" Γελάς και καλοκαίριασε "

Ο τίτλος δανεικός από κάποιον τοίχο...

Κι αυτό, γιατί έτσι αισθάνεσαι όταν αγαπάς! 

Τι κοινότυπο και οποία ντροπή να γράφεις για τον έρωτα και την αγάπη την ημέρα, που γιορτάζεται παγκοσμίως το πιο λαμπερό κι υπέροχο συναίσθημα του ανθρώπου, το οποίο για μένα είναι του ίδιου ειδικού βάρους με αυτό που νιώθει κανείς μέσα από τη γέννηση του παιδιού του! Είναι τα δυο πολύτιμα δώρα της ζωής για κάθε άνθρωπο, ο οποίος τότε μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τον πιο τυχερό της γης.

Μιλώ για ντροπή και κοινοτοπία, καθώς αυτή η ημέρα των ερωτευμένων έχει γίνει ένα εμπορικό μαγαζάκι σε όλο τον κόσμο δυστυχώς - όπως και κάθε παγκόσμια ημέρα που είναι αφιερωμένη σε κάτι - και από όσο ξέρω ο έρωτας και η αγάπη δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται. Μόνο μπορούν να υπάρξουν, είτε ξαφνικά είτε μέσα από μια αργή και πολύχρονη διαδικασία. Δεν εξηγούνται και δεν αναλύονται, δεν μετριούνται και δεν ζυγίζονται, απλά προσφέρονται σε αυτόν που τα νιώθει και σ' αυτόν που τα λαμβάνει.

Αυτό το ιστολόγιο έχει κάθε λόγο να αναφέρεται και μια τέτοια μέρα σε αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, αφού στον έναν χρόνο ύπαρξής του έχουν γίνει συχνά αφιερώματα στην αυτού μεγαλειότητά τους μέσα από κείμενα, ποίηση και πολλή μουσική.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας και η αγάπη δίνουν τη δύναμη για ζωή και για να συνεχίζουμε παρά τις αντιξοότητες που συναντάμε στην πορεία μας. Όπως λέει τρυφερά και η Ζαν Μορό: "Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα."

Το σημερινό αφιέρωμα είναι η απάντηση στην κακομοιριά και τον κυνισμό και σε όλους όσοι υποβαθμίζουν την αξία αυτών των συναισθημάτων και συχνά λένε "Με αγάπες και λουλούδια θα ασχολούμαστε;". Κι εγώ θα πρόσθετα στα λεγόμενά τους: "ίσως και με ποντικοκούραδα"! Θεωρώ ότι μιλά έτσι κάποιος που είτε αγάπησε και πληγώθηκε βαθιά και δεν συγχώρεσε ποτέ είτε δεν έδωσε ειλικρινά τον εαυτό του από φόβο ή ανασφάλεια, δεν αφέθηκε σ' αυτή την ομορφιά χωρίς ανταλλάγματα, αφού δεν κατάφερε να βγει έξω από το Εγώ του ή δεν του συνέβη ποτέ. Δυστυχώς, μόνο όποιος το έχει βιώσει απόλυτα και καθηλωτικά μπορεί να καταλάβει.  
Εδώ οι θεωρίες ωχριούν μπροστά στο βίωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τέχνες και τα γράμματα, η παράδοση και ο πολιτισμός παγκόσμια είχαν πάντα ως βασική τροφή τους τον έρωτα και την αγάπη. 
Το μυστικό τους κρύβεται πίσω από μία και μόνο λέξη: πληρότητα!

Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.g

"Αγαπημένη μου" Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες...

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.

@ Ξέρω, θα μου πείτε, όπως λέει και ο λαός: "Σας ζάλισα τον έρωτα"! Μα αν δεν τον ζαλίσουμε και δεν μας ζαλίσει αυτός, ποιος θα το κάνει; Ναι, μπορεί να το κάνει η επιτυχία και το χρήμα, αλλά... ποιο  υπερέχει και μένει τελικά, μόνο η ψυχή είναι πάντα σε θέση να το απαντήσει!

@ Μπορεί, επίσης, ο κόσμος να καίγεται γύρω μας (δεν σταμάτησε και ποτέ), όμως ο έρωτας αποδείχθηκε πάντα ανίκητος στη μάχη...

Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr