Με μια υπερπανσέληνο του "χιονιού", την πρώτη υπερπανσέληνο της χρονιάς, έρχονται και κάπως "παγωμένα" ερωτήματα...
Άραγε ισχύει το ερώτημα του τίτλου;
Οι άλλοι μας "μεγαλώνουν" τελικά;
Συμβάλλουν στην πνευματική και ψυχική μας ανάπτυξη, στην πορεία προς την ωριμότητα ή μήπως επαληθεύεται το "φωνή βοώντος εν τη ερήμω";
Παίρνουμε μαθήματα ή τα αφήνουμε να προσπεράσουν, διότι μας αναγκάζουν να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας;
Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα σταθεί στο ότι δίχως τους άλλους δε θα μαθαίναμε ποιοι είμαστε. Πράγματι ισχύει, όμως σε ποιο βαθμό και με ποια ποιότητα;
Από εκεί κι έπειτα προχωράμε παραπέρα; Βελτιωνόμαστε ή "το βάζουμε στα πόδια";
Ο Άνθρωπος πολλές φορές ετεροκαθορίζεται αλλά άλλες τόσες αυτοπροσδιορίζεται. Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ αυτών των δύο. Το πια επιρροή έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη δύναμη είναι πάντα σχετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γλαύκη μου.
Το ζήτημα είναι αν όσα του συμβαίνουν όταν έρχεται σε επαφή με τους άλλους του αφήνουν κάποια μαθήματα ή δεν τα αντιλαμβάνεται καν;
ΔιαγραφήΔυστυχώς, για να υπάρξει διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε δύο πλευρές, είναι αναγκαίο να θέλει να δει η κάθε μία τι δίνει τελικά η άλλη πλευρά, είτε θετικά είτε αρνητικά. Στην αντίθετη περίπτωση υπάρχει μονόλογος και αδιαφορία, οπότε μάλλον αυτό που ακολουθεί είναι η στασιμότητα.
Οποιαδήποτε βήματα εξέλιξης έχουν ζόρι.
Καλή εβδομάδα, Γιάννη.