Μικρό και σύντομο το κείμενο αυτής της ανάρτησης. Ήρθε σαν αστραπή στον νου, που όπως εκείνη χαράζει τον ουρανό στιγμιαία, απρόσκλητα, δίχως καμία αναμονή, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε εμπόδιο, έτσι γράφτηκε το παρακάτω. Μα, χρειάζονται κι αυτά...
Κάποτε υπάρχουν ερωτήσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν το άμοιρο κεφάλι, καθώς μένουν εκεί κολλημένες, χωρίς να μπορούν να βρεθούν με κανέναν τρόπο οι απαντήσεις. Οι ερωτήσεις πάντα αναζητούν τις απαντήσεις τους, αλλά συχνά υπάρχουν εμπόδια που προέρχονται ξεκάθαρα από το μέσα του καθενός. Αν και γνωρίζει πως μόνο το κατάλληλο άτομο είναι δυνατό να του τις δώσει, δεν το πράττει. Γιατί; Δεν μπορεί. Γιατί;
Έτσι, μερικές φορές ο άνθρωπος κολλάει σε λάθος πράγμα και βασανίζει τον εαυτό του μάταια. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διακρίνει το να είναι κανείς περήφανος από το να αφήνει την περηφάνια να γίνεται τροχοπέδη. Το να είναι κανείς περήφανος είναι σίγουρα αρετή, όταν όμως η περηφάνια δεν του επιτρέπει να βαδίσει προς τα εκεί που επιθυμεί και αποτελεί φραγμό, τότε δεν είναι αρετή αλλά βασανιστήριο.
Ποιος έχει τη δύναμη να σώσει τον άνθρωπο από αυτό το βασανιστήριο, άραγε;
Μόνο η αγάπη έχει την απαραίτητη δύναμη να ξεφορτωθεί την αρνητική όψη της περηφάνιας.
Έρχεται, λοιπόν, η ώρα που ο άνθρωπος πρέπει να βάλει στη ζυγαριά της καρδιάς του, για να δει τι είναι πιο βαρύ. Η περηφάνια ή η αγάπη;
@ Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά το ακόλουθο μουσικό κομμάτι μού έφερε τις παραπάνω σκέψεις... κι από εκείνο προέρχεται μέρος του τίτλου της ανάρτησης.
@@ Στη συνέχεια υπάρχει ένα "δώρο", μια συλλογή απαλής και αγαπησιάρικης μουσικής και μάλιστα μακράς διάρκειας, ώστε να κρατήσει γλυκιά συντροφιά σε όποιον το επιθυμεί στις ώρες ξεκούρασης των φθινοπωρινών ημερών που διανύουμε πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.