Οι ακροστιχίδες έμειναν να φωνάζουν

Μια ακόμη ακροστιχίδα για όλα εκείνα που εμπρός τους τα μάτια θέλουν να παραμένουν ερμητικά κλειστά.

 

Ακολούθησε, λένε, όσα με πόνο και αγωνία σου ψιθυρίζει η ψυχή σου.

Προτιμότερο θα ήταν να στα κραυγάζει, για να συνέλθεις.

Ρε, άνθρωπε, πλέον κωφεύεις στα άγρια καλέσματα των βαρβάρων.

Άραγε, το έχεις αναλογιστεί ή μήπως δεν υφίσταται ούτε ως υποψία;

Ξόανο παραδομένο στέκεσαι εκεί στην άκρη του δρόμου ή του καναπέ.

Ιδιαίτερα μαθήματα, μάλλον, απαιτούνται να θυμηθείς ποιος είσαι.

Αφέθηκες με καθολική υποταγή στον εκβιασμό, στην εξαπάτηση.

 

Τελικά, "τι ψυχή θα παραδώσεις" ως μωρός πολίτης μιας κοινωνίας που βουλιάζει;