Κι όμως υπάρχουν και τα "αζήτητα"...

Το θέμα σήμερα θα μας πάει σε μια άλλη εποχή, όπου ακόμη οι άνθρωποι αλληλογραφούσαν μέσω κανονικού ταχυδρομείου. Ναι, τότε που έπαιρναν χαρτί και στυλό και αποτύπωναν πάνω σ’ αυτό τα νέα τους, πλήθος από σκέψεις και συναισθήματα, εξομολογήσεις, ευχές, καημούς κι επιθυμίες. Τότε που η αναμονή μιας επιστολής σήμαινε πολλά, όπως και η προετοιμασία της. Φυσικά, λόγω του χρόνου που χρειαζόταν να γίνει η παράδοση και η αντίστοιχη ανταπόκριση, τα νέα γίνονταν παλιά... ή είχε χαθεί ήδη ο στόχος, ειδικά αν η απόσταση ήταν μεγάλη.

Επιπλέον, στη διαδρομή μπορούσαν να συμβούν διάφορα, με αποτέλεσμα να ήταν αμφίβολη η παραλαβή του γράμματος. Επιστολές χάνονταν κατά τη διάρκεια της μεταφοράς ή ακόμη ο παραλήπτης να ήταν προς αναζήτηση για ποικίλους λόγους. Τα ταχυδρομεία ήταν και είναι υπεύθυνα να εκτελέσουν την αποστολή τους μέχρι τέλους, προσπαθώντας να βρουν τον αποδέκτη με κάποιον τρόπο.

Παρόλα αυτά πάντα υπήρχαν τα λεγόμενα «αζήτητα», τα οποία συγκεντρώνονταν ξεχασμένα σε μια γωνιά του ταχυδρομείου. Πιθανόν ο υπεύθυνος αυτής της διαλογής να διάβαζε ορισμένες από αυτές τις επιστολές, να ζούσε στιγμές άλλων ανθρώπων...

Έχουν γραφτεί βιβλία και σενάρια βασισμένα σε κάτι τέτοιο. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες παρακολούθησα μια ταινία που περιελάμβανε σε μέρος του σεναρίου της κάτι αντίστοιχο. Εκεί, η υπεύθυνη των «αζήτητων» τα άνοιγε (αφού κανείς δε νοιαζόταν τι θα απογίνουν), με αποτέλεσμα να βρεθεί σε μια σειρά επιστολών, που έγραφε καθημερινά ένας άντρας ύστερα από τον θάνατο της συζύγου του (από καρκίνο πολύ νωρίς στον κοινό τους βίο), προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να τη νιώθει κοντά του. Η υπάλληλος που διάβαζε τις επιστολές συγκινημένη ψάχνει να τον βρει, βοηθώντας τον στην πορεία να αποδεχτεί την απώλεια και να απελευθερωθεί. Έτσι, αλλάζει η ζωή και των δύο...

Δε γνώριζα καν την ύπαρξη των «αζήτητων» επιστολών μέχρι που είδα το παραπάνω, οπότε έψαξα να βρω πληροφορίες, διότι μου έκανε εντύπωση.

 

Κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης βρήκα κάποιες ιστορίες όπου βγήκαν στο φως της δημοσιότητας. Η μία αναφέρεται σε μια ερωτική επιστολή γραμμένη το 1941 που ανακάλυψαν 80 χρόνια μετά τρία μίλια κάτω από τη θάλασσα σε ένα ναυάγιο. Οι ειδικοί συλλέγοντας τα κομμάτια με ιδιαίτερη υπομονή έσωσαν όσα δεν έφτασαν ποτέ στην αγαπημένη του αποστολέα.

Ακόμη μία περίπτωση αφορά έναν κρατούμενο (Έλληνα) σε ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης το 1945, ο οποίος παρέδωσε ένα γράμμα - εξομολόγηση ψυχής προς την οικογένειά του – σ’ ένα συγκρατούμενό του. Εκείνος , ενώ έφτασε στον τόπο μας, δεν κατάφερε να παραδώσει την επιστολή. Τη βρήκαν τα εγγόνια του εβδομήντα χρόνια μετά, ξεκινώντας στη συνέχεια μια «μαραθώνια» έρευνα για την οικογένεια του κρατούμενου, δίχως αποτέλεσμα μέχρι στιγμής.

Πόσες άραγε επιστολές βρέθηκαν κάπου μετέωρες στον χρόνο και πόσο αυτό επηρέασε τη ζωή όσων είχαν σχέση μ’ αυτές;

Στην εποχή μας όλα αυτά μοιάζουν ρομαντικά και τόσο μακρινά. Τα μόνα που μας έχουν μείνει είναι σύντομα μηνυματάκια στα κινητά (που έπειτα από λίγο ξεχνιούνται) ή άντε, κάποια πιο εκτενή στην ηλεκτρονική αλληλογραφία, που ποτέ όμως δε θα φυλαχτούν σε ένα πολύτιμο κουτάκι αναμνήσεων...

Είχατε την εμπειρία της χειρόγραφης αλληλογραφίας 

κάποτε με κάποιο τρόπο;