Μια "δαγκωματιά" που πληγώνει πολύ

Να και κάτι ακόμη που οι παλαιότεροι το είχαν διαπιστώσει πολλάκις και είχαν απόλυτο δίκιο...
«Δε γυρίζεις να δαγκώσεις το χέρι που σου έδωσε να φας.»

Η «τροφή» άλλοτε μπορεί να είναι συναισθηματική, πνευματική κι άλλοτε οικονομική, υλική ή έμπρακτη στήριξη και νοιάξιμο όταν υπάρξει ανάγκη.

Οι πληγές που προκαλεί ένα τέτοιο «δάγκωμα» είναι βαθύτερες και δεν επουλώνονται εύκολα σε σχέση με άλλες, ειδικά όταν υπαίτια είναι πρόσωπα αγαπημένα. Όσο και να τις περιποιείται κανείς παραμένουν εύθραυστες.

Την επόμενη φορά εκείνος που προσφέρει την «τροφή» οφείλει να είναι διπλά προσεχτικός, προστατεύοντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του κι έπειτα τους άλλους, καθώς η προσφορά του ίσως είναι παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να καταπιέζει αντί να βοηθά, ίσως πάλι ο αποδέκτης δε θέλει να δείξει ότι το επιθυμεί και λαμβάνει σιωπηρά (καμιά φορά και ύπουλα) ή αυτός που δίνει δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα (για ποικίλους λόγους) ότι θα συναντήσει αγνωμοσύνη ή και αδιαφορία.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι πλησιάζουν έναν άλλο άνθρωπο μόνο όταν τον έχουν ανάγκη (για τον οποιοδήποτε λόγο) και για όσο τον έχουν – τότε είναι «φίλος» ή έστω συμπαθής, ενώ στη συνέχεια δε νοιάζονται αν ζει ή αν πεθαίνει. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν κι έπειτα ν’ ασχοληθούν και πάλι με την πάρτη τους.

Αφιερωμένο στην τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού που φέρνει πάντα πολλά εμπρός στο πλουσιοπάροχο φως της.

 

 

 

Και ένα ακόμα, για να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο, λίγο πιο δίκαιο σε έναν κόσμο βουτηγμένο στο άδικο...