"Ύπαρξη απλή, αιθέρια, σαγηνευτική..."

Τα πιο μελαγχολικά μάτια του ελληνικού κινηματογράφου!

Μία από τις μεγαλύτερες ιέρειες της ελληνικής θεατρικής σκηνής!

Έλλη Λαμπέτη!

Έζησε την ζωή με πάθος και ας έκανε λάθος. Ακολουθούσε την καρδιά της και ρουφούσε κάθε σταγόνα από όσα είχε να της προσφέρει ο κόσμος ετούτος! 

Δυνατή και ευαίσθητη, επίμονη και γεμάτη εκπλήξεις στην επαγγελματική και προσωπική της πορεία!

Όπως έγραψε και ο Λυκούργος Καλλέργης:

"Ήταν μια ύπαρξη απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη.[...]

Μετουσιωνόταν στον κάθε ρόλο που ερμήνευε και μάγευε το κοινό με την παρουσία της."

Και ο Φρέντυ Γερμανός αναφέρει στο βιβλίο που έγραψε για εκείνη:

"Η Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο”, λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: “Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά:
“Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”.
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές:
"Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου."

Η Έλλη Λαμπέτη μιλάει για την απήχηση που είχε στο κοινό η παράσταση της «Φιλουμένα Μαρτουράνο»:

Άπειρες φορές μου απαντάνει το κοινό. Όταν η Φιλουμένα λέει: «Ξέρεις πότε κλαίει ο άνθρωπος; Κλαίει όταν έχει γνωρίσει την ευτυχία και δεν την έχει πια».
«Έτσι είναι», λένε από κάτω.
Αυτό θα πει απήχηση…

                                       (Από συνέντευξή της στην ΕΡΤ)

Σκληρή με τον εαυτό της αλλά και εύθραστη είχε τη δύναμη να δώσει την τελευταία της παράσταση μέσα από τον ρόλο της κωφάλαλης, όπου έζησε συγκλονιστικές στιγμές για έναν ηθοποιό...

"Ήρθαν κωφάλαλοι στο θέατρο να δουν την παράσταση;

Και βέβαια ήρθαν. Τριάντα κωφάλαλα παιδιά. Ήταν κάτι άγριο και συγκλονιστικό συνάμα. Τα παιδιά καταλάβαιναν τα πάντα που συνέβαιναν στη σκηνή. Και αντιδρούσαν. Έβγαζαν άναρθρες κραυγές, που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, γιατί, βέβαια, δεν ακούνε. Κι η αίθουσα γέμιζε απ’ αυτές τις άναρθρες φωνές, που σ’ έκαναν να ριγείς. Ήταν μια συνταρακτική εμπειρία."

                                            (Από συνέντευξή της στα Νέα)

Είπε το εκφραστικότερο "Σ' αγαπώ" στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου... (κλικ εδώ)

Κι άλλες μικρές στιγμές από τις "Βερσαλίες και τα Βίλια", όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο Βόκοβιτς για εκείνη και τον μέγαλο της έρωτα, τον Δημήτρη Χορν... (κλικ εδώ)

Έφυγε από την ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983...

Πηγή και περισσότερα στο λογομνήμων

Το μικρό αυτό αφιέρωμα είναι για μένα η καλύτερη υποδοχή του φθινοπώρου, αν και έξω μυρίζει έντονα καλοκαίρι ακόμα! Όμως εκείνη ήταν όλες οι εποχές μαζί...!