"Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ..." χωρίς τελειωμό

Μια μικρή κατάθεση σκέψεων (κι ας έχει υπάρξει σχετική άλλες φορές εδώ μέσα), έπειτα από μία ακόμη επανάληψη που είχα πρόσφατα από πολλά "Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ...". Εκεί που αυτά τα "Εγώ" τα ξέρουν πάντα όλα  και είναι σίγουρα, δίχως λάθος πουθενά. Και αφού είναι σε τέτοια "πλεονεκτική" θέση σε σχέση με τους άλλους, μπορούν και να τους χλευάσουν, για να αισθανθούν πως ψηλώνουν κανένα χιλιοστό παραπάνω.

Αυτό το "Εσύ, εσύ, εσύ, εσύ..." πάλι το ακούμε μόνο με τη συνοδεία του δείκτη παρατεταμένου και σπανίως σαν να μιλά το "Εγώ" μέσα από το "Εσύ". Δύσκολες ασκήσεις και μόνο για δυνατούς λύτες.

Οι άνθρωποι δεν έχουμε καταλάβει (κι όσοι το έχουμε καταλάβει συχνά το λησμονούμε) - και πολλοί δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβουν, πως είμαστε ένα "φτύσμα" στην αιωνιότητα, ενώ διατηρούμε την αυταπάτη ότι είμαστε "κάποιοι" και πάντα σπουδαιότεροι από τους άλλους.

Κλεισμένοι πίσω από ένα τεράστιο "ΕΓΩ", το οποίο κατά βάθος μόνο φόβο δείχνει. Και ο εγωισμός φόβος είναι αν το καλοσκεφτεί κανείς. 

Φόβος να ανατρέψουμε αυτό που φανταζόμαστε εμείς ως τέλειο και ιδανικό κάθε φορά ή γενικά την κοσμοθεωρία μας. Φόβος απέναντι στο άγνωστο, εκείνο που δεν έχουμε την τόλμη να το πλησιάσουμε, να μπούμε στα "παπούτσια" του, φόβος να χαθεί η εικόνα που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας, φόβος για τις άλλες πλευρές του εαυτού μας που δεν έχουν βγει στο φως και μπορεί να βρουν διέξοδο, φόβος να χαθεί η ισορροπία του μέσα μας, να ανατραπούν πολλά και να μην είμαστε σε θέση να την επαναφέρουμε, να χάσουμε έστω και για λίγο τον έλεγχο αυτού που θεωρούμε ότι ορίζουμε. Χάνοντας έτσι πολλά μα πάρα πολλά από την αληθινή ομορφιά και τη σοφία της ζωής, την ομορφιά του εαυτού μας, φυσικά και των άλλων.

Μια επιπλέον διαπίστωση-υποσημείωση (σχετική - άσχετη)...

Και κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον χορό των "Εγώ" η καλοσύνη αποτελεί ελάττωμα, μια κακή συνήθεια. Αυτός μάλιστα που την έχει ορίζεται ως αγαθοβιόλης ή ύποπτος ή και εξωγήινος ακόμα, οπότε καταλήγει να βλάπτει σοβαρά την υγεία του, σαν το τσιγάρο ένα πράγμα. 

- Τ' ακούς "Καλέ μου άνθρωπε"; Ναι, σε σένα μιλώ, Θανάση, πολυαγαπημένε! 

Και θα απαντούσες ίσως:

- "Βααγγελίστρα μου"! Πού ζεις εσύ; Παραδέξου επιτέλους, παιδί μου, ότι γίνεται της εταίρας το κάγκελο εδώ μέσα! Α, και... "ξέερεις από βέσπα"; Γιατί μπορεί να χρειαστεί να δραπετεύσεις από "το πολύ αστείο δράμα, όχι, τη δραματική κωμωδία" που ζούμε και πάρε πολλά χαρτομάντιλα μαζί σου, γιατί "θα σκάσεις στα γέλια από το κλάμα". Και κοίτα μη σε ονομάσουν "Πράκτωρ 000"! "Μμμ, χαχαχα"!