Είναι η ώρα να μετρήσουμε απουσίες, όπως στο σχολείο, όπου φυσικά και μετράνε με το παραπάνω οι παρουσίες, καθώς είναι ανεκτίμητες κι ευεργετικές, όμως αυτές οι απουσίες τρυπούν την καρδιά σαν αγκάθια, ειδικά όσες έχουν διάρκεια...
Είναι η ημέρα αυτού του μήνα που έρχεται να τονίσει όλες τις απουσίες στην ζωή μας.
Είναι η ημέρα αυτού του μήνα που έρχεται να τονίσει όλες τις απουσίες στην ζωή μας.
Δύο τρυφερά ποιήματα κι ένα ιδιαίτερο μουσικό κομμάτι για όσους "λάμπουν" δια της απουσίας τους. Οι απουσίες αυτές φέρνουν το κενό στην ψυχή, το συναίσθημα απομένει ψυχρό, διαφανές κι αιχμηρά αδιάφορο προς καθετί, σαν τον κρύσταλλο του Ελύτη παρακάτω. Εκεί που κοιτάζει επίμονα κανείς τη θάλασσα, ακινητοποιημένος από την ένταση του πόνου. Όλα αυτά μέχρι η φύση να δείξει τη στοργή της προσφέροντας κίνηση, ζωή, ελευθερία. Η φύση και πολύ περισσότερο η θάλασσα είναι λύτρωση.
Κλίμα της απουσίας
Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκανΤη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ’ έναν κόμπο λύπης.
Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα
Κι εγώ - μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.
Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει
Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί, 1941
Υπάρχει κι άλλη όψη όμως...
Ίσως η απουσία είναι παρουσία
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
Pablo Neruda
Κι όπως λέει πολύ σοφά η δημιουργός της παρουσίασης του τραγουδιού στο You Tube (κλικ πάνω στο βίντεο):
"Δικό μας είναι μόνο εκείνο που με όλη την καρδιά χωράμε κι ας το χάνουμε μέσα στην πραγματικότητα του τετελεσμένου."
Σήμερα είσαι λυρική !
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ελαφρά μελαγχολική ; ή είναι λάθος μου. Σε κάθε περίπτωση είσαι πάντα εσύ ! με την μοναδικότητά σου, το ύφος σου, τα θέματά σου.
Όπως σε έχουμε ξεχωρίσει και αγαπήσει.
Καλησπέρα Γλαύκη μου.
Ναι, υπάρχει μελαγχολική διάθεση, καθώς σαν σήμερα πέθανε ο πατέρας μου, οπότε η απουσία του γίνεται πιο έντονη και μαζί με τη δική του αισθάνομαι πιο δυνατά τις απουσίες κι άλλων προσώπων σημαντικών για μένα. Η απουσία τους είναι καθημερινή, μα τέτοιες μέρες μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια!
Καλησπέρα Γλάυκη μου.. μεγάλο θέμα η απουσία στον νου, την ψυχή ή στη σάρκα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικά ποιήματα μεγάλων δημιουργών.
Λατρεύω τον Ελύτη, μα το δεύτερο ποίημα ήταν ένα μαχαίρι τόσο καλά ακονισμένο που ούτε κατάλαβα το ξεφλούδισμα που μου έκανε σε ενα κομμάτι της καρδιάς μου!
Σε ευχαριστώ πολύ για ό,τι διάβασα!
Στον Ελύτη εδώ βλέπει κανείς τον πόνο που παγώνει τον άνθρωπο και στον Neruda την απόλυτη ένωση δύο ψυχών ακόμη κι όταν δεν είναι πλέον μαζί με φυσικό τρόπο. Ο πόνος έχει δύο όψεις μέσα από τα παραπάνω ποιητικά έργα και η επιλογή τους δεν ήταν διόλου τυχαία.
ΔιαγραφήΚι εγώ σ' ευχαριστώ, Σταυρούλα μου, κι ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώνει ζωντανά την οποιαδήποτε απουσία, χωρίς να παραλείπουμε να γεμίζουμε το κενό με όσα όμορφα μάς έδωσαν όσοι δεν είναι εδώ!
Γλαύκη μου, δεν σου κρυβω πως το τελευταιο μου ποίημα ήταν ταν έμπνευση υση που πυροδότησε η δική σου ανάρτηση. Έτι μια φορά σε ευχαριστώ πάρα πολυ για τη μαγιά που απλόχερα μας προσέφερες.
ΔιαγραφήΚαλη Κυριακή
Σε φιλώ 🌷
Το είδα πριν από λίγο και σχολίασα εκεί!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ κι εγώ που το αναφέρεις (δε γίνεται συχνά) και με τιμά ότι αποτέλεσε μια ανάρτησή μου έμπνευση για κάποιον άλλο. Ακόμα περισσότερο όταν εκείνος ο άλλος εκφράζεται ποιητικά! Το συγκεκριμένο δε που έγραψες ταράζει αγγίζοντας βαθιά την ψυχή!
Να είσαι πάντα δημιουργική!
Αυτή είναι η ψυχολογία μου τις τελευταίες μέρες καθώς στις 11 του Φλεβάρη έχασα κι εγώ τον δικό μου πατέρα πριν 3 χρόνια. Ελπίζω να είναι περαστική η μελαγχολία, θέλω να το σκέφτομαι, να τον πεθυμώ αλλά να μην νιώθω κατάθλιψη. Αν και, αν υπάρχει αυτό, η θλίψη με το μέτρο μπορεί να είναι και υγιής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας θα νιώθουμε με ένταση αυτή την απώλεια Γλαύκη. Τουλάχιστον ας είναι όλα τα υπόλοιπα καλά!
Λυπάμαι!
