"Σ' αγαπώ, γιατί είσαι ωραία"...

Ό, τι αναφέρει ο τίτλος θα μπορούσε να λέει με ύφος ηδυπαθές η σύγχρονη Μόνα Λίζα στον εαυτό της, κοιτώντας το κινητό της! 

Και η συνέχεια του μονολόγου... "Ουάου, είσαι κούκλα μάτια μου! Φτου σου να μην σε ματιάσω!"

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ένα κείμενο της Κουνελοχώρας, ένα σχόλιο που έκανα εκεί, και τα οποία ήρθαν να ταιριάξουν με αντίστοιχη συζήτηση που έκανα τις προηγούμενες μέρες, εντελώς τυχαία, σε μια συντροφιά. Έχει συμβεί κάποιες φορές να καταπιανόμαστε με ένα παρεμφερές θέμα με το Φονικό Κουνέλι, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί ή αντιγράψει ο ένας τον άλλο.  Έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν παράξενα πράγματα στην ζωή, οπότε ας μπούμε στην ουσία σιγά-σιγά.

Πριν βρεθώ σε αυτή την συντροφιά ήμουν στον σταθμό του τρένου, όπου και είδα σχεδόν αυτή την εικόνα της Μόνα Λίζα (την αρχική εικόνα εννοώ), που καμία σχέση όμως δεν είχε με την αληθινή, εκείνη του Ντα Βίντσι βεβαίως-βεβαίως! Μια κοπελιά ασουλούπωτη, θα έλεγε κανείς, καθόταν δίπλα μου και επί δέκα λεπτά, περιμένοντας το τρένο, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κοιτά το κινητό της και να φτιάχνεται μπροστά στην κλειστή του οθόνη με ύφος του "ποια είμαι ρε παιδάκι μου"... Μου ήρθε να της πω "Ξύπνα, κορίτσι μου, για να δεις και να μάθεις ποια είσαι"!

Σε άλλη αποβάθρα παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου - κάτι που μου άρεσε πάντα να κάνω - είδα για ακόμη μία φορά πολλούς ανθρώπους να είναι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους, ψάχνοντας κάτι. Αλήθεια, τι; 

Η εικόνα που σχημάτισα και πρώτη σκέψη ήταν αυτή του υποτελούς. Αλήθεια, σε ποιον;

Πώς να μην ταυτίζομαι με το κείμενο του Κουνελιού, το οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς παρακάτω - κι ας λέει ο ίδιος ότι είναι από εκείνα τα ανολοκλήρωτα, τα οποία είναι συχνά τα καλύτερα, γιατί είναι αυθόρμητα, πηγαία, από μάτια που σίγουρα είναι μακριά από την οθόνη του κινητού:

Ο Οδοστρωτήρας της Ομορφιάς

Παραθέτω εδώ μερικά αποσπάσματα του κειμένου, για να μπορώ να τα συνδέσω με τη συνέχεια, που δεν είναι άλλη από το σχόλιό μου σε εκείνη την ανάρτηση.
Ναι, ένα σχόλιο γίνεται για λίγο κι αυτό ανάρτηση...

Η ομορφιά ως επιδειξιομανία.

Η ομορφιά ως πηγή εξουσίας.

Η ομορφιά ως υποκατάστατο.

Μια καλή φίλη μου ανέφερε πως ένας γεράκος ταξιτζής της είπε πρόσφατα το εξής: «Άνθρωπος που δεν ερωτοτροπεί είναι νεκρός και σήμερα οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να το κάνουν. Αντί αυτού απλά σεξολογούν.»

Το φλερτ είναι η φύση η ίδια. Μα η φύση καταλήγει να βιάζεται στα χέρια του γενικευμένου μαζικού κομπλεξισμού. Βλέπω και ακούω συχνά να μιλάνε για το σεξ (να μιλάνε, όχι να το κάνουν), μα ο έρωτας λες και τον κατάπιε ο βούρκος της λήθης. Μα ας αφήσω τον έρωτα – το φλερτ από μόνο του δείχνει να έχει θαφτεί κάτω από ένα συρφετό selfies, like και απρόσωπων γραπτών μηνυμάτων. Δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις το γνήσιο από το κάλπικο ανάμεσά τους. Ευκολότερα δύο άνθρωποι θα κάνουν σεξ, παρά θα ερωτοτροπήσουν. Ευκολότερα θα σου «την πέσει» κάποιος, ή εσύ «θα κάτσεις» σε κάποιον, παρά θα φλερτάρετε. Είναι λες και πέφτεις με τα μούτρα στο κύριο γεύμα, δίχως καν να έχεις ζεστάνει το φαγητό πριν. Προφανώς κάθε εποχή μεταμορφώνει το ίδιο το περιεχόμενο των σχέσεων – μα προς ποια κατεύθυνση άραγε.

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» - Ντοστογιέφσκι

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν η ομορφιά. Είναι η ανασφάλεια. Την οποία προσπαθούμε να καλύψουμε, βάζοντας όμορφα χαλιά πάνω σε σκονισμένα πατώματα.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – αρκεί να τεθεί ξανά στις σωστές βάσεις της. Αρκεί να διώξει τα υποκατάστατα και να θυμηθεί πως είναι να φλερτάρει, να ερωτοτροπεί, να ξεχωρίζει το γνήσιο από το κάλπικο. Να βάλει στην άκρη τους κομπλεξισμούς και τα συμπλέγματα εξουσίας και να αφεθεί στη φύση της – απλή και ελεύθερη.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – όταν γίνει ξανά όμορφη.

