Οδοιπορικό στο κέντρο της Αθήνας

Ευτυχώς, έφτασε λαχανιασμένη η Αρσινόη από την βόλτα της στο κέντρο της Αθήνας, για να σας γλιτώσει από τον "βομβαρδισμό" βραβείων κι εμένα από το συνεχές τρέξιμο, καθώς... δεν προφταίνω! Τι να λέμε τώρα... Πάμε παρέα της να απολαύσουμε μια βόλτα  στο γλυκόπικρο άστυ μας...

@ Η Αρσινόη επέλεξε σήμερα μια φίλη της - στην πραγματικότητα φίλη - τη Μαριέττα Δελώτη, να μας συντροφέψει μουσικά σε αυτό το οδοιπορικό. Μια εξαιρετική φωνή! 

@ Οι εικόνες επιλεγμένες από μένα μέσα από την Google.

Σήμερα λέω να σας πάρω για μια πρωινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Είναι κάτι που με κάθε ευκαιρία κάνω με έναν πολύ καλό φίλο. Άλλοτε για να αγοράσουμε βιβλία ή μπαχαρικά, άλλοτε για να ψάξουμε για κάποιο ανταλλακτικό ή εξειδικευμένο αντικείμενο.  Τις περισσότερες φορές ο φίλος μου δεν είναι απλά συνοδοιπόρος ,αλλά κυρίως ξεναγός καθώς γνωρίζει όλες τις τρύπες και τα μαγαζάκια για ό,τι θελήσεις, από τρόφιμα μέχρι σπάνια αντικείμενα. Οι αγορές όμως για μένα στην πραγματικότητα είναι μια πρόφαση για να περιηγηθώ στο κέντρο της πόλης, όπου κάθε φορά προσέχω κάτι διαφορετικό στα ήδη ειδωμένα κτήρια ή πολύ συχνά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο. Σήμερα θέλουμε να αγοράσουμε κάποια γαλλικά βιβλία, μπλοκ σχεδίου και μπαχαρικά. Αυτά μας καθορίζουν τη διαδρομή μας.

Ξεκινάμε λοιπόν από το γαλλόφωνο βιβλιοπωλείο Le livre ouvert στη Σόλωνος με την πολύ πλούσια συλλογή του από γαλλικά βιβλία και κόμικς. Εδώ ο φίλος μου, αν και δεν είναι γαλλόφωνος, ενθουσιάζεται  βρίσκοντας νέες εκδόσεις στα γαλλικά ,των κόμικς που διάβαζε μικρός. Κατεβαίνουμε τη Σόλωνος με τα μικρά και μεγαλύτερα βιβλιοδετεία, όπου μπορείς να κάνεις δερματόδετο όποιο βιβλίο θελήσεις και κατευθυνόμαστε στη Στουρνάρη με τα καταστήματα με είδη σχεδίου. Κάνουμε μια στάση και αποφασίζουμε να ρίξουμε μια ματιά στον Κατσαχνιά στη Γ΄Σεπτεμβρίου  για κάτι καλύτερο. Εδώ  πραγματικά εκπλήσσομαι  βλέποντας πόσοι άνθρωποι ζωγραφίζουν, αν κρίνω από τη διόλου ευκαταφρόνητη πελατεία του στις 9:30 το πρωί. 

Συνεχίζουμε για την οδό Αθηνάς, την αυλή των θαυμάτων, όπως μου έλεγε μικρή ο πατέρας μου, εξαιτίας της πανσπερμίας και της διαφορετικής σύστασης του πληθυσμού που τη διασχίζει ή δραστηριοποιείται εδώ. Η κρίση έχει αφήσει την σφραγίδα της και σε αυτόν τον πολύβουο δρόμο. Αρκετά κλειστά  καταστήματα και διαφορετικές χρήσεις χώρων. Είναι γεγονός ότι τόσο στην Αθηνάς όσο και στα γύρω στενάκια μπορεί να βρει κανείς ό,τι χρειαστεί. Η αλλαγή στη σύσταση του πληθυσμού κατά τόπους είναι ορατή. Περνάμε από το κτήριο του Δημαρχείου ,την πλατεία Κοτζιά και βλέπουμε το κτήριο της Εθνική Τράπεζας στην Αιόλου. Στην πλατεία αυτή θυμάμαι μικρή να συγκεντρώνονται ανά ομάδες τόπους τόπους διάφοροι για να παίξουν τον παπά ή να δουν τον τελευταίας τεχνολογίας πατατοκαθαριστή ή κόπτη λάχανου. 