ΔιαγραφήΗ θλίψη είναι υγιές κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και αναπόφευκτο ως συναίσθημα έπειτα από τραγικές στιγμές ή οποιαδήποτε απώλεια. Αλίμονο! Σε άλλη περίπτωση θα ήμασταν ρομπότ.
Η κατάθλιψη ξεκινά από την ώρα που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο της διαχείρισης του συναισθήματος και δεν το αντιλαμβάνεται εύκολα δυστυχώς. Με στήριξη και κατάλληλη βοήθεια μπορεί να ξεπεραστεί.
Αν υπάρχει αγάπη για την ζωή και δικοί μας άνθρωποι που θα είναι δίπλα μας σε τέτοιες στιγμές, τότε δεν χρειάζονται ούτε ειδικοί ούτε φάρμακα (είμαι εντελώς αντίθετη)επίσης. Το ζήτημα δεν είναι να κοιμίσει κανείς το πρόβλημα (στα φάρμακα αναφέρομαι), αλλά να βιώσει όλα τα συναισθήματα, γιατί μόνο έτσι έρχεται η κάθαρση, οπότε βγαίνει πιο δυνατός κι πιο ευαίσθητος παράλληλα, διατηρώντας στη μνήμη του πλέον με γαλήνη όσους έχασε!
Καλή δύναμη!
Περα απο τις λογια και την ποιηση
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ετσι κι αλλιως καθολου δεν βοηθανε
ισως γλυκαινουν προσκαιρα τη θλιψη
Οι απουσιες θα μας στοιχειωνουν παντα
Γνωριζουν πολυ καλα οτι εμεις τους εχουμε περισσοτερο αναγκη
για αυτο καθε φορα που τους καλουμε
θα ερχονται απο μακρυα για να μας κανουνε παρεα
Αλλα αγνοουν οτι μαζι τους θα φερνουν λιγο
απο την μελαγχολια τουτης της ζωης.
Το στοίχειωμα δεν μπορεί να το αποφύγει κανείς εκτός αν είναι αναίσθητος!
ΔιαγραφήΕίναι χρήσιμο να γλυκαίνει ο πόνος, μια και δεν είναι δυνατό να προχωρήσει κανείς χωρίς να απαλύνει με κάποιο τρόπο τη "μαχαιριά" που νιώθει κάθε φορά που γίνεται αυτή η "επίσκεψη" που λες... Το "πάγωμα" διαρκεί για μεγάλο διάστημα αρχικά, ενώ στην πορεία σε παίρνει παραμάζωμα η καθημερινότητα και ακολουθείς θες δε θες! Σε παρασύρει η δίνη της ζωής! Ευτυχώς, γιατί ειδάλλως θα μπορούσε κανείς να είναι ένας ζωντανός - νεκρός πολύ εύκολα μετά από τις απώλειες που θα βιώσει στην πορεία του...
Σε φιλώ!
Οι απουσίες πάντα πονάνε και μάλιστα όσο οι παρουσίες ήταν έντονες και άφηναν τα χνάρια τους στη ζωή μας. Αλλά πάντα είναι μαζί μας παρόντες στην καρδιά μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαίρετη επιλογή των ποιημάτων...
Καλημέρα Γλαύκη μου
Καλό μήνα ξέχασα να ευχηθώ. Να είναι όμορφος για σένα αυτός ο τελευταίος μήνα του χειμώνα
ΔιαγραφήΟι απουσίες αφήνουν σημάδια βαθιά και μεγάλο κενό, όπως εκείνο που χάσκει στο τραπέζι στη γνωστή θέση που καθόταν το αγαπημένο μας πρόσωπο, το κενό στην ψυχή μας, που το καλύπτουμε συχνά με τις παρουσίες που έχουμε δίπλα μας και αποτελούν πραγματικά το απάγκιο του εσωτερικού μας κόσμου! Είναι η μορφή τους, η αγκαλιά τους, ο λόγος τους που μας λυτρώνουν από τον πόνο της απώλειας, όπως και οι θύμησες από τρυφερές στιγμές με εκείνους που έφυγαν από κοντά μας!
ΔιαγραφήΚαλό μήνα εύχομαι και για σένα με πολλές χαρές και αρκετή δημιουργικότητα!
Διαβάζοντας το σχόλιό σου, κατάλαβα τη διάθεση που κρύβεται πίσω απ' την ανάρτηση. Αυτό το απουσιολόγιο που όλοι μας κρατάμε, γίνεται αβάσταχτο ώρες-ώρες. Είναι που διαχειριζόμαστε μεν το πένθος, αλλά η απουσία δεν επουλώνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα Γλαύκη μου!
Η αφορμή για το κείμενο ήταν η απουσία του πατέρα, μια και πέθανε των Τριών Ιεραρχών.
ΔιαγραφήΌμως, δεν ήθελα να φαίνεται άμεσα στο κείμενο, αφού με ενδιέφερε παράλληλα να κάνω αναφορά στο θέμα της απουσίας αγαπημένων προσώπων γενικά στην ζωή μας.
Ξέρεις είναι σαν να του κάνω με έναν τρόπο ένα μικρό μνημόσυνο, διότι τα άλλα που κάνουμε μέσω της εκκλησίας δεν τα χωνεύω με τίποτα!
Καλό μήνα, κορίτσι μου, με πολλές επιτυχίες και χαρές :-)
Εξαιρετικα τα ποιηματα των τεραστιων δημιουργουν και καταλαβα απο την αρχη οτι καπου αναφερεσαι.Σιγουρα το κενο αυτο παντα θα υπαρχει κρυμμενο στην καρδια σου.Ο πονος μπορει να μειωνεται αλλα η απουσια ποτε.Να εισαι παντα καλα🌹
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ γλυκά τα λόγια σου και είμαι ευγνώμων που τα διαβάζω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ από καρδιάς!