Ταξιδεύοντας με τ' άστρα συντροφιά...

Ξεκίνησε ήδη το "ταξίδι" μας και σε τούτο τον μήνα. Τον μήνα των άστρων - και των ευχών. Εκείνων που ίσως οδηγήσουν τα βήματα μας σε μια πορεία πιο γόνιμη, πιο ανθρώπινη, ίσως. Ο πλούτος των φωτεινών τους σημαδιών πάνω στον αιώνιο χάρτη του ουρανού μπορεί μια μέρα να είναι η αρχή για την χαρτογράφηση μιας άλλης, πιο ουσιαστικής, πιο αληθινής, πλεύσης πρώτα για τον καθένα μας κι έπειτα για την ανθρωπότητα.

Αγαπώ τα αστέρια και από παιδί με μάγευε η παρουσία τους εκεί ψηλά, τόσο, που ήθελα να μάθω τα πάντα γι' αυτά. Θα μπορούσα να γίνω και αστρονόμος, μα γι' αλλού ήταν ο προορισμός μου... κάτι που αποδεικνύεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Στέκουν καρφιτσωμένα στον ουράνιο θόλο, για να μας θυμίζουν πόσο μικροί είμαστε αλλά και πόσο μοναδικοί σαν αυτά. Ο καθένας μας είναι ένα αστέρι, αρκεί να βρει ποιο...

Ταξιδεύοντας με τ' άστρα συντροφιά, λοιπόν, μέσα από την ελληνική ποίηση και μουσική, ώστε να δει βάλσαμο η αγριεμένη ψυχή του ανθρώπου, να πάψει το μίσος, να βρει αντίβαρο ο νους στην παράνοια που μας κυκλώνει από παντού και η καρδιά να θυμάται την ζωή, για να μην μας καταπιεί το καθημερινό τίποτα. 

Της τραμουντάνας τ᾿ άστρο, τ᾿ άστρα τοῦ Νοτιά

παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.

 

                                                      Νίκος Καββαδίας 

Η δημιουργία ενός άστρου

Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν,
δένονται κόμποι, σπαρταρούν σαν μια δέσμη
καρδιές στο λαιμό σου. Φύλαξε μου κι αυτήν
την παράξενη θάλασσα που έχει πετρώσει
πίσω απ’ τα μάτια σου. Μου χρειάζονται όλα
να φτιάξω το κύμα μου. Με τι θα συνθέσω
τη χαρά που υποσχέθηκα; Τα χρυσά της πανιά
με τι θα τα υφάνω; Καλά είναι όλα,
καλό το νερό και το φως και το χώμα.
Αλλά πώς
θα τους δώσω την κίνηση; Πως τη φωτιά;
Πώς αλλιώς θ’ αναδώσουν αχτίνες και πως
θα μπουν στην αιώνια σταθερή τους τροχιά,
σαν ένας δακτύλιος μικρών ζαφειριών
που στρέφεται γύρω απ’ το δίσκο του πνεύματος; Όχι
πως φτάνουνε μόνα τους,
Αν
προσέξεις, θα δεις πως πλάθοντας καίγονται
μαζί και τα χέρια μου. 

                           Νικηφόρος Βρεττάκος

Χρωματίζω πουλιά

Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε. 

              Τάσος Λειβαδίτης

 

Ερωτικό

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρείς είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα

Μαζεύονται όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα

Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια

Και περιμένουν

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν

Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου

Το πρόσωπό μου φωτεινό

Να σχηματίζει αστερισμό

Να σου χαμογελάει

Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

                                 Μάνος Χατζιδάκις