Λίγο πριν τη Βαρβάκειο αγορά μας τραβά το ενδιαφέρον ένα πολύ μοντέρνο και καθαρό ταχυφαγείο με εδέσματα ελληνικής κουζίνας. Μπαίνουμε μέσα από περιέργεια να δούμε τι περιλαμβάνει ο κατάλογος. Είναι πολύ νωρίς κι έτσι δεν έχουν προλάβει να ετοιμασθούν όλα τα πιάτα. Μέσα από τις προθήκες όμως βλέπουμε όλη τη γκάμα των οσπρίων, αρκετά λαδερά, σουτζουκάκια . Μοιάζει καλή προσπάθεια από νέους ανθρώπους. Αφού χαζέψουμε τις τιμές των λαχανικών και φρούτων της Βαρβακείου , στην οποία αντίθετα με τις λαϊκές αγορές τα προϊόντα είναι «μη μου άπτου», καθώς δεν σε αφήνουν να αγγίξεις τίποτα , κατευθυνόμαστε  στην  Ευριπίδου. Σήμερα δεν θα μπούμε στην κρεαταγορά και την ψαραγορά. Οι φωνές όμως προώθησης των προϊόντων φτάνουν στα αυτιά μας. 

 

Στρίβουμε λοιπόν στην  Ευριπίδου  και για πολλοστή φορά βλέπουμε το νεοέλληνα καταναλωτή-ψηφοφόρο , έρμαιο της πλύσης εγκεφάλου της τηλεόρασης. Εδώ συμβαίνει το εξής ενδεικτικό για τη συμπεριφορά και την εγκεφαλική  λειτουργία του νεοέλληνα. Ενώ δηλαδή στο δρόμο αυτό και σε μικρή απόσταση μεταξύ τους υπάρχουν γύρω στα έξι καταστήματα μπαχαρικών , οι περισσότεροι πάνε μονοκούκι στο ένα, σχηματίζοντας ουρά μέχρι την Αθηνάς. Περιμένουν καρτερικά σε μια ουρά, που μπορεί να φτάνει τα πενήντα με εξήντα άτομα, για να ψωνίσουν από το κατάστημα που έδειξε η Μενεγάκη στο πρωινάδικο. Τους αφήνουμε στη μοίρα τους και πηγαίνουμε απέναντι για πράσινο πιπέρι και  κανέλλα . Ελληνικό σουσάμι όμως πουθενά!

Κατεβαίνοντας την Ευριπίδου μας τραβά την προσοχή ένα μαγαζάκι με ξηρούς καρπούς. Έχει  ελληνικό φυστίκι αράπικο που μόλις έχει ξεφουρνίσει.  Αγοράζουμε από μισό κιλό. Παρακάτω θα το μετανιώσουμε , γιατί είναι μπαγιάτικο και ξαναφουρνισμένο. 

Στρίβουμε στην Αγίου Δημητρίου και στη γωνία με την Αθηνάς Παλλάδος βλέπουμε ένα παλιό σπίτι , σχετικά πρόσφατα ανακαινισμένο με ένα ωραίο τζαμωτό  στον όροφο . Σήμερα είναι επαγγελματική στέγη. Απέναντί του για πρώτη φορά προσέχω την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Ψυρρή, χτισμένη επί Όθωνος το 1845,με το ωραίο προαύλιο. Λίγο πιο κάτω παρατημένα στη φθορά του χρόνου και μισογκρεμισμένα σπίτια μαρτυρούν ωραίες στιγμές του παρελθόντος μιας Αθήνας που κατοικείτο ακόμη και στο κέντρο, μιας εποχής καλαισθησίας  που έδωσε σκυτάλη στο σύγχρονο κιτς. Πλησιάζω για να δω πως ήταν μέσα, έτσι όπως έχουν γκρεμιστεί οι τοίχοι και βλέπω το εσωτερικό σε τομή. Μια ωραία ξύλινη  εξώπορτα με λεπτοδουλεμένα σιδερένια κάγκελα κρατά με αλυσίδα τα μπάζα μιας ζωής που έφυγε χωρίς να αφήσει απογόνους που να νοιάζονται για τη συνέχεια όσων έχουν κληρονομήσει. 

