφωμένος πέρα από τους επίσημους φορείς και από απλά μέλη του τοπικού ορειβατικού συλλόγου! 

Παραπάνω πληροφορίες για τον καταρράκτη των "καλοκυράδων" εδώ...

 

Κλείνω με τον πολιτισμό... 

Αφορμή αυτού του τελευταίου μέρους της ανάρτησης μία ολοκαίνουρια μουσική δημιουργία που μου έστειλε μία φίλη από την Ξάνθη ως αποχαιρετιστήριο δώρο για το φετινό καλοκαιρινό συναπάντημα. Συγκεκριμένα αφορά στα Άβδηρα, την πόλη που ίδρυσε ο Ηρακλής, σύμφωνα με τη μυθολογία, για να τιμήσει τον σύντροφό του Άβδηρο, ο οποίος κατασπαράχθηκε από τα άλογα του Διομήδη. Πατρίδα του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα και άλλων φιλοσόφων, αστρονόμων και μαθηματικών. Ένας τόπος που γνώρισε μεγάλη ακμή στους αρχαίους χρόνους λόγω της στρατηγικής του θέσης, καθώς το λιμάνι του αποτέλεσε άνοιγμα προς άλλα λιμάνια της ευρύτερης περιοχής, όπως και ο έλεγχος δύο σημαντικών διαβάσεων, η μία του ποταμού Νέστου όπου εκεί περνούσε ο αρχαίος δρόμος (κατόπιν Εγνατία Οδός) που συνέδεε Ανατολή και Δύση και η άλλη ήταν ο ορεινός δρόμος (αρχαίος) που ένωνε το Αιγαίο με τις κοιλάδες του ποταμού Έβρου και του Δούναβη.

Περισσότερα στοιχεία για τα Άβδηρα εδώ... 

 

Ακούγοντας το μουσικό κομμάτι για τη Γη του Άβδηρου (που ακολουθεί στη συνέχεια) αναλογίστηκα ακόμη μία φορά πόσες ομορφιές έχει η χώρα μας μα και πόσες προσπάθειες γίνονται από ανθρώπους (κοινούς θνητούς) που επιθυμούν να σώσουν κάτι από την πολύτιμη ιστορία και τον μοναδικό πολιτισμό της, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά της σε πολλά επίπεδα. Αξιέπαινοι σε ό,τι κι αν κάνουν!