" Έγινε η απώλεια συνήθειά μας "

Η απώλεια έχει να κάνει με μία κατάσταση στέρησης από κάποιο πρόσωπο ή οτιδήποτε αγαπάμε. Ανάλογα με το είδος και το μέγεθος της απώλειας, αυτή συνοδεύεται από το συναίσθημα της θλίψης ή την κατάσταση του πένθους.

Η απώλεια αποτελεί μέρος της ζωής  και είναι σημαντικό από πολύ νωρίς ο άνθρωπος να την θεωρεί ως κάτι εντελώς φυσικό, ώστε να είναι σε θέση να τη διαχειριστεί με υγιή τρόπο. Αυτά λένε οι ειδικοί σε λίγες γραμμές. 

Όμως, πόσες απώλειες μπορούμε να αντέξουμε; 

Πολλές! 

Ιδιαίτερα δύσκολο γίνεται, όταν αυτές διαδέχονται η μία την άλλη με κάποια χρονικά διαλείμματα ενδιάμεσα. Μάλιστα, όταν έχει κι απ' όλα το μενού, σχεδόν απ' όλα..., όπως απώλειες πολύ αγαπημένων προσώπων, άλλοτε με αιφνίδιο και τραγικό τρόπο κι άλλοτε μετά από ασθένεια σε μια πιο αναμενόμενη ηλικία, απώλεια εργασίας και κατ' επέκταση απώλεια ενός τρόπου ζωής, συνηθειών, με συνέπεια ακόμα και την αλλοίωση της προσωπικότητας και παράλληλα την επιβάρυνση του οικείου περιβάλλοντος, απώλεια μιας μεγάλης αγάπης ή μιας φιλίας, απώλεια της ψυχικής ηρεμίας κι ενός κόσμου ολόκληρου μέσα από επαγγελματικές αλλά ακόμα περισσότερο από οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.

Αφορμή για τα παραπάνω ήταν μια ακόμη απώλεια, η οποία προέκυψε ξαφνικά και μέσα από τη λύπη που προκάλεσε, επανέφερε στη μνήμη και όλες τις άλλες. Επανήλθε πάλι το "γιατί και αυτό"... 
"Έφυγε"... έτσι ξαφνικά, όπως μπήκε στην ζωή μας ο μικρός και λατρεμένος γατούλης, ο Νικολής, για τον οποίο έγραψα τόσα σε μια ανάρτηση αφιερωμένη σ' εκείνον τον μοναδικό καρδιοκλέφτη (κλικ). Σ' αυτόν οφείλω την άνεση που απέκτησα πλέον με τα ζώα - κάτι που δεν είχα ποτέ μέχρι που τον γνώρισα, κι ας είχαν πάντα κατοικίδια οι γονείς μου. Και δεν φτάνει ότι συνέβη, κάτι που ξέραμε πως μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, αλλά πώς το ανακοινώνουν στο νεαρότερο μέλος της οικογένειας, που τον αγαπά παθιασμένα;

Όταν δένεσαι με πρόσωπα, καταστάσεις, ζώα, τόπους ή ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας, είναι δυσβάσταχτη η αποδοχή της απουσίας ή της έλλειψης όλων αυτών που αγαπάς. 

Τελικά, είχε δίκιο μια ψυχή που λέει ότι όλα είναι ατμός... και ίσως δεν πρέπει να δένεσαι με τίποτε και κανέναν!

Ακραίο και έξω από τη δική μου φιλοσοφία ζωής;

Ναι.

Αλλά  πονάει πάντα και κάποια στιγμή δεν θες άλλες απώλειες, όσο κι αν ξέρεις ότι σε περιμένουν εκεί στη στροφή...

@ Ο τίτλος της ανάρτησης δανεικός από το γνωστό τραγούδι των "Διάφανων Κρίνων" (κλικ).

Και, ναι, καταλήξαμε να λέμε "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας"!