Ξαναανεβαίνουμε στην Αθηνάς και χαζεύουμε στη βιτρίνα του τυροπιτάδικου με πόση μαστοριά ανοίγουν το φύλλο μπροστά στα μάτια των περαστικών. Απίστευτες κινήσεις , που κάνουν το φύλλο στα χέρια τους να ανοίγεται σαν  πλαστική μεμβράνη, όταν το τραβούν. Δεν ξέρω ποιο είναι το είναι το μυστικό , αλλά πολύ φοβάμαι αυτή η απροσδιόριστης σύστασης λιπαρή ουσία σαν φυτίνη, στην οποία βουτά κάθε λίγο τα χέρια του. Να μου λείπει! Περνάμε βιαστικά το κατάστημα με τα είδη ιππασίας, πιο κάτω  με τα γυαλικά, δίπλα με τα εργαλεία και σταματάμε σε ένα άλλο με παραδοσιακά ελληνικά είδη τροφίμων .Μπαίνουμε  μέσα για να δούμε αν έχει φέρει αλεύρι Λήμνου και βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη μιας διαφορετικής ξενάγησης. Εδώ ένας ξεναγός παρουσιάζει ελληνικά προϊόντα και μιλά με ενθουσιασμό και λεπτομέρειες σε μια ομάδα αμερικανών ,που μαγεμένοι δοκιμάζουν ελιές ,πατέ ελιάς, τυριά , ούζο και στο τέλος γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού. Διακρίνω στην έκφρασή τους την ευχαρίστηση από αυτή τη γευστική περιπλάνηση. Ζητούν μάλιστα να αγοράσουν πολλά από αυτά που δοκίμασαν.

Νομίζω όμως ότι έχουμε αγοράσει αυτά που θέλαμε. Η ώρα έχει περάσει. Κατευθυνόμαστε λοιπόν στη στοά του Αττάλου, πίνουμε νερό από τη βρύση δίπλα από την είσοδο και περνάμε απέναντι να ξαποστάσουμε και να φάμε το κουλούρι μας κάτω από τον πλάτανο στο προαύλιο του Αγίου Φιλίππου, απομονωμένοι από τα στυλιζαρισμένα και με δήθεν couleur local καφεστιατόρια και σίγουρα χωρίς να περνά από πάνω μας το ενοχλητικό τραινάκι που κάνει το γύρο της Πλάκας.  Σειρά έχει το μετρό του Μοναστηρακίου.  Η βόλτα μας κάπου εδώ τελειώνει.

Κάθε φορά που περπατώ στην Αθήνα σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν αν με πρόγραμμα και συντονισμό , είχαμε επισκευάσει-συντηρήσει-διατηρήσει  όλα αυτά τα ωραία κτήρια , καταστήματα και οικίες . Αν δεν είχε αφεθεί στη μοίρα της εγκατάλειψης και της βρωμιάς. Σίγουρα θα ήταν η ωραιότερη πόλη να ζεις κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, να περπατάς και να αφουγκράζεσαι τα βήματα των προγόνων σου, να συγκινείσαι ακούγοντας τους ψίθυρους του παρελθόντος. Την επόμενη φορά θα πάμε βόλτα στα πέριξ της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Θέλω πολύ να επισκεφθώ και τα Πετράλωνα. 

Γεια σας  κι ευχαριστώ για την παρέα!