Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

" Γελάς και καλοκαίριασε "


Ο τίτλος δανεικός από κάποιον τοίχο...
Κι αυτό, γιατί έτσι αισθάνεσαι όταν αγαπάς! 

Τι κοινότυπο και οποία ντροπή να γράφεις για τον έρωτα και την αγάπη την ημέρα, που γιορτάζεται παγκοσμίως το πιο λαμπερό κι υπέροχο συναίσθημα του ανθρώπου, το οποίο για μένα είναι του ίδιου ειδικού βάρους με αυτό που νιώθει κανείς μέσα από τη γέννηση του παιδιού του! Είναι τα δυο πολύτιμα δώρα της ζωής για κάθε άνθρωπο, ο οποίος τότε μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τον πιο τυχερό της γης.

Μιλώ για ντροπή και κοινοτοπία, καθώς αυτή η ημέρα των ερωτευμένων έχει γίνει ένα εμπορικό μαγαζάκι σε όλο τον κόσμο δυστυχώς - όπως και κάθε παγκόσμια ημέρα που είναι αφιερωμένη σε κάτι - και από όσο ξέρω ο έρωτας και η αγάπη δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται. Μόνο μπορούν να υπάρξουν, είτε ξαφνικά είτε μέσα από μια αργή και πολύχρονη διαδικασία. Δεν εξηγούνται και δεν αναλύονται, δεν μετριούνται και δεν ζυγίζονται, απλά προσφέρονται σε αυτόν που τα νιώθει και σ' αυτόν που τα λαμβάνει.

Αυτό το ιστολόγιο έχει κάθε λόγο να αναφέρεται και μια τέτοια μέρα σε αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, αφού στον έναν χρόνο ύπαρξής του έχουν γίνει συχνά αφιερώματα στην αυτού μεγαλειότητά τους μέσα από κείμενα, ποίηση και πολλή μουσική.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας και η αγάπη δίνουν τη δύναμη για ζωή και για να συνεχίζουμε παρά τις αντιξοότητες που συναντάμε στην πορεία μας. Όπως λέει τρυφερά και η Ζαν Μορό: "Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα."

Το σημερινό αφιέρωμα είναι η απάντηση στην κακομοιριά και τον κυνισμό και σε όλους όσοι υποβαθμίζουν την αξία αυτών των συναισθημάτων και συχνά λένε "Με αγάπες και λουλούδια θα ασχολούμαστε;". Κι εγώ θα πρόσθετα στα λεγόμενά τους: "ίσως και με ποντικοκούραδα"! Θεωρώ ότι μιλά έτσι κάποιος που είτε αγάπησε και πληγώθηκε βαθιά και δεν συγχώρεσε ποτέ είτε δεν έδωσε ειλικρινά τον εαυτό του από φόβο ή ανασφάλεια, δεν αφέθηκε σ' αυτή την ομορφιά χωρίς ανταλλάγματα, αφού δεν κατάφερε να βγει έξω από το Εγώ του ή δεν του συνέβη ποτέ. Δυστυχώς, μόνο όποιος το έχει βιώσει απόλυτα και καθηλωτικά μπορεί να καταλάβει.  
Εδώ οι θεωρίες ωχριούν μπροστά στο βίωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τέχνες και τα γράμματα, η παράδοση και ο πολιτισμός παγκόσμια είχαν πάντα ως βασική τροφή τους τον έρωτα και την αγάπη. 
Το μυστικό τους κρύβεται πίσω από μία και μόνο λέξη: πληρότητα!





Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.g

"Αγαπημένη μου" Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.


Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες...

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.


Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.


Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.


Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.


Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…


Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…


Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.


















@ Ξέρω, θα μου πείτε, όπως λέει και ο λαός: "Σας ζάλισα τον έρωτα"! Μα αν δεν τον ζαλίσουμε και δεν μας ζαλίσει αυτός, ποιος θα το κάνει; Ναι, μπορεί να το κάνει η επιτυχία και το χρήμα, αλλά... ποιο  υπερέχει και μένει τελικά, μόνο η ψυχή είναι πάντα σε θέση να το απαντήσει!
@ Μπορεί, επίσης, ο κόσμος να καίγεται γύρω μας (δεν σταμάτησε και ποτέ), όμως ο έρωτας αποδείχθηκε πάντα ανίκητος στη μάχη...



Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr
Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

20 σχόλια:

  1. Ο έρωτας είναι επανάσταση. Αν σταματήσουμε να τον νιώθουμε είμαστε ήδη νεκροί.
    Καλημέρα φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς έτσι είναι, Μαρία!
      Μια επανάσταση, που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, να βγάλει πλευρές του εαυτού μας, που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Δίνει ζωή και δύναμη!
      Από τη νέκρα γύρω μας κοντεύει να μολυνθεί η ατμόσφαιρα...
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. ..."οι τέχνες και τα γράμματα, η παράδοση και ο πολιτισμός παγκόσμια είχαν πάντα ως βασική τροφή τους τον έρωτα και την αγάπη" και δεν αναρωτιέσαι γιατί; Είναι ο,τι πιο δυσεύρετο, το Ιδανικό που πολλοί αναζητούν, λίγοι όμως το ζουν κι ακόμα λιγότεροι συνειδητοποιούν το πόσο πρέπει να ματώσουν για να το αποκτήσουν.. Θέλει αρετή και τόλμη η Αγάπη.. (κι ο έρωτας, μη σου πω..) Φιλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια σου λένε μεγάλες αλήθειες...
      Θέλει αρετή και τόλμη, αλλά λίγοι την έχουν και αφήνονται σ' αυτή με όλο τους το "είναι"! Αν τα καταφέρει κανείς, αξίζει όσο τίποτε άλλο.
      Φιλιά πολλά, φιλενάδα, και δεν σε ξεχνώ, αλλά... θα έρθει η ώρα!

      Διαγραφή
  3. Έρωτας είναι ακόμα κι ένα μικρό
    ζουζουνάκι που πεταρίζει προς την Άνοιξη
    Τα πάντα είναι ο έρωτας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή είναι η ομορφότερη οπτική, που μπορεί να έχει κανείς για την ζωή και τον έρωτα, Ελένη μου!
      Πολύ σε χαίρομαι, γι' αυτό γράφεις ποίηση!!!

      Διαγραφή
  4. Όσοι αγαπούν ξέρουν πως κάθε μέρα είναι γιορτή. Είναι αυτοί που θα δακρύσουν στους στίχους του Λειβαδίτη, θα συγκινηθούν στις μουσικές του Ψαραντώνη και του Μάλαμα και δεν θα σταματούν λεπτό να ζαλίζονται απ' το μεθύσι του έρωτα. Αν το χάσουμε κι αυτό, είμαστε τελειωμένοι Γλαύκη μου.
    Πολύ όμορφη ανάρτηση! Κλέβω ένα τραγουδάκι αντί για γλυκό και αποχωρώ "ζαλισμένη" ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο με αυτό το συναίσθημα βρίσκουμε τη δύναμη να ξεπερνάμε κάθε δυσκολία, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουμε από σαράντα κύματα.
      Η κοινωνία πάντως ακροβατεί, καθώς σε μεγάλο βαθμό το έχει χάσει αυτό! Έχει χαθεί από τη μνήμη του ανθρώπου το πώς είναι να αγαπά κανείς. Ευτυχώς, υπάρχουν κάποιοι που το θυμίζουν στους άλλους και τότε αρχίζει να φαίνεται μια μικρή λάμψη στα μάτια τους... Σαν να ξυπνάνε από τον ύπνο της Ωραίας Κοιμωμένης!
      Σ' ευχαριστώ, Μαράκι μου!

      Διαγραφή
  5. Γλαύκη μου θα σου πω το εξής.
    Δεν διανοούμαι να υποβαθμίσω τη σημασία και την γενεσιουργό αύρα του έρωτα στη ζωή και στη δημιουργία.
    Από την άλλη, ειδικά σήμερα, δεν θέλω να μιλήσω για έρωτα.
    Επίσης μου έρχονται ερωτήματα στο νου, έννοιες όπως "αγάπη", "έρωτας", έχουν κοινά σημεία ; ποια είναι αυτά ; τι τους χωρίζει, τι τους ενώνει.
    Επίσης αυτό που λέμε Ηδονές των σωμάτων μένει απέξω ; ενοχοποιείται ; ή γίνεται απλή αναφορά στο κεφάλαιο έρωτας.
    Η Δύναμη των ενστίκτων της φύσης παίζει ρόλο και ποιο ;
    Σε ευχαριστώ κορίτσι μου για το λογισμό σου.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για έρωτα μπορούμε να μιλάμε κάθε μέρα, Γιάννη μου, και δεν έχει ανάγκη από επετείους αυτό το συναίσθημα. Είναι ελεύθερο, αναρχικό και πάνω απ' όλα! Δεν αντιστέκεται τίποτε στο πέρασμά του κι αυτός που θα του αντισταθεί ή θα συντριβεί ή θα χάσει μέρος του εαυτού του.
      Σε συζήτηση που είχα κάνει κάποτε για το θέμα του έρωτα και της αγάπης είχα πει ότι ο έρωτας είναι το μωρό και η αγάπη είναι η ντίβα! Το μωρό λειτουργεί με τα ένστικτα και την ικανοποίηση των πρώτων αναγκών, συμμετέχει με όλο του το σώμα στην χαρά, τη λύπη, τον πόνο, ε, κάπως έτσι είναι και ο έρωτας. Η ντίβα έχει επίγνωση του εαυτού της και των δυνατοτήτων της πια, οπότε έχει την ηρεμία, την αυτοπεποίθηση και τη γνώση να απολαύσει σε βάθος τον άλλο. Ξέρει να δίνεται και πώς να δέχεται. Είναι σοφή και ήρεμη δύναμη!
      Η ηδονή είναι παντού και ως φυσική ανάγκη στην ουσία είναι απενοχοποιημένη έτσι κι αλλιώς. Όσοι φοβούνται τον εαυτό τους την ενοχοποιούν, για να κοιμούνται ήσυχοι ή έτσι νομίζουν...
      Ελπίζω να σε κάλυψα με κάποιο τρόπο, αλλά θα ήθελα να πεις τη γνώμη σου. Το κείμενο ήταν απλά μια αφορμή, για να ανοίξει η συζήτηση, οπότε δεν ήθελα να τα λέω όλα (σχεδόν)...
      Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τους προβληματισμούς που έθεσες!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Φυσικά και αυτό το ιστολόγιο θα μιλήσει για τον ανίκητο στη μάχη!!!!!!Φυσικά και ο Έρωτας γιορτάζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε στιγμή.Ύμνος στον έρωτα Γλαύκη μου όπως του αξίζει.
    Αυτή η πληρότητα είναι που κάνει τον έρωτα μαγικό και τρανό
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ γλυκά και ενθουσιώδη τα λόγια σου, όπως του πρέπει του "καψερού"...!!! Τον έχουμε ζαλίσει με τη δυστοκία μας...
      Σ' ευχαριστώ πολύ, Άννα μου!

