"Περπάτα ελαφρά...πατάς τα όνειρά μου"

Μόνο μουσική και παιχνίδι με τους στίχους, κάτι συνηθισμένο σ' αυτόν τον χώρο, που είχα όμως καιρό να κάνω.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου μοναχός μα και με μία ζηλευτή συνεργασία σε ένα από όσα ακολουθούν, τα οποία ας τα δούμε ως έναν διάλογο φανταστικό, έτσι για το παιχνίδι των στίχων.

Ο διάλογος ξεκινά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό (στίχοι Ελένης Ράντου)...

"Ιδιαζόντως ευφυής
και τρυφερός σαν εραστής
στα λάθη πάντα συνεπής
ο πιο καλός ο μαθητής " 

"Κοινωνικά διαπρεπής
στον πειρασμό επιρρεπής
με σιγουριά ανασφαλής
ένας νορμάλ σχιζοφρενής"

"Βαθύτατα εσωστρεφής
γεμάτος ίχνη ενοχής
μες στη χαρά μου δυστυχής
κομπλεξικός εκ γενετής"

"Γι' αυτό και συ παράτα με
κολύμπα να σωθείς
παίξε σε κάτι σίγουρο
ν' αποκατασταθείς"

"Γι' αυτό και 'συ παράτα με
κολύμπα να σωθώ
γιατί είμαι είδος σπάνιο
μην εξαφανιστώ"

Στην απάντηση σοβαρεύουν κάπως τα πράγματα...
 
"Έχω ανάγκη μια σου λέξη, μια αλήθεια μες στις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει, από θανάσιμες αγάπες.
Έχω ανάγκη να βουλιάξω, μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα, απ' την αλήθεια να τρομάξω και να φουντάρω σ' ένα ψέμα."

"Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω,
στην πλάτη του δικού σου ανέμου,
σα να 'σουν όρκος θα σε πάρω,
που δε θα πάταγα ποτέ μου."

Εδώ ίσως αναφέρεται στον εαυτό του (σε δεύτερο πρόσωπο) ο αρχικός ομιλητής...

"Κρύβεις ακόμα μια φορά το πρόσωπό σου
μακάρι να 'τανε τα πάντα αλλιώς
μακάρι να 'ταν να περνούσε το δικό σου
νιώθεις χαμένος, αλλά είσαι ζωντανός"
 
"Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια 
κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή
ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια 
που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή"

Ο άλλος ομιλητής κλείνοντας τον διάλογο επαναφέρει την ελπίδα και την πίστη στην ζωή...

"Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε
στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση
κλειδάκι μυστικό για τον Παράδεισο
του ονείρου, του ονείρου μου βάση."

"Μην πυροβολείτε τη χαρά μου
άσπρο κεντημένο σημαιάκι
περπάτα ελαφρά γιατί πατάς τα όνειρά μου
όλα γυρίζουν και θα 'ρθεί κι εμένα η σειρά μου." 

Καλή σας ακρόαση!