Ο κύριος Μιχαλάκης και οι χαρές της ζωής

Όταν η τρίτη ηλικία δεν το βάζει κάτω...

Η Αρσινόη θα μας αφηγηθεί την πρώτη ιστορία από "Το Ημερολόγιο ενός ταξιτζή"! Λέω την πρώτη, διότι μάλλον θα υπάρξει συνέχεια...

Ο κύριος Μιχαλάκης και οι χαρές της ζωής

Απόγευμα Δευτέρας στο λιμάνι της Ραφήνας. Ένας άνδρας γύρω στα πενήντα ,ψηλός , καλοβαλμένος,  με το πουκάμισο και τη γραβάτα του περιμένει όρθιος μπροστά από ένα ταξί. Είναι ο Λουκάς ,ο οδηγός του ταξί που μετά από μια τρίωρη αναμονή στην πιάτσα , έφτασε επιτέλους η σειρά του να επιβιβάσει . Έχει πάρει όλη τη ζέστη του μεσημεριανού ήλιου, αλλά τίποτα δεν το δείχνει στην εμφάνισή του. Ίσως η αύρα της θάλασσας που τόσο αγαπά να τον έχει βοηθήσει σε αυτό.

Το καράβι από τις Κυκλάδες μόλις έχει φτάσει και οι επιβάτες του ξεχύνονται βιαστικοί στην προβλήτα. Οι περισσότεροι παίρνουν θέση περιμένοντας κάποιο δικό τους με το αυτοκίνητο να βγει, άλλοι κατευθύνονται στη στάση του Κτελ και κάποιοι πηγαίνουν προς την έξοδο. Μια κυρία μεγάλης ηλικίας με μπεζ παντελόνι , εμπριμέ πουκάμισο με γαλάζια και ροζ λουλουδάκια και λευκό καπελίνο προχωρά με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα προς τη μεριά του Λουκά. Που και που γυρίζει πίσω το κεφάλι της σαν κάποιο να ψάχνει. Έχει ύφος χαρούμενο και χαμογελαστό σαν την άνοιξη προχωρημένης ηλικίας. Πλησιάζει στα δύο μέτρα το Λουκά και στέκεται. Μια τον κοιτάζει χαμογελώντας και μια κοιτάζει προς το καράβι. Αφήνει να περάσουν έτσι δυο λεπτά και απειλούμενη από την παρουσία κι άλλων ταξιδιωτών που πλησιάζουν προς την πιάτσα , τον ρωτά:
-Είστε ελεύθερος , μπορείτε να με πάτε μέχρι την Αθήνα; Μόνο που θα περιμένουμε και δύο φίλες μου.
-Ευχαρίστως, περάστε παρακαλώ.

Οι φίλες δεν άργησαν να φανούν. Σε λίγο εμφανίστηκαν κρατώντας από ένα μικρό σακ βουαγιάζ η καθεμιά. Η μία ήταν κοντούλα και αδύνατη , με βαμμένο καστανό κοντό μαλλί . Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα και μιλούσε δυνατά με μια συνομήλικη της μαυροφορεμένη με γκρίζα μαλλιά. Καλησπέρισαν το Λουκά , ο οποίος πήρε τις αποσκευές τους και της έβαλε στο πορτ μπαγκάζ. Μπήκαν στο ταξί. Η πρώτη κυρία με το άσπρο καπελίνο κάθισε μπροστά . Το αυτοκίνητο ξεκίνησε αφήνοντας πίσω του το λιμάνι .
-Μήπως θέλετε να βάλουμε το αιρ κοντίσιον; Έχει αρκετή ζέστη σήμερα. Κάθεστε αναπαυτικά πίσω , να κάνω λίγο μπροστά το κάθισμά μου; Ρώτησε ο Λουκάς.
-Α, δεν είστε μόνο όμορφος, είστε και ευγενικός! σχολίασε η μπροστινή . Δίκιο δεν έχω κορίτσια, απευθύνθηκε στις φίλες της.
-Πάντα έτσι εξυπηρετικός είστε με όλους; είπε χαμογελαστά η κυρία με το βαμμένο μαλλί.
-Πρέπει να αισθάνεστε άνετα , απάντησε χαμογελώντας ο Λουκάς. Εκτός αυτού είστε κι εσείς τόσο πρόσχαρες κι ευγενικές! Πού θέλετε να σας πάω;
-Όπου θέλετε! Έτσι ωραία που τα λέτε , πηγαίνετέ μας όπου θέλετε είπε γελώντας δυνατά η μαυροφορεμένη.

Κι αμέσως άρχισαν να μιλούν και να γελούν σχολιάζοντας κάποιο Μιχαλάκη.
-Τον είδες πως ξανάνιωσε; Πηγαίνουν κι εκδρομούλες . Σίγουρα πήγαν και διακοπές σε κάποιο νησάκι. Πώς της κρατούσε όμως το χέρι ! Σαν πιτσουνάκια.. . Έλεγε η μία , συμπλήρωνε η άλλη και δώστου χαχανητά και παλαμάκια .

