Να, που κάποιος έχει κάτι να μας πει

Καλώς ήρθατε στον κάπως άναρχο και λίγο αχανή για μένα κήπο όπου γεννήθηκα και συνεχίζω να υπάρχω συντροφιά με πολλές χιλιάδες άλλους όμοιούς μου συντοπίτες, μα και πόσες χιλιάδες (είναι αμέτρητοι, φίλε μου) εντελώς διαφορετικούς. Όλοι μαζί συμβιώνουμε ή έστω συνυπάρχουμε πεσμένοι στο έδαφος θεόξεροι, κίτρινοι, καφετιοί σε πολλές αποχρώσεις, να, για να υπάρχει ποικιλία στην όψη και να μη βαριέται κανείς βλέποντάς τους.

Κάποτε ήμουν κι εγώ, όπως όλοι οι υπόλοιποι πολύ ψηλά, ως ζωτικής σημασίας προέκταση, σε κάποιο κλαδάκι. Τότε είχα μια φρεσκάδα κι άρωμα που ξεσήκωνε τις αισθήσεις. Το χρώμα μου, δε, ήταν σκούρο πράσινο, ζηλευτό κι όταν γέμιζα σκόνη κι ασφυκτιούσα κατά έναν τρόπο, ερχόταν η ευλογημένη βροχή να με καλοπλύνει, να με γυαλίσει. Ολοκαίνουριο γινόμουν! Όχι μόνο εγώ φυσικά, αλλά κι όλος ο κήπος - το δάσος του Γουίνι (όπως το αποκαλούσε κάποια ψυχή παλαιότερα) - λαμποκοπούσε στον ήλιο και κατέκλυζε την ατμόσφαιρα με αναζωογονητικές μυρωδιές που πάντα γαλήνη επιφέρουν σ' όποιον βρίσκεται εκεί γύρω.

 

 

Μα, τόση ώρα λέω και λέω, ενώ παρέλειψα να συστηθώ... Είμαι, λοιπόν, ένα μάλλον μεσαίου μεγέθους κατακίτρινο φύλλο δάφνης, ναι, από αυτά που έχουν ακουμπήσει πλέον απαλά το έδαφος, αφημένα στο χέρι του ανέμου ή του ανθρώπου. Μπορώ να το παινευτώ δίχως ντροπή ότι ανήκω στο είδος των φύλλων που είναι πολύ σκληρά κι ανθεκτικά, καθώς το έδαφος δύσκολα θα μας απορροφήσει ώστε να γίνουμε τροφή του. Αυτό μπορεί να συμβεί αν κάποιος μας θρυμματίσει.

Σε τούτο τον κήπο - το παραδεισένιο σπίτι μου - οι δάφνες κυριαρχούν κι επιβάλλονται με το πλήθος τους σε όλα τα δέντρα και τους θάμνους, όπως οι αμυγδαλιές, οι καρυδιές, οι φουντουκιές, οι κορομηλιές, οι ελιές, οι αγριαχλαδιές, οι πασχαλιές, τα κυπαρισσοειδή και κάμποσα άλλα που μου διαφεύγουν. Περήφανο, λοιπόν, που βρίσκομαι στην πρωταγωνιστική ομάδα μα παράλληλα ανάμεσα σ' εκείνους που αντιστέκονται και ταλαιπωρούν τους ιδιοκτήτες του χώρου. 

 

 

Μια μανία που την έχουν αυτοί οι άνθρωποι, όπου κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν με τη φυλλοσαρώστρα (σκούπα την φωνάζουν) και δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας. Όσοι από τους συντοπίτες έχουν πλαγιάσει στο χώμα μπορεί και να τη γλιτώσουν για πολύυυ καιρό, ενώ όσοι βρεθούμε στους τσιμεντένιους διαδρόμους γύρω από το σπίτι οφείλουμε για την τιμή μας να δώσουμε μάχη, βρε αδερφέ, στην μαζικοποίηση που μας επιβάλλεται με το στανιό. Συχνά όσο και να περνά η τρομερή σαρώστρα από πάνω μας, εμείς κολλάμε στο άγριο τσιμέντο και δίνουμε σιωπηρά την ηχηρή απάντηση "όχι, δε σας επιτρέπουμε να μας κάνετε ό,τι θέλετε"! Εγώ είμαι σε θέση και τα διηγούμαι όλα αυτά, διότι έχω βρει μια σχισμή στον καλό μου σύμμαχο (έναν από τους περιβόητους διαδρόμους) και δεν με κουνάει κανείς, όπου βρήκα και στριμώχθηκα λίγο με τη βοήθεια του θεού ανέμου λίγο με την αρωγή της τύχης! Χέρι ανθρώπου δεν με έχει πιάσει ακόμα...

Πφφφ! Αυτοί που λέγονται άνθρωποι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και φαντάζονται πως έχουν τη δύναμη να κάνουν κουμάντο στην φύση μα και σε ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Καλά, "κούνια που τους κούναγε", όπως λένε και οι ίδιοι! Στον χρόνο τον ατελεύτητο θα υπάρχουν εκείνοι που θα έχουν άποψη και θα την υπερασπίζονται με θάρρος, θα διεκδικούν τη θέση τους στον κόσμο!

Εμείς, οι δάφνες και τα δαφνόφυλλα δεν θα ήταν δυνατόν να δράσουμε διαφορετικά, καθώς ήμαστε από αρχαιοτάτων το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα, ο οποίος πήρε για καλά το μάθημά του από τη γενναία κι ελεύθερη κοπελιά, τη Δάφνη, που ερωτεύτηκε σφόδρα ο ομορφονιός - θεογκόμενος, θεωρώντας ότι όλα θα γίνονταν εύκολα κτήμα του...! Άσε, που έχουμε στεφανώσει νικητές και σπουδαίους ανθρώπους, μας ταυτίζουν με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή (όχι παίζουμε)! Προσφέρουμε προστασία και ευημερία σε όποιον μας τιμά φυτεύοντας μας στο σπιτικό του. Οι φαρμακευτικές και θεραπευτικές μας ιδιότητες είναι πασίγνωστες, γι' αυτό ήμαστε ιερό φυτό και για τον θεό Ασκληπιό. Μέσα σε όλα τα υπέροχα που μας χαρακτηρίζουν θα πρόσθετα και το ότι περνιόμασταν για σύμβολα σοφίας και ποίησης. Πώς να ξεχάσει κανείς και τις μαντεψιές που κάναμε παρέα με την κυρα Πυθία...!

 

 

Δίνουμε το παράδειγμα στάσης και δράσης. 

Και για δοκιμάστε να μας σαρώσετε από τσιμεντένιο δάπεδο...!

Άντε, σας χαιρετώ, γιατί πολλά είπα και περιαυτολόγησα , όμως και αλήθειες ομολόγησα και τη μοναξιά μου ξεγέλασα!

         

@ Το παραπάνω, που θα μπορούσε να είναι και μια αλληγορία, προέκυψε αιφνίδια από μία σκέψη που έκανα σαρώνοντας ξερά δαφνόφυλλα από τους διαδρόμους του κήπου, λόγω της αντίστασής τους στη δική μου υπερπροσπάθεια ...