Δυο αποστάγματα αλήθειας για παρέα

Κλείνω την εποχή ηρεμίας και ξεκούρασης για μένα - που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη και αναγκαία φέτος έπειτα από μία απίστευτα αγχωτική και κουραστική εργασιακή περίοδο - με δύο μικρά αποσπάσματα (αποστάγματα αλήθειας όπως τα ονομάζω στον τίτλο) , τα οποία ταίριαξαν σε όσα σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.

Το ένα απόσπασμα από το Μάνσφηλντ Παρκ της Τζέιν Όστιν αφορά στη μνήμη και για όσα θέλουμε να θυμόμαστε, να μας δίνουν υπομονή και δύναμη, μα και για όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε, να πάψουν να μας ταλαιπωρούν:

" Τι ακατανόητη που είναι η μνήμη! Αν κάποια από τις ανθρώπινες ιδιότητες μπορεί να θεωρηθεί πιο ανεξιχνίαστη από τις άλλες, νομίζω πως είναι η μνήμη! Υπάρχει κάτι πιο εμφανώς μυστηριώδες στις ικανότητες της μνήμης, στις αδυναμίες και στις διακυμάνσεις της, κάτι που δεν το έχουν οι άλλες ιδιότητες του νου. Καμιά φορά, είναι πολύ δυνατή, πολύ υπάκουη και εξυπηρετική... κι άλλοτε πάλι πολύ αδύνατη, ισχνή και μπερδεμένη... κι άλλοτε εντελώς τυραννική, εκτός ελέγχου! Είμαστε ανεξιχνίαστοι από πολλές απόψεις αλλά η ικανότητα μας να ξεχνάμε και να θυμόμαστε είναι η πιο απρόσιτη στην κατανόησή μας."

Το άλλο απόσπασμα είναι από την Ασκητική του Καζαντζάκη κι έχει να κάνει με τις περιπτώσεις όπου έχουμε πάρει απόφαση ότι κάτι είναι τετελεσμένο και δεν αναμένουμε τίποτα, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και μας εκπλήσσει. Χρήσιμα τα λόγια του θα 'λεγα, ως παρότρυνση κι εκεί που πάψαμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε:

" Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έκτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να 'σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! "