"Ο κήπος του προφήτη"

Γνωστό απόσπασμα από το έργο του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο κήπος του προφήτη", το οποίο σε πολλά σημεία μάς ταιριάζει ως έθνος. Σοβαρεύομαι σήμερα και πάλι - σε αντίθεση με τις προηγούμενες αναρτήσεις, μια και εξακολουθούμε να είμαστε έτσι κι αλλιώς μη ερωτεύσιμοι (με τη στενή και την ευρεία έννοια του όρου, που έχει τεθεί ως θέμα εδώ πριν από καιρό και δεν αποτελεί σίγουρα αστείο)... 

«Φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πίστη κι άδειο από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στ' όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος του στον ξύπνιο του.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία.
Δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ' αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα, για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.

Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του ένα έθνος». 

Λυπάμαι αντίστοιχα για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε ως έθνος πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης και για ό, τι συνεχίζουμε, για ό,τι δεχτήκαμε ή αρνηθήκαμε εύκολα και βιαστικά, λυπάμαι για τις λύσεις ανάγκης αλλά και για τις κούφιες υποσχέσεις για πολλοστή φορά, λυπάμαι πρώτα για εμάς τους πολίτες για τη σύγχυση που έχουμε βρεθεί και το μόνο που κάνουμε για να την εκτονώσουμε είναι η "ανθρωποφαγία", λυπάμαι για τη δημοκρατία, στο όνομα της οποίας κραυγάζουμε και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, αλλά "πυροβολούμε" εν ψυχρώ και καταδικάζουμε κάθε διαφορετική άποψη, λυπάμαι που δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε στην οργάνωσή μας και λειτουργούμε επιπόλαια και παρορμητικά - ούτε ΔΕΠ-Υ να είχαμε, λυπάμαι που περνάμε σε άμεση πόλωση με κάθε ευκαιρία και το ευχαριστιόμαστε κιόλας ξεσπαθώνοντας με λεονταρισμούς, λυπάμαι που μάθαμε στην εύκολη και "αρπαχτή" λύση για κάθε μας πρόβλημα, λυπάμαι για όλα αυτά και άλλα πολλά, λυπάμαι, γιατί λειτουργώντας με αυτούς τους τρόπους, καθαρό μέλλον δεν θα έχουμε.

Και που λυπάμαι εγώ δεν έγινε και τίποτα, καθώς "χεσμένη" μ' έχουν, ειδικά αν τύχει κι έχω διαφορετική άποψη. Μπορούμε εξάλλου να συνεχίσουμε μακάριοι τους παράλληλους μονολόγους μας... και η λύση θα έρθει να μας βρει από μόνη της "ως μάννα εξ ουρανού" ( αφού ξεχάσαμε ότι από την θέση και αντίθεση έρχεται η λύση - όπως λέει και ο Ηράκλειτος παραπάνω "από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία", αρκεί να το θέλουμε...)!

Τι ανησυχούμε, λοιπόν, και γιατί να λυπόμαστε τόσο πολύ;

Το τραγούδι είναι κόντρα επιλογή στο θέμα, για όσα  επιτρέψαμε από τον εαυτό μας να πάρουν ή τα παραχωρήσαμε εύκολα μέσα σε όλες τις δυσκολίες. Μην ξεχνάμε ότι αυτά είναι ο ενισχυτής της ψυχής μας... Αποδυναμωμένη ψυχή είναι ένα κουρέλι που σέρνεται και δεν περπατά με ζωντάνια!

@ Το απόσπασμα του Γκιμπράν θα το βρείτε εδώ, όπως και όλο το βιβλίο.