Επίσημη υποδοχή πλέον του φθινοπώρου (καθώς τώρα άλλαξε ο καιρός) όχι με κάτι που το αφορά άμεσα, μα ακολουθώντας το μονοπάτι που έπλασε ο νους ελεύθερα αφημένος στην αγκαλιά της μουσικής. Κι έπειτα μου ταίριαξαν λίγοι στίχοι αφιερωμένοι στη γυναίκα μέσα από τα μάτια ενός άνδρα. Όλα τους αναδύουν το άρωμα της μελαγχολίας που φέρνει τούτη η εποχή, καθώς και της νοσταλγίας όμορφων χαλαρών στιγμών του καλοκαιριού που έμεινε πίσω στον χρόνο και τη μνήμη.
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μες σ’ αυτά τα δάση
μάς πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
[...]
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
[...]
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία
«Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε», 61-67, 104-107, 120-125. Ελευσις, 1948. Ποιήματα, Β΄. Ίκαρος, 1977. 145-146.
Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
@ Τα δύο πρώτα μουσικά κομμάτια, τα οποία έδωσαν την έμπνευση για την ανάρτηση..., είναι επιλογές από το ΑΚ Radio (το έχω προτείνει εδώ πριν αρκετό καιρό), ενώ τα δύο επόμενα είναι δικές μου επιλογές που πήραν σειρά στο μουσικό γαϊτανάκι.
Ω γυναίκα! πηγή ζωή, πηγή ηδονής και έρωτα. Με τα μάτια ενός άντρα. Πολύ όμορφο Γλαύκη. Πολλές φορές η άποψη ενός άντρα για μια γυναίκα και αντίστροφα είναι παρεξηγημένη. Βλέπεις τα στερεότυπα. Είναι φορές που δεν ξέρω πως να μιλήσω. Φοβάμαι και έχω επιφυλάξεις. Σαν κάτι να έχει απλωθεί ανάμεσά μας και να εμποδίζει την αμεσότητα της έκφρασης και της επαφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γλαύκη, να έχεις όμορφη ημέρα.
Οφείλουμε να μιλάμε, να εκφράζουμε όσα σκεφτόμαστε ή νιώθουμε, αλλιώς θα ζούμε σε κόσμους παράλληλους και μόνοι.
ΔιαγραφήΘα ήθελα να ακούσω την άποψή σου για τη γυναίκα. Γιατί όχι;
Με έναν ύμνο που δεν τον είχα διαβάσει ως τώρα και με την ίδια μελαγχολική διάθεση που περιγράφεις, σε καλησπερίζω Γλαύκη μου. Πιο πολύ, λείπουν τα φθινόπωρα που διαδέχονταν ένα ξεκούραστο καλοκαίρι. Τώρα μετράμε το χρόνο με τα κρούσματα και το φόβο. Αδιανόητο, αλλά το ζούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ δεν τον ήξερα, Μαρία μου, κι έπεσα τυχαία επάνω του.
ΔιαγραφήΔε γίνεται ζωή με τον φόβο διαρκώς μέσα μας. Αρνούμαι να κοιμάμαι και να ξυπνά με αυτό, παρ' όλο που η εργασία μου το επιβάλλει να είμαι σε εγρήγορση. Λαμβάνω τα μέτρα μου, όσο κι αν με ενοχλεί αυτό, και παραμερίζω τον φόβο.
Ίσως νοσταλγία για όλα τα όμορφα που μπορούσαμε ελεύθερα να απολαμβάνουμε μέχρι πριν κάποιους μήνες...
Έχουν βρεθεί μπροστά μας όλα τα παλαβά και πλέουμε σαστισμένοι μαζί τους!