      Διαγραφή
  7. Ο ερωτας είναι φωτια
    μας καιει ολους μας παραμορφωνει
    Είναι η δικαιολογια του κοσμου
    για την ασχημια του
    Leonard Cohen

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δικαιολογίες ψάχνει εκείνος που δεν παίρνει την ευθύνη των πράξεων του...

      Διαγραφή
  8. Εκείνοι που δεν γνώρισαν τον έρωτα , που δεν αγάπησαν βαθιά δεν έχουν λόγο να γιορτάσουν τίποτα καλή μου !!
    Απλά λίγο με τις καθιερωμένες μέρες αντιδρώ γιατί μου αρέσει να γιορτάζω κάθε μέρα ότι αγαπώ και πέρασε και κύλησε στις φλέβες μου !!! Καλή σου εβδομάδα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο κι εγώ. Δεν συμφωνώ με τις καθιερωμένες μέρες, γατί δεν βρίσκω τον λόγο ύπαρξής τους. Όμως εδώ γράφω πολύ συχνά για αυτά τα συναισθήματα, οπότε ήταν ακόμα μια καλή για μένα ευκαιρία να καταπιαστώ με ένα από τα αγαπημένα μου θέματα!
      Καλό Σαββατοκύριακο, Νικόλ!

      Διαγραφή
  9. Αγάπη και Έρωτας είναι όντως τα δυο πολύτιμα δώρα της ζωής για κάθε άνθρωπο!
    Προσωπικά δεν αντιδρώ με την ημέρα καθώς και τα μαγαζιά να δουλέψουν θέλουν. Αντιδρώ ίσως με όσους νομίζουν ότι με ένα δώρο κάνουν το καθήκον τους και με όσους, αν δεν λάβουν δώρο, θα μελαγχολήσουν!
    Εγώ δηλώνω ερωτευμένη με τη ζωή!
    Σε φιλώ γλυκά

    (το σχόλιο σου στην ανάρτησή μου για την αγάπη των γονιών...υπέροχο!)
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με τα δώρα στη συγκεκριμένη περίσταση είναι τόσο ψεύτικα! Όταν αγαπάς κάποιον, το πιο ωραίο δώρο είναι να του προσφέρεις κάτι μηδαμινής οικονομικής αξίας οποιαδήποτε στιγμή, έτσι απρόσμενα και να τον εκπλήσσεις. Κι αυτό ως ένα μικρό ευχαριστώ για την ύπαρξή του και μόνο!
      Μια χαρά σε βρίσκω...!!!

      (Σ' ευχαριστώ πολύ για την αναφορά σου στο σχόλιο. Σε επόμενη ανάρτηση θα έχω ένα πιο εξειδικευμένο άρθρο για τους γονείς, όπου θα παραπέμπω και στη δική σου!)
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Α είμαι πολύ πίσω σε όλα, δεν υπάρχει πιο ακατάλληλο άτομο από εμένα για να μιλήσω για τέτοια θέματα. Είμαι όπου φυσήξει ο άνεμος. Αυτά τα πολύ ρομαντικά που πάνα περιγράφεις μόνο στιγμιαία σαν φλασιές τα νιώθω. Εμένα ας πούμε με συγκινεί αφάνταστα το μεγαλείο της φιλίας. Εκεί με παίρνουν τα ζουμιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μεγαλείο της φιλίας είναι επίσης απίστευτα ρομαντικό για τη σημερινή εποχή! Όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να δημιουργεί δυνατές και ουσιαστικές φιλίες, τότε μπορεί να σταθεί σε αντίστοιχο ύψος και βάθος σε μια σχέση ερωτική ή δυνατής αγάπης!
      Το ζήτημα είναι να μην φοβάται κανείς να ζήσει και τα δυο...

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.