Ακολουθούν οι σκέψεις που έκανα και κατέθεσα στο σχόλιό μου στην Κουνελοχώρα:

Η ομορφιά πάντα ήταν πηγή εξουσίας, και ειδικά στα χέρια ανθρώπων που στηρίζονταν μόνο σ' αυτή.
Η ομορφιά ανοίγει πόρτες και το "μ... σέρνει καράβι", δυστυχώς και εις βάρος εκείνων των γυναίκων που έχουν να δώσουν πολύτιμους θησαυρούς, οι οποίοι παραβλέπονται μπροστά στο θάμπωμα των άλλων από έναν υπέροχο κώλο ή ένα λαμπερό πρόσωπο κλπ. Αν και άτομα που μένουν μόνο σ' αυτά δεν τους αξίζουν έτσι κι αλλιώς.

Από την άλλη, μην ξεχνάμε, ότι υπεύθυνα είναι και τα δύο φύλα ή ακόμα καλύτερα πολλοί εκπρόσωποί τους και ο οδοστρωτήρας του φτηνού Lifestyle (και όχι μόνο της ομορφιάς)!
Θα αναφέρω εδώ την ανάρτηση του Κουνελιού στο fb για τον Δον Ζουάν (από το βιβλίο "Γελοίοι έρωτες" του Κούντερα), όπου υπήρχε η φράση "Στον κόσμο του Κατακτητή, ένα βλέμμα μέτραγε περισσότερο απ’ ό,τι μετρούν στον κόσμο του Συλλέκτη δέκα χρόνια του πιο επίμονου σωματικού έρωτα". Ο Συλλέκτης (ο σύγχρονος κυνηγός του έρωτα)δεν έχει ιδέα τι σημαίνει αυτή η πρόταση.
Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να πέσει ο κατάλληλος άντρας, που του δίνει αξία, πάνω στην αντίστοιχα κατάλληλη γυναίκα που θα το εκτιμήσει, καθώς υπάρχουν τέτοια άτομα και σήμερα.

Έτσι, ερχόμαστε στις ερωτοτροπίες και την σοφή κουβέντα του ταξιτζή...
Έχει απόλυτο δίκιο, αλλά για να ερωτοτροπήσει κανείς σήμερα πρέπει να αφιερώσει χρόνο, κέφι, φαιά ουσία, λεπτούς τρόπους και αισθήματα. Ε, αν ο άνθρωπος σηκώσει και το κεφάλι του από την οθόνη μπορεί να δει την αληθινή ομορφιά της ζωής μπροστά του και αν δεν τον πλησιάσει εκείνη, ας κουνηθεί να την αγγίξει αυτός. Αυτή θα είναι εκεί κι αυτός θα αισθανθεί και πάλι ζωντανός!
Να, και κάτι ακόμα από εκείνη την ανάρτηση στο fb, που δεν μπορούσα να σχολιάσω. Κάποια λόγια του Κουνελιού:
"Η γυναίκα κάνει τον Δον Ζουάν και ο Δον Ζουάν τη γυναίκα. Μα ποιος έχει χρόνο για κατακτήσεις σήμερα."
Η πρώτη φράση είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για έναν άνδρα και μια γυναίκα και δεν νομίζω ότι υπάρχει τελειότερη. Όσο για τη δεύτερη, πάντα υπάρχει χρόνος για κατακτήσεις, αλλιώς μας αξίζει να μιζερεύουμε.

"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – όταν γίνει ξανά όμορφη.",δηλ. "να αφεθεί στη φύση της - απλή και ελεύθερη". Ένα μήνυμα για αλλαγή πλεύσης κόντρα στα σκοτεινά σημάδια των καιρών.

Ο σημερινός άνθρωπος πώς θα είναι σε θέση να αντιδράσει και να κάνει επανάσταση, αν δεν ζήσει ουσιαστικά και βαθιά την επανάσταση που κυοφορεί ο έρωτας σε όλες του τις εκφάνσεις;
Μην μας φαίνεται καθόλου παράξενο όλο αυτό που ζούμε στην πολιτική σκηνή και την κοινωνία. Για να διεκδικήσει κάποιος την αλλαγή, θα πρέπει να είναι ζωντανός... 




Κι εκεί διέκοψα την ροή των σκέψεων, γιατί η συζήτηση θα μπορούσε να πάει πολύ παραπέρα κι εύχομαι να το κάνει κάποια στιγμή το Φονικό Κουνέλι μέσα από κείμενό του, μια και έχει τη διάθεση και την πένα...

Κι εγώ κρατώ από όλα τα παραπάνω τους στίχους του τραγουδιού:

"Σ' αγαπώ, γιατί είσαι εσύ"

"Αγαπώ όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι εσύ μαζί" 

"Το παράθυρο κλεισμένο, το παράθυρο κλειστό.

Άνοιξε το ένα φύλλο, την εικόνα σου να δω"