Αλλαγή... μιας εξίσωσης ο άγνωστος χ!

Σήμερα παίρνω την πάσα από το Αριστάκι μας και θα καταθέσω κάποιες σκέψεις μου πάνω στο θέμα  «Αλλαγή». Δεν θα συμμετέχω στο Συμπόσιο ποίησης αυτή τη φορά, διότι η Μούσα δεν με θέλει για συντροφιά…, οπότε αποφάσισα να γράψω κάτι γι’ αυτό το θέμα, υποκινούμενη από τις αλλαγές που επέτρεψα να συμβούν σε μένα τα τελευταία δύο χρόνια και μάλιστα μέσα από μια διαδικασία που αποδείχτηκε δύσκολη τελικά. Τα ίδια θα μπορούσαν πάντως να λεχθούν για κάθε αλλαγή, που θα φέρει επιθυμητά αποτελέσματα στην καθημερινότητά μας.Σ’ ευχαριστώ, Αριστόπουλο!

Ακολουθώντας τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης θα έλεγα πως οι αλλαγές στην ζωή μας, που δεν έχουν προκληθεί βίαια ή αναγκαστικά από εξωγενείς παράγοντες με άμεσο τρόπο - διότι με έμμεσο μάς επηρεάζουν έτσι κι αλλιώς – αλλά προέρχονται από δική μας απόφαση, μοιάζουν με μια απλή εξίσωση πρόσθεσης:

ανεπιθύμητος πια εαυτός + χ (αλλαγή) = επιθυμητός εαυτός

Θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι από τον εαυτό μας δεν μας ταιριάζει πια, μας δυσκολεύει, μας εμποδίζει στην πορεία μας και θα θέλαμε ν’ αλλάξει. Στη συνέχεια για να υπάρξει κινητοποίηση κι έξοδος από την αδράνεια, είναι απαραίτητο να έχουμε οραματιστεί τον εαυτό μας όπως τον επιθυμούμε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα φτάσουμε στην αλλαγή που προσδοκούμε και στον τρόπο που θα την επιτύχουμε.

Φυσικά αποφεύγουμε να μας έρθει ο νέος μας εαυτός με έναν τέτοιο τρόπο!

 

«Αλλάζω σημαίνει διαφωνώ, θαυμάζω, επιθυμώ, ελπίζω και μάχομαι πρώτα με μένα κι έπειτα με όλα τ’ άλλα γύρω μου» (από σχόλιό μου σε σχετική ανάρτηση της Αριστέας).

Συνήθως θέλουμε ν’ αλλάξουν όλοι οι άλλοι, ο κόσμος όλος αν είναι δυνατόν, και δεν σκεφτόμαστε την αλλαγή μέσα σε μας τους ίδιους. Μόνο αυτή είναι εφικτή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας και ίσως καμία άλλη. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτή τη διέξοδο, έστω και την στιγμή που θα μας ωθήσει δυνατά η ανάγκη. Συχνά έτσι γίνεται, τροποποιούμε τα δεδομένα μας υπό πίεση, μια και δεν έχουμε διαπιστώσει ότι η στασιμότητα θυμίζει τη νεκρική ακαμψία. Σε μία πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται δεν είναι αποτελεσματικό να αντιστεκόμαστε, να μην κάνουμε βήμα, καθώς θα έρθει να μας συναντήσει εκείνη με τρόπο καταστροφικό. Είναι όπως στην περίπτωση του τυφώνα, όταν προσπαθούμε να μείνουμε σε ανοιχτό πεδίο πιστεύοντας ότι θα σωθούμε, αντί να σκεφτούμε κάποια λύση για να τον αντιμετωπίσουμε προστατεύοντας τον εαυτό μας.

Τις περισσότερες φορές η προσπάθεια αλλαγής είναι επώδυνη, αφού θα πρέπει ν’ αποχαιρετήσουμε μέρος του εαυτού μας που μέχρι τώρα μας ήταν οικείο, σίγουρο, ασφαλές κι ας  λειτουργούσε ως εμπόδιο. Κάθε τι καινούριο που θα έρθει μας είναι ξένο, οπότε προκαλεί φόβο. Διαταράσσονται οι ισορροπίες μέσα από τη σύγκρουση του παλιού με το νεοεισερχόμενο. Είναι μια σύγκρουση  απαιτητική, συνοδευόμενη από έντονη ανησυχία, ίσως παλινδρομήσεις  και συχνά ψυχικό πόνο. 

Δεν συζητάμε για μια... τέτοια αλλαγή εαυτού με... τίποτα!

Τελικά η αρχική εξίσωση δεν είναι τόσο απλή, καθώς εμπεριέχει πολλαπλές αριθμητικές παραστάσεις. Απαιτεί από εμάς επιμονή, υπομονή και αντοχή κι όχι απλά ένα ένδυμα περιωπής για την αλλαγή της στιγμής. Μοιάζει σαν να δανειζόμαστε του Νέσσου τον χιτώνα… Στεφόμαστε νικητές μόνο μέσα από μία τέτοια πάλη! Μπορεί να το βιώσουμε σαν εφιάλτη ή σαν θάνατο, όμως όπως έλεγε και ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε:

«Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα»!