Διεκδικείς, αγωνίζεσαι, ζεις κι ας χάσεις!

Πόσο έχουμε μάθει στη σύγχρονη εποχή να αγωνιζόμαστε, για να επιτύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει ως επιθυμητούς στην πορεία μας ή για να υπερνικήσουμε τα εμπόδια, τις προκλήσεις ή τις δοκιμασίες που έρχονται να μας συναντήσουν καθ' οδόν;

Θεωρώ ότι οι συνθήκες πλέον δεν είναι όπως παλιότερα. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων πιστεύει ότι όλα θα του έρθουν βολικά, αφού πιστεύει ότι η ζωή του τα χρωστά, θα μπορεί να φθάσει στο τέρμα που επιδιώκει δίχως πολύ κόπο, θέλει τα θαυμαστά, τα υψηλά και τα μέγιστα χωρίς πόνο και δάκρυα, θέλει να γίνουν όλα τάχιστα και ανώδυνα, όπως μεταφέρεται με το "κλικ" του ποντικιού του σε όποια ηλεκτρονική σελίδα ζητήσει ή όπως με μια κίνηση του αντίχειρά του αλλάζει ό,τι του κάνει κέφι στην οθόνη αφής του κινητού του. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα στη ζωή;

Θα λέγαμε πως είναι η εγωιστική ματιά της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία έχει την εσφαλμένη εντύπωση ότι δύναται να φτάσει στο τέρμα πριν ακόμα ξεκινήσει. Έτσι, όταν δεν επιτύχει, νομίζει ότι δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα, θα μείνει εκεί σε στασιμότητα επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη διαρκώς. Μα με τέτοιο σκεπτικό η αποτυχία είναι σίγουρη, διότι το φοβερό δεν είναι να πέσεις, αλλά να μείνεις κάτω, έχοντας την πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα η προσπάθεια.

Οι παλαιότεροι έδειξαν πολλές φορές τον δρόμο της επιτυχίας, όπου κάθε μεγάλη επιτυχία έρχεται έπειτα από μικρά βήματα αρχικά, μα σταθερά επίμονα και συχνά επίπονα. Μικροί και μεθοδευμένοι στόχοι είναι αυτοί που οδηγούν αποδεδειγμένα σε καλύτερα αποτελέσματα. Είναι αναγκαίο όμως να συνυπάρχουν η δυναμικότητα, με τη θέληση και την υπομονή. Αν μπορεί κανείς να περιμένει, κάνοντας τα κατάλληλα βήματα κάθε φορά, έχει και τις μεγαλύτερες πιθανότητες να αντέξει και να καταφέρει να αντικρίσει το τέρμα που ονειρευόταν.

Επίσης, είναι σημαντικό σ' αυτό το πλαίσιο να διεκδικεί κανείς, χωρίς να φοβάται, να σωπαίνει, να διστάζει. Να μη στριμώχνει σε καλούπια που άλλοι του όρισαν όσα πιστεύει κι όσα επιθυμεί για τη δική του ζωή. Να μην τρομάζει στα εμπόδια που θα βρεθούν στη διαδρομή ή τα σχέδιά του, να μη δειλιάζει εμπρός σ' εκείνους που θα του σταθούν ως φράχτες, επειδή δεν θα τον καταλαβαίνουν ή γιατί τους ξεβολεύει ή όταν θα τον αδικήσουν. Να μην το βάζει κάτω κι ας μοιάζει ακατόρθωτο αυτό το πολυπόθητο τέρμα.

Αυτή η φράση του Κοέλιο (αν δεν κάνω λάθος) που λέει πως όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, το σύμπαν θα συνωμοτήσει και θα το έχει, είναι μάλλον κάπως εύκολη και αεριτζίδικη, θα έλεγα. Αν περιμένει κανείς από το σύμπαν να του δίνει κάθε φορά αυτό που θέλει, τότε καλύτερα να πάει να παίξει κανένα τυχερό παιχνίδι...

Οφείλει να πιστεύει πρώτα απ' όλα στον εαυτό του κι έπειτα να έχει συνειδητοποιημένο ότι οι αλλαγές δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αντιθέτως απαιτείται χρόνος και σκληρή δουλειά. Η πρόοδος έρχεται στο τέλος όσο κι αν φαίνεται δύσκολη η πορεία, ακόμα και μέσα από λάθη, πισωγυρίσματα, απαισιόδοξες σκέψεις και ηττοπάθειες. Εκεί κλείνει και τ' αυτιά του σε όσους του λένε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, καθώς αυτοί είναι που τα παράτησαν στις πρώτες δυσκολίες.

Εδώ ταιριάζει το παράδειγμα της ιστορίας με τα δύο ποντικάκια, τα οποία έπεσαν σε ένα δοχείο με γάλα και αυτόματα η σωτηρία τους θεωρούνταν άπιαστο όνειρο. Όμως, δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα... Το ένα απαισιόδοξο και αποθαρρυμένο από την ζοφερή κατάσταση δήλωσε ότι δεν έχει νόημα καμιά προσπάθεια διάσωσης, την ώρα που το άλλο του πρότεινε να χτυπούν τα ποδαράκια τους, για να καταφέρουν ν' ανέβουν στην επιφάνεια. Το πρώτο, αφέθηκε στη μοίρα που νόμιζε ότι του είχε οριστεί, ενώ το δεύτερο συνέχισε να χτυπά τα ποδαράκια του, ώσπου το γάλα έγινε βούτυρο... Με τη θέληση, την πίστη και τη σκληρή δουλειά βγήκε στο φως διεκδικώντας ξανά τη ζωή, την ώρα που έμοιαζε κάτι τέτοιο ακατόρθωτο!

Διεκδικούμε, λοιπόν, και αγωνιζόμαστε, αλλιώς μαθαίνουμε και να χάνουμε αυτό που θέλουμε. 

Α, και για να κλείσω με κάπως πιο εύθυμο τρόπο, διεκδικούμε και χωρίς να ζητάμε την άδεια... Αφήνουμε τις συνήθειες και τις τακτικές των σχολικών μας χρόνων, που για τα πάντα ζητούσαμε την άδεια από κάποιον ενήλικα. Πράττουμε, επειδή εμείς το αποφασίζουμε και λαμβάνουμε παράλληλα και την ευθύνη, ρισκάροντας ακόμα και την αποδοκιμασία.
Είναι όπως στην περίπτωση που ένας άντρας θέλει να πλησιάσει μια γυναίκα και να της μιλήσει , γιατί του αρέσει πολύ. Πώς θα το χειριστεί, για να έχει επιτυχία; Θα πάρει την άδεια της να την πλησιάσει ή απλά θα το κάνει (χωρίς φυσικά να γίνει άγαρμπος, αγενής ή βίαιος);


Και... μουσική στο play!

Και κάτι που έχω ξαναβάλει, όμως μου αρέσει...