Ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ...

Τούτη η ανάρτηση έχει για ακόμη μία φορά ως θέμα το ραδιόφωνο και την κατάστασή του πλέον. Αφορμή αποτέλεσε ένα φιλμ για το ραδιόφωνο του σήμερα, το οποίο μου ήρθε ως πρόταση από αναγνώστη. Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ θα βρει κάθε αναγνώστης κάτω από το βίντεο, στο οποίο παραπέμπω στη συνέχεια μέσα από τον τίτλο του. Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική δουλειά, η οποία έχει να προσφέρει πολλά κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην μουσική και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, μα όπως λέει και η ραδιοφωνική παραγωγός, Όλγα Λασκαράτου, που συμμετείχε στη σκηνοθεσία και την παρουσίαση του φιλμ: "Η μουσική, έλεγαν οι παλιοί, είναι ο καθρέφτης αυτού που ζούμε.". Και νομίζω έχει απόλυτο δίκιο.

Ακολουθεί ο τίτλος, όπου πατώντας εκεί οδηγείται ο αναγνώστης στο βίντεο:

Μια φωνή μέσα στη νύχτα

Στη συνέχεια θα ήθελα να μεταφέρω την αίσθηση που είχα, αφού το είδα και να αναφέρω κάποια σημεία στα οποία στάθηκα ιδιαίτερα από τα λεγόμενα των προσκεκλημένων, χωρίς να μαρτυρήσω τα πάντα, διότι έχω και το ασυγκράτητο... :)

Διαπίστωσα ότι, για άλλη μια φορά, στον βωμό του κέρδους χάθηκε και η ψυχή του ραδιοφώνου, ίσως θα λέγαμε όπως χάθηκε και η ψυχή της κοινωνίας. Ή για να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι , είναι σα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Σα να έχει μπει κατά κάποιο νοσηρό τρόπο η ζωή σε χειμερία νάρκη, καθώς έχει χαθεί το ουσιαστικό μοίρασμα, το ειλικρινές ενδιαφέρον. Όπως αναφέρεται στην ταινία: ''Όταν τα τραγούδια επαναλαμβάνονται ... είναι σαν να επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο χειραψίας  ... είναι σα να επαναλαμβάνουμε τα νέα μας".

Παράλληλα δεν υπάρχει όπως κάποτε η ελευθερία, η αίσθηση του ξεχωριστού, του ιδιαίτερου, ίσως μοναδικού, οπότε "απομαγεύεται" (κατά τον Δεληβοριά) η μουσική δημιουργία μα και η μετάδοσή της.

Ένα άλλο σημείο που στάθηκα είναι η κοινωνική απομόνωση - ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου τρόπου ζωής, η οποία ενθαρρύνεται μέσα από τον νέο τρόπο ακρόασης της μουσικής (περισσότερα στο φιλμ...). Δυστυχώς, σιγά-σιγά η μουσική χάνει επίσης το ενωτικό της στοιχείο χάρη των οικονομικών μοντέλων και έτσι θυσιάζεται στην επικράτηση "ρομποτικών εκφράσεων εμπορικών συμφωνιών".

Εξαιτίας, της παγκοσμιοποίησης επέρχεται κι άλλη απώλεια, όπως πολύ εύστοχα λέει η Γαλάνη: "Η τάση του γιγαντισμού της αγοράς εξαφανίζει τη μνήμη άρα και την αισθητική άρα και την φαντασία".

Έρχεται να ενισχύσει την παραπάνω άποψη ο ψυχίατρος Γκοτζαμάνης λέγοντας πως ο άνθρωπος παραμένει "ακίνητος", αφού η γνώριμη μουσική προσφέρει ασφάλεια, κάτι το οποίο στερεί την χαρά της ανακάλυψης. Μένει, λοιπόν, στην περιορισμένη πληροφορία, οπότε περιορίζεται συναισθηματικά, πνευματικά, ψυχικά. Είναι θεμιτό να αισθάνεται κανείς ασφαλής σ' ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, όμως - θα πρόσθετα - με ποιο τίμημα;

Μέσα από όσα ειπώθηκαν στο φιλμ κατάλαβα ότι η ελπίδα και το αισιόδοξο βλέμμα προς το μέλλον δεν χάνεται τελικά, γιατί πάλι καθοριστικό ρόλο θα παίξει ο άνθρωπος, εκείνος που θέλει να είναι ζωντανός με όλη τη σημασία της λέξης. Διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα, τη σκέψη, τον πολιτισμό, όπως λέει πολύ σωστά η Γαλάνη, κόντρα στην αδηφάγα απληστία που σαρώνει τον κόσμο σήμερα!