"Μάχη με τα γηρατειά, μικρέ στρατιώτη"

Μέχρι πριν λίγο καιρό πήγαινες την βόλτα σου έως την αγορά, ψώνιζες το κάτι τι κι ας ήταν το ίδιο κάθε φορά, κι ας ήταν άσχετο με αυτό για το οποίο βγήκες, αφού στη διαδρομή ξέχασες ποιος ήταν ο στόχος αυτής της εξόδου, μα κάτι έπρεπε να πάρεις, ώστε να έχει λόγο η κοπιαστική πεζοπορία και η όλη ετοιμασία σου.

 

Μαγείρευες το καθημερινό φαγάκι σου, κι ας μην είχε καμία σχέση με εκείνα τα πεντανόστιμα που σκάρωνες σε χρόνο αστραπή - πολύ συχνά για να τα προσφέρεις, φροντίζοντας όσους αγαπάς και κάνοντάς τους όλα τα χατίρια.

 

Σκούπιζες και περιποιόσουν όσα έβλεπες να το έχουν ανάγκη στο σπιτικό σου, τακτοποιούσες, σε πλήρη αταξία μέσα στις ντουλάπες και τα συρτάρια, όσα πρόφταινες να περάσεις από το μυαλουδάκι σου. Άλλοτε τα έχανες, άλλοτε τα έβρισκες κι άλλοτε ανακάλυπτες με έκπληξη ένα φωτεινότατο μπλουζάκι, από εκείνα τα λουσάτα, που πάντα σου άρεσαν, μια και ήσουν η κομψή καλοσυνάτη κυρία που όλοι θαύμαζαν.

Προσωποποίηση της ζωής, εύθυμη και σοβαρή εκεί που απαιτούνταν, δραστήρια, δοτική και γενναιόδωρη, περήφανη, ομιλητική και πρόσχαρη με όλους, με τον καλό τον λόγο για τον καθέναν τους. Η μορφή σου χαρακτηριστική, γι' αυτό και δεν την ξεχνούν. Ένα ασπρομάλλικο (κάποτε κατάξανθο), μικροκαμωμένο, λεπτεπίλεπτο αγγελάκι, σαν κι αυτά που έκανες δωράκια τα Χριστούγεννα, γιατί τα αγαπούσες πολύ. Σου άρεσαν όλα τα σχέδια ή τα στολίδια που αναπαριστούσαν παιδάκια ή ζωάκια. Ένα "παιδί" που ήξερε να παίζει ως τα βαθιά γεράματα με τα παιδιά, κάτι που απόλαυσαν με το παραπάνω τα εγγόνια σου αλλά και όσα παιδιά ήρθαν σε επαφή μαζί σου. Πόσα παραμύθια σκάρωνες από το τίποτα...

Τώρα σε ψάχνουν στην αγορά και σου στέλνουν χαιρετίσματα, δε σε βλέπουν πια να διασχίζεις τον δρόμο με τα μικρά αργά βηματάκια σου, που δεν τα βαστούν τα ντελικάτα τακουνάκια σου, που τόσο τα λατρεύεις. Λίγους μήνες πριν τα άφησες στο κουτάκι τους κι αυτά. Ίσως δεν το θυμάσαι καν πια.

Δεν θέλεις άλλο να θυμάσαι τίποτε, καθώς θυμόσουν πάντα πριν από όλους και για όλους. Ούτε το κορμάκι σου θέλει να θυμάται. Έμεινε να καταρρέει μέρα με τη μέρα, να σε εγκαταλείπει, όμως σαν στρατιώτης που ήσουν από παιδί, καταβάλλεις υπερβολικές προσπάθειες να σταθείς στο ύψος της αξιοπρέπειας, που είχες αυστηρά ορίσει στον εαυτό σου, έπειτα από κάθε μικρή ενθάρρυνση και υπενθύμιση ότι μπορείς ακόμα... Σου πρέπει να φτάσεις μέχρι τέλους όρθια.

Μην ζητάς συγγνώμη για τίποτα. Πονάει αυτό το "συγγνώμη", αφού τα γηρατειά δεν χωρούν τη συγχώρεση. Εξάλλου, δεν ξεχνώ αυτό που έλεγε πάντα η μητέρα μου και οι παλαιότεροι: "εκεί που είσαι, ήμουν κι εδώ που είμαι, θα έρθεις". Ίσως..., κανείς δεν το γνωρίζει και δεν το ορίζει.

Τα "ευχαριστώ" μέσα από την καρδιά σου και οι απλόχερα δοσμένες ευχές σου, ναι, αυτά όλα τα ποτισμένα από τα πολύτιμα δάκρυά σου, θα πιάσουν τόπο. Να είσαι σίγουρη!

Εγώ σ' ευχαριστώ, γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι μάνα ίσα με τη μάνα!

Ε, μικρέ στρατιώτη, γι' αυτή τη μάνα δεν έχω γράψει ακόμα να ξέρεις..., αλλά λόγω ηλικίας προηγείσαι!

Αφιερωμένο από καρδιάς...

" Όταν είμαστε νέοι, έχουμε την αυταπάτη ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα σημαντικά γεγονότα και οι σοβαροί άνθρωποι θα εμφανίζονται μπροστά μας με νταούλια και βιολιά: όταν όμως γερνάμε και κοιτάζουμε αναδρομικά τη ζωή μας, συνειδητοποιούμε ότι καθετί το σημαντικό μπήκε σ’ αυτήν απαρατήρητο κι απ’ την πίσω πόρτα. "

" Μπορεί επίσης, απ’ όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, να συγκρίνουμε τη ζωή μ’ ένα κεντημένο ύφασμα. Στο πρώτο μισό της ζωής μας βλέπουμε την καλή του πλευρά, στο δεύτερο μισό βλέπουμε την πίσω όψη του: κι αυτή δεν είναι πολύ όμορφη, είναι όμως πολύ πιο διδακτική, γιατί εκεί βλέπουμε το πώς συσχετίζονται μεταξύ τους τα νήματα. [...] "

                                                                     Σοπενχάουερ