Μια αλλόκοτη εικόνα ήρθε και στάθηκε φαρδιά πλατιά, σαν χοντρή σφραγίδα του Δημοσίου, σ' ένα από τα "μονοπάτια" του νου. Συνέβη έτσι ξαφνικά μέσα στη ροή της καθημερινής σχολικής ρουτίνας ταράζοντας την ψυχή, αναδεύοντας μνήμες και εικόνες του μέλλοντος, που έχει πλάσει ήδη η φαντασία.
Πρωινή υποδοχή, λοιπόν, στην τάξη των πιο εύθραυστων πλασμάτων σε τούτη τη γη μα ταυτόχρονα και τόσο δυνατών. Εισέρχονται ένα-ένα ήσυχα, σιωπηρά και ίσα που ακούγεται το "Καλημέρα", καθώς ο ήχος εμποδίζεται. Κάθονται στις θέσεις τους ακίνητα και πάλι σιωπηρά. Στέκονται αραιά στην αίθουσα - αφού δεν έχουν φτάσει ακόμα όλα - σαν αγάλματα. Η στιγμή "παγώνει" στη μνήμη, νεκρική σιγή, "παγωμένη" εικόνα. Μόνο τα μάτια που είναι εκτεθειμένα στο φως της ημέρας έχουν να μοιραστούν πολλά, όσα δεν εκφράζει το στόμα σ' εκείνη την ολιγόλεπτη αναμονή. Όμως ο "πάγος" και η ακινησία ανήκουν στα νεκροταφεία. Κάποιος οφείλει να "σπάσει" την ανατριχιαστική σιωπή...
Η αγαπημένη τους ενήλικη φιγούρα, που στέκει χαμένη στις σκέψεις της για ελάχιστα λεπτά με ένα "πλάκωμα" στην καρδιά - μην ξεχνώντας όμως ποιος είναι ο ρόλος της - φέρνει τη ζεστασιά στην ατμόσφαιρα με ένα σπιρτόζικο αστείο, όπως ξέρει πολύ συχνά να κάνει. Σε λίγο η αίθουσα γεμίζει και η ζωντάνια καταλαμβάνει τον χώρο - σχεδόν σαν άλλοτε...
Παρόλα αυτά η εικόνα εκείνης της πρωινής σιωπής αφύπνισε όσα προσπερνούσε η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις της, αλλά δεν έλεγε να "σβήσει" από το μυαλό για τις επόμενες μέρες, έτσι απλά κι εύκολα σαν τον μαρκαδόρο από τον λευκό πίνακα.
Ο νους "παίζει" περίεργα παιχνίδια σαν της ζωής εκείνα τα παράξενα και άγρια μαζί!
Υ.Γ.
Ετούτα τα εύθραυστα πλάσματα - μικρότερα και μεγαλύτερα - μένοντας σιωπηρά και ακίνητα είναι πιο βολικά και συμφέρουν, ειδάλλως χαρακτηρίζονται "παράσιτα", "αλητάκια" κι άλλα "κομψά" κοσμητικά επίθετα, τα οποία με άνεση ξεστομίζονται και αποτυπώνονται στις γνωστές "ταμπέλες" - που κάποιοι κατέχουν καλά την "τέχνη" τους!
@ Ως μουσική επιλογή θα ταίριαζε το κλασικό και πολύ αγαπημένο... (κλικ).
Όμως, θα κάνω την ανατροπή και θα συνοδεύσω τις παραπάνω σκέψεις με μουσικά κομμάτια, που αφορούν πάλι τις ευαίσθητες ψυχές, οι οποίες σε κάποια φάση της ζωής τους ίσως χάσουν τον δρόμο τους και τη δύναμη τους σ' έναν κόσμο που θέλει με ασίγαστο πάθος να περάσει σαν οδοστρωτήρας επάνω τους.
Τα ....αλητάκια λοιπόν! Και οι πνευματικοί τους δάσκαλοι. Ένα σμάρι σε μια αγκαλιά. Παραδομένο στην αισθητική και πολιτική αγυρτία της Δεξιάς και των παραφυάδων της. Ωμά να τα λέμε τα λόγια, όπως είναι. Γιατί τίποτα δεν άλλαξε στη λογική τους και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στο ελάχιστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί είναι.
Η εικόνα που μας έδωσες γεμάτη συναισθήματα Γλαύκη μου, που αν δεν είσαι εκπαιδευτικός δεν μπορείς να νιώσεις.
Την καλησπέρα μου.
Το σχόλιό σου υπέροχο και δεν θα προσθέσω τίποτα. Η δουλειά τους (και μόνο) να γίνεται πάση θυσία.
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια, Γιάννη μου.
Το σκεφτόμουν πολύ έντονα αυτό, πώς δηλαδή θα είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο με τα παιδιά φασκιωμένα και φοβισμένα. Πώς να κοιτάξεις στα μάτια αυτά τα παιδιά και τι να τους πεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω αυτό το "πάγωμα" που περιγράφεις και την ευθύνη που βαραίνει στους ώμους όλους τους εκπαιδευτικούς. Ειδικά, αυτή τη χρονιά, που καλούνται εκτός όλων των άλλων, να γίνουν και ψυχοθεραπευτές για όλες αυτές τις υπάρξεις.
Συνυπογράφω μέχρι κεραίας το υστερόγραφό σου.
Η ντροπή είναι πολύ λίγη για να χαρακτηρίσει το απύθμενο θράσος τους!
Τους μιλάς με ειλικρίνεια, εκφράζοντας το πώς αισθάνεσαι κι έπειτα κοιτάς να τους φτιάξεις την ημέρα (την κάθε μέρα) με πίστη και όνειρα για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
ΔιαγραφήΗ ευθύνη, Μαρία μου μεγάλη και είμαστε μόνοι σε όλα και μας την έχουν στημένη επίσης στη γωνία, πάντα για να γίνει η δουλειά τους και μόνο. Συνηθισμένοι και εξασκημένοι είμαστε να τα καταφέρνουμε σε κάθε συνθήκη, όμως τώρα έχουμε να παλέψουμε και με το αλλοπρόσαλλο από παντού...
Σε φιλώ.