Η πιο άδολη αγάπη

 Σήμερα η Αρσινόη γράφει για τη μεγάλη της αγάπη και της οικογένειάς της. Μια αγάπη που δεν σε προδίδει ποτέ...

(Η φωτογραφία είναι του Massimo, για τον οποίο θα διαβάσετε παρακάτω. Η μουσική επιλογή είναι της Γλαύκης ως συνήθως. Όταν επιλέγει εικόνα και μουσική η Αρσινόη επίσης το αναφέρω.)

Εδώ και τριάντα χρόνια, πάντα στο σπίτι μας υπήρχαν σκυλιά . Ως έφηβη απέκτησα την πρώτη μου σκυλίτσα, όταν εκείνη αδέσποτη ακολούθησε το μικρότερο αδελφό μου. Οι γονείς μας, χωρίς να χρειαστεί να τους παρακαλέσουμε ιδιαιτέρως, συνηγόρησαν στην υιοθεσία της. Αυτή μεγαλώνοντας γέννησε. Το τελευταίο κουτάβι προθυμοποιήθηκαν να το πάρουν κάποιοι γείτονες μας. Μετά από λίγες ημέρες είδα τη μητέρα μου να επιστρέφει από κάποια δουλειά κλαίγοντας. Είχε περάσει έξω από το σπίτι των γειτόνων , άκουσε το κλάμα του κουταβιού, το οποίο είχαν παρατήσει στην ταράτσα. Το επόμενο πρωινό ,χωρίς δισταγμό , πήγε και το πήρε πίσω. Έτσι μέσα στο δυάρι της Κυψέλης τα σκυλάκια έγιναν δύο. 

Από το  δρόμο μαζέψαμε με τον μετέπειτα σύζυγό μου ένα ημίαιμο λυκοσκυλάκι. Αυτός ήταν και ο πρώτος κοινός μας σκύλος , σύντροφός  για πέντε χρόνια. Και οι δυο μου γιοι γεννήθηκαν με σκυλιά στο σπίτι. Τώρα μέναμε πιο εξοχικά και είχαμε και αυλή. Τα σκυλιά μας ήταν οι πρώτοι και καλύτεροι τους φίλοι. Τους έμαθαν να παίζουν , να αγαπούν τα ζώα και τη ζωή , να σέβονται κάθε έμβιο ον, να προστατεύουν τους πιο ανήμπορους, να επικοινωνούν ακόμα και χωρίς λόγια. Ο τελευταίος μας σκύλος μας συντρόφευε για δεκαπέντε χρόνια. Γεννήθηκε στην αυλή μας και εκεί θάφτηκε . Δεν ήταν δυνατό να τον αποχωριστούμε ούτε μετά το θάνατό του. Τόσα χρόνια κάθε μέρα ήταν η πρώτη μας καλημέρα, το πιο χαρούμενο καλωσόρισμα όταν γυρίζαμε στο σπίτι.  Ήταν η πιο γλυκιά ματιά όταν ήμασταν στενοχωρημένοι, το πιο αληθινό ευχαριστώ που τον αγαπούσαμε . Δεν ζητούσε τίποτε άλλο από αγάπη, όπως άλλωστε όλα τα σκυλιά. Εμείς του την προσφέραμε απλόχερα. Κι εκείνος ζούσε για μας. Έκανε ό,τι του ζητούσαμε ,προσπαθούσε να μας ευχαριστήσει με τη συμπεριφορά του,με ένα γλείψιμο-φιλί. Μας προσέφερε την πιο άδολη αγάπη, χωρίς ανταλλάγματα ,χωρίς δεύτερες σκέψεις , χωρίς να ζητά ανταμοιβή.  Ο θάνατός του ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση για όλη την οικογένεια. Όσο κι αν είχαμε προσπαθήσει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι κάποια στιγμή λόγω ηλικίας θα μας αποχαιρετήσει, ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Πιο πολύ για το δωδεκάχρονο γιο μου. Έλεγε και ξαναέλεγε ότι έχασε τον καλύτερό του φίλο. Κλωτσούσε τους τοίχους , τις πόρτες κλαίγοντας. Κοιτούσε συνεχώς τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει σε διακοπές με το Nabucco και δεν μπορούσε να το χωνέψει. 

 

Μείναμε χωρίς σκύλο για επτά μήνες. Νομίζαμε ότι κανείς άλλος δεν χωρούσε στην καρδιά μας. Σε όλους μας όμως έλειπε η παρουσία ενός σκυλάκου  που θα έπαιζε μαζί μας, θα τον βγάζαμε βόλτα, και πιο πολύ εκείνο το καλωσόρισμα με την ουρά να κουνιέται σαν τρελή και να ζητά ένα χάδι για να μας αποφορτίσει από όλες τις σκοτούρες, να πάρει το μυαλό μας από τις στενοχώριες. 'Ετσι αποφασίσαμε και υιοθετήσαμε έναν κούταβο , εντελώς διαφορετικό από το Nabucco, άσπρο, ενώ εκείνος ήταν μαύρος, ημίαιμο, ενώ εκείνος ήταν καθαρόαιμος. Αμέσως γέμισε το σπίτι μας χαρά. Με τα παιχνίδια του , το γλυκό του βλέμμα , το χοροπηδητό του έδιωξε τις μαύρες σκέψεις. Αυτός ,ο Massimo,είναι του γιου μου. Τον έχει ανάγκη  για να διώξει τη θλίψη του θανάτου. Τον αγαπάμε όμως όλοι. Κι όσο και να έχει δεσμεύσεις , υποχρεώσεις και τρέξιμο τώρα στην αρχή, το αξίζει με το παραπάνω. Και μαντέψτε όσο κι αν δεν μοιάζει με το Nabucco, είναι λες και είναι μετεμψύχωσή του , ήρεμος , καλόψυχος και ευγενικός.  Και κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα!!!