Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ δήλωσε κάποτε για την αντίσταση των Ελλήνων:
"Την ιδέα που έχουμε για την ελευθερία την οφείλουμε στην Ελλάδα, μαζί με πολλές άλλες, που κάνουν τον άνθρωπο περήφανο. Γι' αυτό βεβαίως η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα υπήρξε γι' αυτούς που με περιβάλλουν και για μένα τον ίδιο το πιο σπαρακτικό σύμβολο των όσων υποφέρουμε πέντε ολόκληρα χρόνια. Αλλά ταυτόχρονα διατηρήσαμε στην καρδιά μας την ανάμνηση και το παράδειγμα του εκπληκτικού Αλβανικού Πολέμου. Η Ελλάδα μετά την Ισπανία, μας δίδαξε, μέσα στην οργή και στην πίκρα, πως μπορείς να έχεις δίκιο και να νικηθείς. Αλλά η Ελλάδα είναι η πρώτη που έκανε να κατανοήσει ο κόσμος πως οι άνθρωποι της ελευθερίας μπορούσαν να είναι επίσης και οι άνθρωποι του θάρρους και πως καμιά ήττα δεν ήταν αιώνια. Αυτός ο μικρός λαός αποδείχτηκε ισάξιος με το καταπληκτικό παρελθόν του."
Πηγή: Ιστορία Στ΄Δημοτικού, Β.Μ., σελ.210
Είχε πει ακόμη το πολύ γνωστό:
"Έχουμε εξορίσει την ομορφιά, ενώ οι Έλληνες είχαν πάρει τα όπλα γι' αυτήν".
Μετά τα παραπάνω γεννήθηκαν και πάλι τα ερωτήματα που ακολουθούν:
Τελικά, πόσο είναι σε θέση πλέον οι Έλληνες να κάνουν τον άνθρωπο περήφανο, πόσο μπορούν να αποδειχτούν ισάξιοι με το σπουδαίο παρελθόν τους;
Πώς γίνεται να αγωνιστούν ξανά για την ομορφιά, όταν έχουν χαθεί μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ασχήμιας κι έμαθαν πια να ζουν σ' αυτά;
@ Ένα μουσικό κομμάτι σε επανάληψη εδώ, όμως ταιριάζει, και όπως είπε ο Πασχαλίδης, λίγο πριν το ερμηνεύσει σε κάποια συναυλία, αυτό το τραγούδι είναι σαν προσευχή, οπότε όσες φορές και αν το επαναλάβεις θα είναι πάντα ωφέλιμο!
(Όσο και να μην συμπαθώ τον ερμηνευτή του, δεν βρήκα κανέναν να το αποδίδει καλύτερα...)
Καλησπέρα Γλαύκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πάμε να απαντήσουμε σε ένα σημαντικό αγωνιώδες ερώτημά σου καλή μου φίλη συμμεριζόμενοι την ανησυχία σου.
Ρωτάς "πόσο είναι σε θέση πλέον οι Έλληνες να κάνουν τον άνθρωπο περήφανο"
Να μεταφερθούμε τώρα στο 1940. Θυμάσαι τον Μεταξά; Τον φασισμό; Τον Μανιαδάκη; Τους φασίστες; Την ΕΟΝ; Τους Εγκληματίες;
Αργότερα, θυμάσαι τους δοσίλογους, τους μαυραγορίτες, τους Χίτες, τους Ταγματασφαλίτες;
Όλοι αυτοί ήταν Έλληνες Γλαύκη μου.
Θυμάσαι τους αγωνιστές; τους μαχητές των βουνών και τους μάρτυρες των αποσπασμάτων; Και αυτοί ήταν Έλληνες επίσης.
Άρα, καλή μου φίλη. Πάντα σε κάθε εποχή, σε κάθε τομή της χρονικής στιγμής υπάρχει το μαύρο αλλά υπάρχει και το φωτεινό.
Και υπάρχει και τώρα Γλαύκη μου.
Οι χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο στη δίκη των εγκληματιών, έκαναν τη δική τους παρέλαση για την 28η Οκτώβρη Γλαύκη.
Και αυτοί οι άνθρωποι είναι παρόντες και έτοιμοι να μας κάνουν ξανά περήφανους. Όπως τότε.
Να έχεις πίστη και πάθος καλή μου.
Τα φιλιά μου.
Ναι, Γιάννη, πάντα ήταν έτσι.
ΔιαγραφήΑπό αυτό το φωτεινό προσπαθούμε να πιαστούμε, για να αντέχουμε όλη την κατρακύλα. Εννοείται ότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι από μια χούφτα ανθρώπων ξεκινούσαν όλα, όταν εκείνοι δεν έχαναν την πίστη τους στα πιο υψηλά ιδανικά, φτάνοντας συχνά μέχρι τέλους.
Υπάρχουν απλά στιγμές που τα βλέπω όλα μαύρα.
Σ' ευχαριστώ.
Και εγώ Γλαύκη μου, δεν στο κρύβω. Πολλές φορές. Δεν μπορείς να το αποφύγεις αυτό. Είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Απλά πρέπει να βγάζεις όσο μπορείς τα θετικά στοιχεία της σκέψης σου.
ΔιαγραφήΤο παλεύουμε!
ΔιαγραφήΟ Γιάννης έδωσε την απάντησή του και θα συμφωνήσω μέχρι κεραίας μαζί του. Έχοντας κοινές αγωνίες για το παρόν και το μέλλον μας, κρατάω ζωντανή την ελπίδα πως υπάρχει πάντα αυτός ο υγιής ιστός της κοινωνίας μας, που τη δεδομένη στιγμή, θα ορθώσει λόγο και ανάστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμβληματικό τραγούδι, με την ίδια υποσημείωση βέβαια για τον ερμηνευτή του 😉
Αυτό ελπίζω και εύχομαι κι εγώ, Μαρία.
ΔιαγραφήΔεν μπορείς να φανταστείς πώς αναμένω αυτή την ώρα, εκτός αν δεν προλάβω να το δω. Μου αρκεί να το δει το παιδί μου.
Δεν υπάρχει καλή διάθεση δυστυχώς.
Να είσαι καλά.