Ο αγώνας της χαμένης ελπίδας

Στα χνάρια του κλασικού παραμυθιού...

Μια φορά κι έναν καιρό στο βασίλειο της Νοτιοπενίας είχε πέσει βαθιά θλίψη και δυστυχία. Ο βασιλιάς του τόπου, Αλίμονος ο πρώτος και τελευταίος, παρέλαβε ένα βασίλειο ταλαιπωρημένο από την ασυδοσία και την κραιπάλη των προκατόχων του αλλά και μεγάλου μέρους του λαού του. Και εκείνος όμως στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων, ενώ αρχικά έδειξε όλη την καλή πρόθεση να αλλάξει τα πράγματα, με αποτέλεσμα η τραγική κατάσταση να συνεχίζεται και ο λαός να υποφέρει.

Η χώρα είχε περιέλθει σε οικτρή θέση αφενός από την κακοδιαχείριση του πλούτου της από τους βασιλείς της, αφετέρου και από την επίθεση που δέχτηκε από το βασίλειο της Βορειοβουλιμίας. Η βασίλισσα της Βορειοβουλιμίας, Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική, όντας λαίμαργη κι αχόρταγη από την φύση της, βρήκε μια πολύ καλή ευκαιρία να ικανοποιήσει τις επεκτατικές της ορέξεις κατακτώντας το βασίλειο της Νοτιοπενίας, εκμεταλλευόμενη φυσικά την αδύναμη φάση, στην οποία βρισκόταν ο μικρός αυτός τόπος.

Υποκινητή και υποστηρικτή στα βουλιμικά της σχέδια είχε τον αδίστακτο μάγο του βασιλείου της, τον dr Μπούφλε, ο οποίος ήθελε με κάθε τρόπο να καταστραφεί το βασίλειο της Νοτιοπενίας. Επιζητούσε με λαχτάρα να πάρει εκδίκηση για τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Ελευθερία την παντοτινή, τη βασίλισσα αυτής της ταπεινής χώρας και σύζυγο του βασιλιά Αλίμονου του πρώτου και τελευταίου. Τον είχε μαγέψει κυριολεκτικά η ομορφιά της, όταν τη συνάντησε για πρώτη φορά σ’ έναν χορό, που είχε παραθέσει πριν αρκετά χρόνια η βασίλισσα Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική, προσκαλώντας τους βασιλείς των γειτονικών της χωρών ως συμβολική κίνηση ειρήνης μετά από μεγάλο διάστημα πολεμικών συρράξεων. Ο dr Μπούφλε εκδήλωσε σύντομα τον έρωτά του, αλλά εισέπραξε άμεσα και με ευθύτητα την άρνηση της βασίλισσας Ελευθερίας της παντοτινής. Η οργή του ήταν τεράστια, καθώς πληγώθηκε κατάστηθα ο υπέρμετρος εγωισμός του! Έπρεπε, λοιπόν, να πάρει το αίμα του πίσω, καταστρέφοντας ό,τι ήταν δικό της, κατ’ επέκταση και την ίδια.

Οι Βορειοβουλιμικοί κατέκτησαν χωρίς ίχνος δυσκολίας τα εδάφη της Νοτιοπενίας, αφού η χώρα βρισκόταν σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Η αντίσταση ήταν σχεδόν μηδενική, διότι ο λαός της ζούσε μες στην ανέχεια και τη διχόνοια. Ενότητα καμιά. Μόνο μιζέρια και πλιάτσικο παντού. Είχαν ξεχάσει πια ν’ αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Ούτε οι βασιλείς τους ήταν σε θέση να τους εμπνεύσουν κάτι τέτοιο.

Μες σ’ αυτό το βαθύ σκοτάδι που είχε σκεπάσει το βασίλειο, μέσα σ’ αυτή την φυλακή της ντροπής και τα τυραννικά δεσμά των Βορειοβουλιμικών, σιγόκαιγαν δυο μικρές φλόγες. Στο παλάτι του βασιλιά Αλίμονου του πρώτου και τελευταίου σκορπούσαν θερμό φως σαν τα κεράκια της Λαμπρής δυο ερωτευμένες και θαρραλέες ψυχές, η πριγκίπισσα Ελπίδα, κόρη του Αλίμονου και της Ελευθερίας, και ο γενναίος υπασπιστής τού βασιλιά, Αγώνας.

Ήταν δύο νέα παιδιά, που ονειρεύονταν ένα πιο όμορφο και δημιουργικό μέλλον για τον τόπο τους. Αυτό το όνειρο τούς ώθησε να πάρουν την πρωτοβουλία να αφυπνίσουν τον λαό. Ντύθηκαν απλοϊκά και καθημερινά επισκέπτονταν καπηλειά, υπαίθριες αγορές, πολλά μικρομάγαζα, ακόμα και σπίτια από πόρτα σε πόρτα. Άλλοι τους ειρωνεύονταν, άλλοι τους χλεύαζαν, κάποιοι προβληματίζονταν από τα λόγια τους κι άλλοι συγκινούνταν από την τόλμη τους κι εμψυχώνονταν από τις ιδέες τους. Ακούραστοι συνέχισαν την πορεία του ξεσηκωμού από πολιτεία σε πολιτεία, από χωριό σε χωριό, από την μία άκρη της χώρας ως την άλλη.

