Σαν τον τρελό του χωριού μήπως;

Μερικές φορές αισθάνεσαι σαν τον τρελό του χωριού,

τον διαφορετικό, τον ξένο. 

Αυτόν που δεν χωρά πουθενά.

Είναι από εκείνες τις φορές που η πορεία είναι μοναχική,

ακόμα κι αν είσαι ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους,

ακόμα κι αυτούς που σε αγαπάνε.

 Από παιδί τις θυμάσαι αυτές τις φορές.

Είναι  σαν τότε που η συναισθηματική εγγύτητα απουσιάζει,

δίνοντας τη θέση της στο πάγωμα μέσα σου.

Τότε που θα ήθελες ο άλλος να είναι ουσιαστικά παρών,

απόλυτα διαθέσιμος για σένα.

Χωρίς όρους, χωρίς εκπτώσεις.

Να μπορεί να έρθει χωρίς να το ζητήσεις, 

να αισθανθεί και να "δει" χωρίς κόπο.

Χωρίς να πεις λέξη.

Και ο τρελός του χωριού, αυτός ο διαφορετικός, ο ξένος, ασφυκτιά,κουράζεται να είναι ο τρελός,

 που όταν αντιλαμβάνεται ότι τον χρειάζονται,

προσφέρει πάντα με απλοχεριά κι είναι ουσιαστικά παρών.

Χωρίς όρους, χωρίς εκπτώσεις.

Είναι τρελός, είναι διαφορετικός, ξένος αλλά όχι βλάκας.

Η μοναχική πορεία συνεχίζεται σ' έναν δρόμο

θαμπό από την ομίχλη 

και από τα λαμπερά φώτα της πόλης.

Ίσως στο σταυροδρόμι που θα βρεθείς όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, κερδίζεις.

Συμβαίνει μερικές φορές αυτό.