Νωχελικά, άκρως φθινοπωρινά...

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω αρκετά πράγματα, για τα οποία δεν μπορώ να διαθέσω δυστυχώς τον απαιτούμενο χρόνο, καθώς όλη τη δημιουργικότητα και παραγωγικότητα έχουν απορροφήσει άλλα κανάλια της καθημερινότητάς μου πλέον. 

Για να παρουσιαστεί ένα αξιοπρεπές κείμενο θέλει τον χρόνο που του αναλογεί και μια σχετική συγκέντρωση, τα οποία απουσιάζουν για ακόμη μία φορά, οπότε όλες αυτές οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα και οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας παραμένουν μόνο στη δική μου κεφάλα δίνοντας ρεσιτάλ χορού σε στιγμές προσωπικής ηρεμίας. 

Και όλο αναβάλλω...

Κάποια μέρα θα ζήσει και πάλι ώρες "δόξας" ετούτο το καλυβάκι! Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικές μας θα 'ναι!

Για να μην πιάνει αράχνες, έρχομαι να του κάνω ένα ελαφρύ ξεσκονισματάκι και δεν κλείνω τα σχόλια, κι ας αργώ να τα απαντήσω, διότι μπορεί κάποιος να θέλει κάτι να μοιραστεί και δεν θα μου άρεσε να του το στερήσω. Αναφέρομαι στο θέμα των σχολίων, γιατί σε αναρτήσεις όπως η σημερινή ή άλλες παρόμοιες, που δεν έχουν ένα σημαντικό ή ενδιαφέρον αντικείμενο προς συζήτηση να παρουσιάσουν, συνήθως δεν έχει κανείς κάτι να σχολιάσει. 

Όπως και να 'χει ήρθα για το ξεσκονισματάκι που λέγαμε και να μοιραστώ εδώ με όποιον το επιθυμεί μουσικές επιλογές που ακούω όταν ξεκουράζομαι.

Εξάλλου, τι θέλει ο άνθρωπος, για να αντέξει τις παπαριές που σκάνε γύρω του - παγκόσμια, στην χώρα του, στη γειτονιά του, στην εργασία του, στις σχέσεις του με τους άλλους; 

Τι;

Όχι "ήλιο, θάλασσα και τ' αγόρι μου", αφού το καλοκαίρι μας άφησε, αλλά μια καλή συντροφιά, ανάλογη μουσική για τις λίγες νωχελικές στιγμές του φθινοπώρου κι ένα ποτηράκι κρασί (όχι, δεν είμαι ο Ορέστης Μακρής...) και... όποιος αντέξει!