Η Ελπίδα δικαιολόγησε την απουσία της στους γονείς της ως ανάγκη της να περάσει λίγο καιρό κοντά στην φύση, προκειμένου να απαλύνει το βάρος από τη μελαγχολία που είχε κυριεύσει την ψυχή της, λόγω του αδιαπέραστου σκότους που έφεραν μαζί τους οι Βορειοβουλιμικοί. Πώς ν’ αρνηθούν οι δικοί της; Έστειλαν δε μαζί της τον Αγώνα, ως τον πιο έμπιστο και δυνατό, να την φροντίζει και να την προστατεύει.

Ήταν ελεύθεροι μες στα δεσμά τους. Η βαθιά αγάπη που τους ένωνε και ο άσβεστος πόθος για μια ζωή απαλλαγμένη από την σκλαβιά, η καθάρια πίστη τους σε μια ζωή πιο φωτεινή είχαν αρχίσει ν’ αποδίδουν καρπούς. Οι κάτοικοι της Νοτιοπενίας, ο ένας μετά τον άλλο, άρχισαν να οραματίζονται ένα διαφορετικό βηματισμό, γεμάτο ελπίδα για το αύριο, μακριά από τα λάθη του παρελθόντος, την υστεροβουλία, την απληστία, τον ατομισμό και τη διχόνοια.

Για κακή τους τύχη ο αδίστακτος dr Μπούφλε, έχοντας μάτια παντού, αντιλήφθηκε τις ύποπτες κινήσεις τους και έξαλλος από θυμό έσπευσε να τους βρει στο δάσος που περπατούσαν μια ηλιόλουστη μέρα. Έφτασε αποφασισμένος να τους θανατώσει, ώστε να ξεμπερδέψει μια και καλή με δαύτους. Όταν όμως τους αντίκρισε αγκαλιασμένους ν’ απολαμβάνουν τη γλυκιά θέρμη ο ένας του άλλου, σκίρτησε η καρδιά του από τη δική της μοναδική επιθυμία κι άλλαξε γνώμη. Με τα μαγικά του ξόρκια τούς μεταμόρφωσε σ’ ένα αχώριστο, ριζωμένο ζευγάρι, σε δέντρο τον Αγώνα και αναρριχητικό κισσό επάνω του την Ελπίδα.

Μέρα με τη μέρα τα πουλιά εμπνέονταν από τη δυνατή και τρυφερή αγάπη του ζευγαριού, συγκεντρώνονταν γύρω τους και κελαηδούσαν σε λυπητερό σκοπό. Τόση αδικία δεν την άντεχαν...

Το νέο διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα, καθώς αυτός ο λυπητερός σκοπός για την τύχη της Ελπίδας και του Αγώνα παρέσυρε στο άκουσμά του όλα τα πλάσματα και τα στοιχεία της φύσης σ’ ένα τραγούδι που όμοιο του δεν είχε ειπωθεί ποτέ. Ένα τραγούδι αλλιώτικο, που στο άκουσμά του ρίγος συνταρακτικό διαπερνούσε κάθε ψυχή.

Τα μάγια λύθηκαν μεμιάς!
Η Ελπίδα και ο Αγώνας ήταν νικητές με τον λαό της Νοτιοπενίας στο πλευρό τους.

Οι Βορειοβουλιμικοί χόρτασαν την πείνα της ψυχής τους και επέστρεψαν στα εδάφη τους. Η βασίλισσα Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική αποφάσισε να κάνει δίαιτα και να ερωτευτεί. Ο αδίστακτος dr Μπούφλε κλείστηκε για πάντα στο πιο μακρινό κάστρο του βασιλείου του και τραγουδούσε το λυπητερό τραγούδι – της ζωής, της αγάπης και του θανάτου – πρωί, μεσημέρι και βράδυ για τη θεραπεία της καρδιάς του.

Ο βασιλιάς Αλίμονος ο πρώτος και τελευταίος άλλαξε το όνομά του σε Ευτυχής, πέταξε το στέμμα του κι έζησε με τη γυναίκα του Ελευθερία πλάι στην Ελπίδα και τον Αγώνα, στηρίζοντάς τους στο όνειρό τους για έναν τόπο που θα είχε από ’κει κι έπειτα ως θεμέλιά του την αγάπη, την ομόνοια και τη δημιουργία.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!



Γιατί κάθε παραμύθι πρέπει να έχει καλό τέλος για την κάθαρση, τη λύτρωση και την ψυχική ενδυνάμωση του ακροατή – αναγνώστη – θεατή...

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δημιουργικό δρώμενο της φίλης Αριστέας με τίτλο: "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι".  Την ευχαριστώ προσωπικά για την παρότρυνση να προσπαθώ κάθε φορά σε κάτι καινούριο.