Έχω και καμπριολέ... ολέ, ολέ!

Μια επανάληψη για εμπέδωση...

Το κείμενο σήμερα δεν είναι τίποτε παραπάνω από αυτό και αφορμή για ένα ακόμα σιχτίρι. Μια διακοπή στις χαλαρές αναρτήσεις και στις "παγωμένες" φετινές καλοκαιρινές διακοπές...

- Έχω κάμπριο, να σε πάω μια βόλτα;
- Έχουμε κι εμείς κάμπριο!
Ένας μίνι διάλογος που έφτασε στ' αυτιά μου εδώ και λίγες μέρες βγαίνοντας από τη θάλασσα. Η διπλανή παρέα επιδιδόταν σε κόντρα για το ποιος έχει τι! Στο λαιμό μου 'κατσε η μαγευτική αίσθηση του νερού μετά την αηδία που ένιωσα. "Αϊ σιχτίρ", μου ήρθε αυθόρμητα να τους φωνάξω, αλλά το κατάπια! Αλήθεια, γιατί...;
Συνηθίσαμε τόσα χρόνια να μην μιλάμε, να μην αντιδράμε σε κάθε τι παράνομο, σε κάθε κραιπάλη που εξελισσόταν δίπλα μας. Μην ψάχνουμε πολύ να βρούμε πώς φτάσαμε σ' αυτή την κατάντια. Εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια μετατρέψαμε το παράλογο σε λογικό, νομιμοποιήσαμε την κλεψιά και την απατεωνιά, θεωρήσαμε μαγκιά οποιαδήποτε πράξη γινόταν σε βάρος του διπλανού μας ή του κράτους. Αυτό που δεν θέλαμε να συνειδητοποιήσουμε, παρά συνεχίζαμε ελαφρά τη καρδία, είναι ότι κλέβαμε τον ίδιο μας τον εαυτό και το μέλλον των ίδιων των παιδιών μας.

Τόσος εγωισμός, εγωκεντρισμός, τόση απληστία, τόση επιπολαιότητα, τόση αβάσταχτη ελαφρότητα – που δεν την χωρά ο κόσμος όλος! Ζούσαμε για το φαίνεσθαι και ξεχάσαμε το "είναι". Σε τι θα μας χρησίμευε εξάλλου;
Είχαμε πέσει με τα μούτρα στη μαρμίτα οι αδαείς και ξιπασμένοι μικρόπλουτοι. Νομίζαμε ότι ήμαστε κι ευτυχείς μέσα σ’ αυτή την επίπλαστη κι άχαρη πραγματικότητα! Μακάριοι, αλλά πάντα ανικανοποίητοι, επιθυμούσαμε διακαώς ν’ αλλάζουμε ακατάπαυστα κι αχόρταγα τα μεταξωτά βρακιά σ’ έναν κώλο που δεν τον εκπαιδεύσαμε τουλάχιστον να είναι επιδέξιος...! Βρε, αϊ σιχτίρ!

Όλα αυτά είναι χιλιοειπωμένα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα!
Και τώρα ξυπνήσαμε!
Ξυπνήσαμε;
Χλωμό αγουροξύπνημα είναι θα έλεγα... Έχουμε πολύ μέλλον ακόμα, για να ξυπνήσουμε από τον ύπνο του δικαίου (άδικου για αρκετούς σ’ αυτόν τον τόπο). Πώς να μην έχουμε πολύ μεγάλη διαδρομή ακόμα μπροστά μας όταν εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με το τι είπε ο Ρουβάς (παιδί για όλες τις δουλειές), ο Σπαλιάρας (σφαλιάρας – plastic boy) – και γιατί πρέπει να τον ξέρουμε, με το αν άλλαξε εμφάνιση η Πάολα (plastic girl) και κάθε κλαπατσίμπανο, στο οποίο δώσαμε αξία, γιατί μέχρι εκεί φτάναμε;

Τον τελευταίο χρόνο έχοντας πάρει κάποια μικρά μαθήματα θεωρήσαμε ότι δεν πάει άλλο παραπέρα με τη λαμογιά και το ξεπούλημα από μέρους των εκάστοτε γνωστών δοτών κυβερνήσεων και αποφασίσαμε να κάνουμε οι περισσότεροι την ανατροπή από ανάγκη και όχι από πεποίθηση. Αφού αυτό επιτεύχθη ακολούθησε από την αρχή μέχρι τώρα μια απίστευτη γκρίνια, μουρμούρα, ατέλειωτη λοιδορία σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανάσα της νέας κυβέρνησης. Κακομαθημένοι, όπως είμαστε, απαιτούσαμε να λυθούν τα προβλήματά μας ως δια μαγείας. Αναλογιστήκαμε έστω για μια στιγμή σε τι δεινή κατάσταση είχε φτάσει η χώρα όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της; Σιωπούσαμε σε μεγάλο βαθμό όσο είχαν τα ηνία οι προηγούμενοι. Γιατί άραγε; Μήπως διότι πολλοί από την κοινωνία μας είχαν αλισβερίσι μαζί τους; Μήπως ήταν χωμένοι μέχρι τον λαιμό στη διαφθορά, στον εύκολο πλουτισμό σε βάρος του ίδιου του κράτους και στις πλάτες των υπολοίπων, που αποτελούσαν τα κορόιδα; Τώρα θα μου πείτε για ποιο λόγο τότε ψήφισαν τους εκπροσώπους της νέας κυβέρνησης; Μα φυσικά γιατί αρκετοί από δαύτους, ειδικά οι μικροεμπλεκόμενοι, έχασαν μεγάλο μερίδιο από το φαγοπότι, οπότε άρχισαν να καταπιέζονται για ν’ αλλάξουν τις συνήθειές τους. Από την άλλη όσοι αντιδρούσαμε δεν ήμαστε αφενός αρκετοί και αφετέρου σπάγαμε τα μούτρα μας στον φασιστικό και αχόρταγο τοίχο που υψωνόταν μπροστά μας! Βρε, αϊ σιχτίρ και πάλι!

Οι κακομαθημένοι πλαδαροί αυτού του τόπου όπως κουτσομπόλευαν ή σχολίαζαν ελαφρά τι φόρεσε, με ποιον "κοιμήθηκε" ή αν "αερίστηκε" κάθε κουτσή Μαρία του τσιρκοθεάματος, ε, με τον ίδιο τρόπο και με εντελώς χυδαίο λεξιλόγιο (δε συζητώ για τις σκέψεις) σχολιάζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν - ραδιόφωνο, τηλεόραση, τύπο - την πολιτική επικαιρότητα. Το χειρότερο επίπεδο απ' όλα συναντά κανείς σε γνωστά ειδησεογραφικά site, όπου η νεύρωση κάνει βόλτες ανάμεσα στους σχολιαστές. Μετρημένοι στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού είναι όσοι έχουν σοβαρές και υπεύθυνες προτάσεις. Οι υπόλοιποι απλά γράφουν, για να βγάλουν τ' απωθημένα τους για την κακή μας τύχη, για όλους εκείνους που μας πρόδωσαν, ενώ εμείς περιμέναμε μακάριοι κάποιον φωτισμένο "σωτήρα" να μας γλιτώσει από το κακό. Εδώ για να ξεπλυθεί η κόπρος του Αυγεία απαιτείται ηράκλεια επιμονή και... κάμποσα χρόνια!

Το δραματικότερο απ’ όλα είναι η απουσία θέλησης για πραγματική δουλειά. Για να μην παρεξηγηθώ, δε σημαίνει ότι δε γίνονται φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες από αρκετούς συμπολίτες μας να στήσουν αξιοπρεπείς και πολύ χρήσιμες επιχειρήσεις – χωρίς μάλιστα την ουσιαστική βοήθεια του κράτους, το οποίο συνήθως τους δημιουργεί πολλά προβλήματα, με αποτέλεσμα να φτάνουν ν’ αγκομαχούν ή να κλείνουν! Όμως δεν επαρκούν όπως και η κρατική βούληση που είναι σχεδόν νεκρή...

Αν δεν αποφασίσουμε να εργαστούμε σοβαρά παράγοντας προϊόντα πρώτα απ’ όλα για εσωτερική κατανάλωση, αν δεν σταματήσουμε τις ανόητες εισαγωγές, όπως για παράδειγμα σταφίδας, ξηρών καρπών, πατάτας, λεμονιών, άλλων εσπεριδοειδών και φρούτων, ρυζιού, όσπριων, ζάχαρης, χαρτικών, απορρυπαντικών... (Θέλετε κι άλλα; Έχει πολλά, πάρα πολλά! – Μόνοι μας το πουλήσαμε το παιχνίδι...), αν δεν ενδιαφερθούμε συλλογικά και όχι μεμονωμένα (κοιτώντας την πάρτη του ο καθένας) να ξαναστήσουμε την χώρα και αν η κυβέρνηση δεν συμβάλει σε αυτό με υπεύθυνη οργάνωση και ολοκληρωμένο σχεδιασμό, καθαρίζοντας – όσο είναι δυνατό - παράλληλα τον τόπο, μέσα από τους νόμους και τη δικαιοσύνη, από τα αισχρά υποκείμενα, που είναι οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς, έχοντας συγκεντρώσει τεράστια δύναμη επάνω τους, μην περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα!

Το αν θα μείνουμε στο ευρώ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τελικά δευτερεύον ζήτημα. Αν καταφέρουμε να λύσουμε τον Γόρδιο Δεσμό σε όλα τα άλλα – αυτή είναι η μαγκιά και όχι απλά να τον κόψουμε, τότε σίγουρα πιο εύκολα μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τους εξωτερικούς δυνάστες και να προχωρήσουμε με αξιοπρέπεια και μεγαλύτερη ασφάλεια ίσως σε ένα δικό μας νόμισμα και μια οικονομία που δεν θα απαιτεί δεκανίκια λόγω της αναπηρίας της...

Προς το παρόν έχουμε κάμπριο και κάνουμε βόλτες και το μόνο που μπορούμε να εξάγουμε είναι μπόλικους ακόμα αδιάφορους καλοπερασάκηδες (που πιθανόν δεν έχουν καταλάβει τίποτε), κλέφτες, απατεώνες και διεφθαρμένους!
Με ποιες χώρες θα ξεκινήσουμε ένα τόσο ενδιαφέρον εμπόριο;
Τέτοια "προϊόντα" ποιος θα τα πάρει;
"Ό,τι πάρεις ένα ευρώ, εεε, μια δραχμή, ήθελα να πω και πολύ τους είναι... βρε, αϊ σιχτίρ!"