Η μπροστινή κυρία γύριζε πίσω κάθε λίγο και μετά κοιτούσε και το Λουκά που οδηγούσε.
-Κορίτσια δεν είναι σωστό να μιλάμε όλη την ώρα , τον ζαλίσαμε τον άνθρωπο. Τουλάχιστον ας του πούμε περί τίνος πρόκειται , μην μας περάσει για σαχλές, πρότεινε η μαυροφορεμένη. Πέστα εσύ Μυρσίνη μου, είπε στην μπροστινή. Έλα πέστα εσύ , που τα λες κι ωραία.
-Δεν συστηθήκαμε . Εγώ είμαι η Μυρσίνη , η κυρία με τα μαύρα η Φιλιώ και με το γαλάζιο φόρεμα η Νανά. Εσάς πως σας λένε;
-Χαίρω πολύ! Λουκά ,αλλά πρώτα πρέπει να μου πείτε που θα πάμε.
-Στη Σπετσών στην Κυψέλη κύριε Λουκά . Μένουμε όλες στο ίδιο στενό, είπε η Νανά.

Η Μυρσίνη αφού τέλειωσε με τις συστάσεις ξεκίνησε:
-Ξέρετε είχαμε πάει στη Άνδρο για τριήμερο με τις φίλες μου κι εκεί σε μια ταβερνούλα συναντήσαμε τον κύριο Μιχαλάκη, έναν γνωστό μας από το ΚΑΠΗ να συνοδεύεται από τρυφερή ύπαρξη. Δεν του μιλήσαμε βέβαια , να μην του χαλάσουμε τα μέλια. Οι άλλες δύο χαχάνισαν επαυξάνοντας. Και συνέχισε . Ο κύριος Μιχαλάκης είναι 78 ετών και πριν από έξι μήνες έχασε τη γυναίκα του.
-Αυτή δεν τα κατάφερε σαν εμάς! Συμπλήρωσε η Φιλιώ. Συνέχισε Μυρσίνη μου.
-Μας άφησε χρόνους λοιπόν η Αμαλία. Ο Μιχαλάκης την αγαπούσε πολύ και όλοι φοβηθήκαμε ότι θα πέσει σε κατάθλιψη. Σταμάτησε για ένα διάστημα να έρχεται στο ΚΑΠΗ και τον χάσαμε. Ώσπου μια μέρα κατεβαίνοντας τη Φωκίωνος Νέγρη τον συνάντησα να κάθεται σε μια καφετέρια με μια πενηντάρα νταρντανογυναίκα με σπαστό βαμμένο μαλλί και κατακόκκινα χείλια. Με χαιρέτησε και μου σύστησε τη Λίτσα. Από τότε άρχισε να ξαναέρχεται στο ΚΑΠΗ. Μάλιστα στις εκδρομές που πηγαίναμε έφερνε μαζί του και τη Λίτσα , την οποία την πρόσεχε σαν τα μάτια του. Δεν άντεξα όμως και μια μέρα που ήρθε μόνος του, του έπιασα την κουβέντα. Ξέρετε πώς τα λέμε τώρα εμείς της τρίτης ηλικίας!

-Τι να σου πω Μυρσίνη μου. Κακό πράγμα η μοναξιά. Την Αμαλία μου την αγαπούσα και τη σεβόμουνα. Κορώνα στο κεφάλι μου την είχα , όσο ζούσε. Αλλά η ζωή χωρίς σεξ είναι δύσκολη. Και μπορεί η Αμαλία μου να ήταν καλή σύζυγος και νοικοκυρά και να με φρόντιζε, αλλά το κρεβάτι που κάνει η Λίτσα….. Τι να κάνω , πόσα χρόνια μου έμειναν, να μην χαρώ όσο με κρατάνε τα πόδια μου, μου εκμυστηρεύθηκε ο Μιχαλάκης.
-Τι να του πεις; Μήπως έχει άδικο; Αντέχει κανείς χωρίς σεξ, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται ,ρώτησε χαμογελώντας η Μυρσίνη το Λουκά
-Δίκιο έχει ο κύριος Μιχαλάκης . Άλλωστε το σεξ είναι το αλατοπίπερο της ζωής συμφώνησε ο Λουκάς .
-Αφήστε κύριε Λουκά, μας τον έφαγε τον κύριο Μιχαλάκη η Λίτσα, είπε η Νανά. Κι είναι και κοτσονάτος!
-Με τη Λίτσα τον συναντήσαμε στην Άνδρο σε τρυφερό τετ α τετ, πρόσθεσε η Φιλιώ. Που να τον ενοχλήσουμε! Όμως κι εκείνη ντύνεται σα λατέρνα. Είπαμε βρε παιδάκι μου. Κι εκείνο το κραγιόν, απευθύνθηκε στις άλλες δύο.
-Τι να κάνουμε , κορίτσια , ο καθένας με το στυλ και το γούστο του! Μην κοιτάτε εσείς που είστε καλοντυμένες , τις κολάκευσε ο Λουκάς κι εκείνες κορδώθηκαν όλο ικανοποίηση.

Σε λίγο το ταξί έφτασε στον προορισμό του. Ο Λουκάς τούς άνοιξε τις πόρτες και τις βοήθησε με τις αποσκευές τους.
-Μυρσίνη , πάρε την κάρτα του κυρίου Λουκά . Όταν είναι να πάμε στην Ερμιόνη, αν μπορεί, να μας πάει εκείνος. Είναι τόσο καλός οδηγός κι ευγενικός!
-Με μεγάλη μου χαρά, είπε ο Λουκάς. Να μου πείτε και τα νέα του κυρίου Μιχαλάκη!

 @ Εικόνες και μουσική επιλογές δικές μου κι ελπίζω να περάσατε όμορφα με την ιστορία της Αρσινόης. Τη δική μου γνώμη θα την πω στα σχόλια...