Καλοκαιρινές σκέψεις με πανσέληνο

Καλοκαιρινή πανσέληνος και πάλι. Μας θυμίζει με τη μυστηριακή κι απόκοσμη ομορφιά της ότι το καλοκαίρι είναι εδώ και δεν θα το αφήσουμε να φύγει όπως το περσινό...! 

Κάποιοι ίσως θα ήθελαν να μας γονατίσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά με όλα όσα συμβαίνουν! Δίπλα όμως στην τρέλα και την κτηνωδία στέκεται συγκινητικά η αληθινή ανθρωπιά (εδώ)!

Πρότασή μου με τη συντροφιά της πανσελήνου μερικές ακόμα σκέψεις της αγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη και μουσική ανάλαφρη...

" Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. "


" Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι… Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…[...]
Αν ήταν όλα… αλλιώς!
Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας; "


" Κάνει τόση παγωνιά. Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία. Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί. "

" Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο. Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό. Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες. "

" Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... "


" Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε... "

@ Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν το άκουγα ποτέ, όμως μου αρέσει η φωνή του τραγουδιστή και αρκετά η μουσική τους. Δυτικές Συνοικίες της... Θεσσαλονίκης λοιπόν, για μια λίγο πιο ελαφριά πανσέληνο!