Η πορεία μας στη ζωή είναι ιδιαίτερα επίπονη και μοναχική με κάποιες εμβόλιμες φάσεις χαράς, πληρότητας, ευτυχίας. Αλίμονο αν δεν υπάρχουν κι αυτές, καθώς τότε καταργείται αυτόματα το νόημα της ύπαρξής μας. Ευλογία ακόμα είναι οι ψυχές που στέκονται πλάι μας και μπορούν να νιώσουν τον αγώνα μας και να νιώσουμε τον δικό τους.
Το ποίημα στη συνέχεια αναφέρεται μεν στην μοναξιά του ανθρώπου και τον προσωπικό του αγώνα, τον οποίο εντέλει μόνος του τον κουβαλά, στηριζόμενος καλά (και αποκλειστικά) στα δικά του πόδια τον καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (έτσι κατορθώνεται η ωριμότητα), αλλά μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που είναι σε θέση να δεχτούν το μοίρασμα του άλλου και να μοιραστούν αντίστοιχα. Τοιουτοτρόπως, μαλακώνει και ελαφραίνει σε κάποιο βαθμό το σκληρό και βαρύ φορτίο. Κι αυτό ευτυχία είναι...
Μοναξιά
Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.
Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.
Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.
Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς
και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου.
Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.
Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;
Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ (1956)
Το έγραψε μόλις στα 17 της χρόνια.
@ Μουσική επιλογή μακράς διάρκειας που έφερε εδώ ο V πριν λίγες μέρες. Αξίζει να ακουστεί όλο, όπως εξαιρετικό είναι και το βίντεο, μα αν κάποιος δε θέλει να το ακούσει ολόκληρο επιλέγει μέρη.
Το ποίημα είναι εξαίρετο, είναι κραυγή ψυχής και σπαραγμός αγωνίας. Εκφράζει όλα αυτά τα ερωτήματα που μπορεί να ταλανίζουν μια σκεπτόμενη ψυχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως εδώ θα πω κάποιες ενστάσεις που σημείο αναφοράς έχουν σε αυτό που το ποίημα ορίζει ως τέλος.
"..Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς
και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου..."
Θα θυμήσω τα λόγια του Λουντέμη στις "Κερασιές που θα ανθίσουν εφέτος":
Ο συγγραφέας δεν μπορεί να γίνεται άξονας του κόσμου του. Έχουμε καθήκον να χτυπήσουμε τις ρίζες του ανθρώπινου πόνου. Να στρέψουμε το αυτί στις αιτίες του!"
Η πνευματική χειραφέτηση των ανθρώπων είναι καθήκον μας. Νομίζω αυτό θα είναι μια μεγάλη νίκη, αγαπημένη μου φίλη.
Pink Floyd αγαπημένοι. Μεγάλο το απόσπασμα. Το κρατώ γιατί δεν πρόλαβα να το ακούσω τώρα.
Σε φιλώ, καλή μου.
Τι όμορφο ποίημα… τόσο βαθύ και αληθινό. Αγγίζει εκείνο το σημείο μέσα μας που ξέρει τι θα πει αγώνας, πίστη και μοναξιά. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες, Γλαύκη. Καλό βράδυ Κυριακής ✨
ΑπάντησηΔιαγραφή