Με στίχους ποιητικούς και μουσικούς

Και να που βρεθήκαμε στην φάση της σιωπής πριν το μεγάλο θόρυβο! 

Είναι η περίοδος κατά την οποία πρωταγωνιστής είναι η αναδιοργάνωση, η τακτοποίηση πρακτικών θεμάτων, η περισυλλογή και η προετοιμασία γενικά για τη μετάβαση σε αυτό το καινούριο, που περιμένει να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας. 

Άλλοι το λένε κατάσταση προσαρμογής από τον καιρό της χαλαρότητας σ' εκείνον της απόλυτη δράσης. Θα το χαρακτήριζα περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση αναδίπλωση, εσωτερική διεργασία και ψυχική ενδυνάμωση, ώστε να είναι κανείς έτοιμος για ό,τι προκύψει. Πιο πολύ μου μοιάζει με την στιγμή πριν από τη μάχη, όπου κυριαρχεί το υποβόσκον άγχος και ο συγκρατημένος ενθουσιασμός για τη συνέχεια (μιλώντας πάντα προσωπικά).

Το άγχος και ο φόβος είναι αυτά που μας δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια και όχι τόσο οι εξωτερικοί παράγοντες. Νομίζουμε ότι προέρχονται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ενώ αντίστροφα αυτά τα συναισθήματα είναι πηγές των προβλημάτων. Αν νιώθει κανείς ευγνωμοσύνη για όσα έχει και όχι απογήτευση για όσα δεν έχει, τότε μπορεί να απομακρύνει από την ζωή του το υπερβολικό άγχος και τον φόβο.

Ας είμαστε ηγέτες! 

Ένας καλός ηγέτης πρέπει πρώτα απ' όλα να νικήσει τον εαυτό του. Και τι σημαίνει αυτό; Να αφήσει σε απόσταση ασφαλείας κάθε αρνητική σκέψη, κάθε αρνητικό συναίσθημα αλλά και όποιον δηλητηριάζει την ψυχή του.

Με στίχους ποιητικούς και μουσικούς βρίσκει την θύρα ανοιχτή το συναίσθημα, για να πάει σεργιάνι μέχρι την έναρξη της "μάχης"...

Αχ και να 'ταν κάθε μάλωμα σαν το παρακάτω...

Μάλωμα

Κοίταξέ με στα μάτια. Τι έκανες;
Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει
πέρα απ' τον άνεμο, άργησες.
Κλαις;
Γιατί δε μιλάς; Τι σου 'λεγε ο ήλιος;

                                                         Νικηφόρος Βρεττάκος

"Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά
κι όλο σε χάνω κι όλο απ' την αρχή ξανά
Τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν' αργά
Μια ξενιτιά η ζωή χωρίς εσένα" 

"Συ μ' έμαθες πώς αγαπούν"

"Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει"

"Η πεταλούδα πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει
ξανάρχομαι κι ας ξέρω πως ποτέ σου δε θ`αλλάξεις."

"Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τον παράλληλο βαρύς χειμώνας και το κλίμα ακατάλληλο..."

 

 
"Όταν σβήσει η φωτιά, τη στάχτη μην σκαλίζεις" 
 (Σοφό, αλλά πόσο λίγες φορές το ακολουθούμε στην ζωή μας!)